Το δράμα της χώρας, και του … Καμένου!

Μπορεί η ιστορία της χώρας μας, από τότε που γίναμε ανεξάρτητο κράτος, να είναι γεμάτη από τραγωδίες, αλλά όπως είναι φυσικό, αφού (κυρίως) για ανθρώπους μιλάμε, υπήρχαν ανέκαθεν και στοιχεία φαρσοκωμωδίας.

Μπορεί παλιά αυτό να μην ήταν τόσο εμφανές, αφού δεν υπήρχαν τα ΜΜΕ όπως τα ξέρουμε σήμερα, ούτε τα κανάλια, ούτε το διαδίκτυο, οπότε ο κάθε πολιτικός και κυβερνητικός μεγαλοπαράγοντας μπορούσε και  καλύπτονταν πίσω από ένα πέπλο «σοβαρότητας» (πιο πολύ σοβαροφάνειας), και ότι έκανε το έκανε μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα, και ας ήταν τενεκές ξεγάνωτος.

Σήμερα όμως ζούμε στην εποχή της απόλυτης διάχυσης της πληροφορίας…

Τίποτα δεν μένει κρυφό, πόσο δε μάλλον η γύμνια του πολιτικού μας προσωπικού.

Ενός προσωπικού, που εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, αποτελείται από σαλτιμπάγκους πολιτικάντηδες,  πρώην αφισοκολλητές, ημιμαθείς, επιτήδειους, ανερμάτιστους έως ημίτρελους, που για τα ψηφαλάκια του λαού είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα.

Ακόμη και να σκαρφαλώσουν στις κολώνες της Ακρόπολης, αν αυτό τους φέρει δημοσιότητα.

Για τέτοια πολιτική ιλαροτραγωδία μιλάμε.

Για αυτό και εγώ, συνήθως δεν παίρνω τόσο στα σοβαρά τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, τις φιλτράρω με αυστηρότητα, και στο τέλος της ημέρας γελάω με τις περισσότερες, όπως θα γελούσα αν έβλεπα π.χ. μια ταινία με τον Κώστα Τσάκωνα.

Εξάλλου, για τέτοιο επίπεδο μιλάμε.

Άλλωστε, οι σημερινοί μας πολιτικοί, όχι μόνο έχουν ομοιότητες με τους πάλαι ποτέ πρωταγωνιστές της ελληνικής εκδοχής του σλάπστικ κόμεντι, αλλά μερικοί εξ αυτών ήταν όντως κωμικοί «ηθοποιοί» των βιντεοκασετών, της τιβί, και του (ο Θεός να το κάνει) σανιδιού.

Έτσι, είχαμε που είχαμε διάφορους γραφικούς καραγκιόζηδες να πολιτεύονται, ήρθε και η κρίση, και μας αποτελείωσε.

Διότι τα παλιά καλά χρόνια της  σημίτειας ευμάρειας, δεν μας χαλούσε να υπάρχει και ο Βεργής στο προσκήνιο, η Σελήνη, ή ο άλλος ο … αστυνόμος τάδε στα έδρανα της Βουλής. Είχαμε την πολυτέλεια.

Εξάλλου, επί εποχής παχέων αγελάδων, ποιος «καλλιτέχνης» ή ποια «αρτίστα» που σέβονταν τον εαυτό τους,  θα άφηναν τα χρυσά μεροκάματα της πιάτσας για να γίνουν βουλευτές με τρεις κι εξήντα;

Ήρθε όμως η καριόλα η κρίση και τα ισοπέδωσε όλα.

Και όπως είπε πολύ σοφά ο ΛεΠα, συμπυκνώνοντας τα πάντα όλα σε μια μόνο φράση: «σήμερα δεν πέφτει ούτε κοτσάνι στις πίστες»!!!!!

Έτσι, οι άλλοτε  καραγκιόζηδες έγιναν πολιτικοί κήνσορες, με σημαία τους τον αντιμνημονιακό αγαναΧτισμό, που αίφνης ως «ιδεολογία» συσπείρωσε γύρω του τον κάθε πρώην απολιτίκ σερσερή, που ξαφνικά βρήκε λόγο ύπαρξης.

Με τους ηγέτες αυτού του «κινήματος» να μας μαλώνουν, κουνώντας το δάχτυλο, και βάζοντάς τα με τα ντόπια και ξένα συμφέροντα που μας πατάνε αφού, και από τα οποία μόνο αυτοί οι πεφωτισμένοι μπορούν να μας σώσουν.

Τα παραδείγματα τέτοιων πολιτικών είναι πολλά.

Από σωτήρες η Ελλάδα… να φαν’ κι οι κότες.

Μέχρι και ο ζεν πρεμιές Γλέτσος έφτιαξε κόμμα εθνικής σωτηρίας … τι να λέμε;

Χώρια ο Κατσανέβας, και άλλοι παρόμοιοι τιτάνες της διανόησης.

Το πιο κλασικό όμως παράδειγμα είναι αυτό των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου (συγ)Καμένου.

Που συγκέντρωσε κάθε καρυδιάς καρύδι, με μόνο γνώμονα τον ανελέητο αντιμνημονιακό αγώνα, ενάντια στη χούντα των τοκογλύφων, που με τα ντόπια τσιράκια τους μας θέλουν δούλους του Σόιμπλε κλπ κλπ.

Και όσο τα πράγματα (οικονομικά και πολιτικά) ήταν τεταμένα,  τόσο θέριευε το κόμμα του μπούλη.

Με θεωρητικές τοποθετήσεις του Χαϊκάλη, με ακτιβισμούς της Ραχήλ, ακόμη και με … αστροφυσικές παρεμβάσεις του Καπερνάρου… μεταξύ άλλων.

Και οι υπνωτισμένοι ψηφοφόροι, αυτοί που θεωρούν ότι μας ψεκάζει η Μέρκελ και ο Ομπάμα «επειδή είμαστε Αίλυνες και μας ζηλεύουν αφού», να χειροκροτούν από κάτω σαν αφιονισμένα ρομποτάκια.

Ο χρόνος όμως πέρασε, ο Σαμαράς αντέχει, η οικονομία δείχνει να επανέρχεται, πλεόνασμα υπάρχει, οι δείκτες παίρνουν τα πάνω τους, παραμένουμε στο ευρώ, ο Αλέξης όλο και πιο  πολύ αποδεικνύεται ανεπαρκής, και άρα ο αγαναΧτισμός και το αντιμνημονιακό μένος χάνουν καθημερινά έδαφος.

Και μαζί χάνει έδαφος και το συνονθύλευμα των Αν.Ελ.

Αυτό το πολιτικό ρεμπέτ ασκέρ.

Με αποτέλεσμα πάρα πολλοί να τη κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια.

Να δείτε που στο τέλος θα πάμε πράγματι σε εκλογές, αλλά στους Αν. Ελ. δεν θα υπάρχει κανείς για να τον ψηφίσουν οι περήφανοι Αίλυνες.

Γι αυτό ίσως βιάζεται ο Καμένος να πάμε σε εκλογές… μπας και προλάβουν να βγουν βολευτές  αυτός και δυο τρία τσιράκια του, πριν καταρρεύσει ολοκληρωτικά το κόμμα, κι ακολουθήσει τη ΔΗΜΑΡ, ή το ΛΑΟΣ, ή το πάλαι ποτέ ΚΟΔΗΣΟ!

Τελευταία όμως ο (όψιμος Ελασίτης) Πάνος βρήκε νέο σκοπό ύπαρξης: Τη μη εκλογή Προέδρου, όποιος κι αν είναι αυτός, για να πέσει η χούντα του Σαμαρά.

Αυτή είναι η νέα του παντιέρα.

Και κάθε τόσο συνεδριάζουν τα μεγαλοστελέχη του, υπογραμμίζοντας εδώ κι εκεί ότι όποιος κι αν προταθεί για Π.τ.Δ. αυτοί δεν θα τον ψηφίσουν.

Και μετά από κάθε τέτοια συνάντηση και ανακοίνωση, όλο και κάποιος ακόμη εγκαταλείπει το τρένο των Αν.Ελ.

Μιλάμε για σφιχτή ιδεολογικοπολιτική ομοψυχία!

Πως είναι το ΚΚΕ; Καμία σχέση…

Και σαν να μην έφταναν οι δεκάδες πελαγοδρομήσεις αυτού του μορφώματος, που στις τάξεις του έχει από κομμουνιστές έως χουντικούς, ήρθε και η τελεσίδικη απόφαση του μεγάλου τιμονιέρη Πάνου να συμπλεύσει με τον Σύριζα, και έγινε ο κακός χαμός.

Διότι τα ετερόκλητα στελέχη που απαρτίζουν το κόμμα, δύσκολα θα μπορούσαν να συμπορευθούν με τον γιαλαντζί αριστερό Αλέξη, και τον κολλητό του ομορφάνδρα Σκουρλέτη. Χώρια τη Ζωζώ, τον Δραχμαζάνη, και τον… Πάντζα.

Και άντε η Ραχήλ ίσως να μπορούσε να σκαρφαλώνει παρέα με τη Ζωζώ στα κάγκελα κάποιου δημόσιου κτιρίου και να καλεί τα κανάλια… έλα όμως που πρόλαβε και την έκανε κι αυτή.

Οσμιζόμενη επερχόμενη νίκη του Σύριζα, πρόλαβε και κατέβηκε από το τρένο των γραφικών, φλερτάροντας με τις συνιστώσες μπας και την εντάξουν και διασωθεί πολιτικά, αποδεικνύοντας ότι τελικά δεν είναι τόσο χαζή όσο δείχνει εξ όψεως,

Με αυτά και με αυτά ο Πάνος στο τέλος θα μείνει μόνος, και τότε θα τον φτύσει και ο Αλέξης, που δεν αγκαλιάζεται μαζί του επειδή σέβεται το πολιτικό του εκτόπισμα, αλλά επειδή πιστεύει ότι θα του φέρει ψήφους.

Ναι, αλλά αν στο φινάλε μείνει μόνος ο Πάνος, παρέα με τον Κουίκ (ίσως και τον Χαϊκάλη), τι ανάγκη τον έχει ο Αλέξης;

Αυτά λοιπόν είναι τα σοβαρά προβλήματα του τόπου, και καλά θα κάνουμε να σκύψουμε επάνω τους μπας και τα λύσουμε, μπας και στηρίξουμε τις άοκνες και άδολες προσπάθειες του Πάνου, και πάμε επιτέλους μπροστά …

Αλλιώς, όσο πλησιάζουμε στη περίφημη εκλογή Προέδρου, τόσο οι Αν.Ελ. θα φυλλορροούν, και τόσο η πατρίδα θα κινδυνεύει…

Strange Attractor