Η υπόθεση Χαϊκάλη και η θεωρία της πλάκας…

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ούτε τι έκανε και τι ζητούσε ο Χαϊκάλης από τον Αποστολόπουλο, ούτε βέβαια και τι γύρευε ο δεύτερος από τις επαφές του με τον βουλευτή.

Μπορεί να ήταν πλάκα η όλη ιστορία, μπορεί να ήταν προβοκάτσια ή στημένη υπόθεση, ίσως όμως και να πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρότερο.

Στο κάτω κάτω βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου έκανε την καταγγελία, δεν την έκανε παπατζής της Ομόνοιας...

Για ένα θέμα όμως που συγκλονίζει την πολιτική και κοινωνική ζωή και έγινε αφορμή για να μας συζητήσει όλη η υφήλιος, η απόφαση των δικαστικών αρχών να θέσουν την υπόθεση στο αρχείο, όπως την έθεσαν, δεν μοιάζει για «θερμή» αντιμετώπιση, ούτε πιστοποιεί ότι υπήρξε ενδελεχής έρευνα για να φύγει κάθε σκιά και να εξαντληθεί η προσπάθεια μήπως υπάρχουν αξιόποινες πράξεις.

Κυρίως δε έδειξαν να υιοθετούν τη «θεωρία της πλάκας», ότι όλα έγιναν για να πέσει γέλιο.
Ουσιαστικά η έρευνα πήγε κάπως έτσι: Κλήθηκε ο Χαϊκάλης και είπε ότι ο Αποστολόπουλος επιχείρησε να τον δωροδοκήσει για να ψηφίσει υπέρ της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας.

Προσκόμισε και ένα οπτικοακουστικό υλικό, το οποίο όμως απερρίφθη. Μετά πήγε ο Αποστολόπουλος και είπε περίπου ότι όσα έκανε τα έκανε για να έχει να γελάει με την παρέα του και για να ικανοποιήσει την περιέργειά του!

Ο ανακριτής πίστεψε τον δεύτερο και έκλεισε την υπόθεση, χωρίς να ερευνήσει οτιδήποτε άλλο. Ούτε ποιος πραγματικά είναι ο Αποστολόπουλος, ούτε με ποιους έχει επαφές. Θα έλεγα και το εξής για να μην εγερθεί αντίλογος: Δεν ερευνήθηκε μήπως και ο Χαϊκάλης κρύβει ή αποσκοπεί σε κάτι με τις καταγγελίες του!
Το πιο απλό θα ήταν ο έλεγχος των τηλεφωνικών επικοινωνιών του Αποστολόπουλου.

Ας κάνουμε λοιπόν μία υπόθεση εργασίας, αποδεχόμενοι τη βασική κατηγορία που εκτόξευσε η κυβερνητική πλευρά, ότι δηλαδή είναι στημένη η ιστορία από τον Καμμένο: Εάν φανεί ότι ο Αποστολόπουλος μιλούσε τον τελευταίο καιρό πέντε, ας πούμε, φορές την ημέρα με τον Καμμένο δεν έχει ενδιαφέρον;
Ας κάνουμε και μία άλλη υπόθεση εργασίας: Εάν ο Αποστολόπουλος μιλούσε στο τηλέφωνο με τους συγγενείς, φίλους και τίποτε περίεργους, αλλά άσχετους με την πολιτική και τον επιχειρηματικό κύκλο, δεν θα αποδείκνυε ότι το πιθανότερο είναι ο άνθρωπος να έσκαγε πλάκα με τον Χαϊκάλη;

Και ότι είναι αναξιόπιστος ή και… «ηλίθιος» όπως με επιμονή τον χαρακτηρίζει εκείνος ο τύπος ονόματι Κυριάκος Τόμπρας, που εμφανίζεται στα κανάλια ως «φίλος» του μάλιστα;
Αν, ας πούμε, φανεί ότι ο Αποστολόπουλος μιλούσε κάθε μέρα με πέντε δέκα βουλευτές και μάλιστα ανεξάρτητους, δεν θα είχε σημασία για τη συνέχιση της έρευνας; 

Αν, λέμε τώρα και αμαρτία δεν έχουμε, μιλούσε με πλήθος κυβερνητικών παραγόντων, αυτό δεν θα είχε τη σημασία του για να τον ψάξουν καλύτερα τον άνθρωπο;

Μήπως τελικά δεν είναι τόσο «ηλίθιος»;
Οι τηλεφωνικές επικοινωνίες δεν μπορεί να αποδείξουν κάτι οριστικό και πέραν πάσης αμφιβολίας. Μπορούν όμως να βοηθήσουν στην ενδελεχή έρευνα.
Γιατί εδώ είδαμε το εξής από πολλές πλευρές και δεν εννοώ τη δικαιοσύνη: Τον μεν Χαϊκάλη προσπάθησαν να τον απαξιώσουν ως κουτό και αναξιόπιστο, τον δε Αποστολόπουλο ως περιθωριακό και ανάξιο λόγου παραγοντίσκο.

Έτσι όμως δεν κρίθηκαν οι πράξεις και τα γεγονότα, αλλά οι χαρακτήρες.

Είναι σαν να πάει κάποιος στην αστυνομία και να καταγγείλει ότι είδε ένα φόνο, αλλά να τον διώξουν επειδή δεν φορούσε σκαρπίνια και γραβάτα, αλλά σανδάλια και ξεκούμπωτο πουκάμισο, αντί να πάνε να δουν τι ακριβώς συμβαίνει!
Και μία κρίσιμη διαπίστωση: Για να γίνει έστω κι αυτή, η για πολλούς ελλιπής, δικαστική έρευνα των καταγγελιών Χαϊκάλη, χρειάστηκε να αποκαλύψει δημοσίως την υπόθεση ο Λάκης Λαζόπουλος και να ξεσπάσει πολιτική θύελλα.

Επί τουλάχιστον επτά ημέρες – διάστημα ασύλληπτα μεγάλο για τις περιστάσεις – η δικαιοσύνη δεν είχε καλέσει ούτε τον βουλευτή, ούτε τον Αποστολόπουλο, ούτε κανέναν άλλο εμπλεκόμενο, ώστε να βγάλει κάποιο συμπέρασμα γρήγορα και ενώ η διαδικασία προεδρικής εκλογής εξελισσόταν.
Μην ξεχνάμε ότι και η δικαιοσύνη κρίνεται: Για παράδειγμα, δικαστικές αρχές ουσιαστικά επέτρεψαν στον Χριστοφοράκο να διαφύγει στο εξωτερικό για να μην θυμηθούμε κι άλλα παρόμοια.
Μπορεί η δικαιοσύνη να έχει δίκιο.

Αλλά και η «θεωρία της πλάκας» δεν έχει και τόση πλάκα τελικά…

Γιάννης Μακρυγιάννης

Πρώτο Θέμα