Γοργόνες και (ψευτό)μαγκες

Η συμπαθής Ελληνική ταινία όπου η Μάρθα Καραγιάννη θαμπωμένη από το κάλλος του Φαίδωνα Γεωργίτση φέρνει τους κιοφτέδες μαζί με το τηγάνι είναι ένα εξαιρετικό λαογραφικό δείγμα της άποψης περί τουριστικής ανάπτυξης εν Ελλάδι τις τελευταίες δεκαετίες.

Από τη μία, Έλληνες λαμόγια προσπαθούν να «φάνε» μπιτ παρά τη γη αφελών ιθαγενών, από την άλλη, οι προαναφερθέντες ιθαγενείς αποτάσσονται στον φύλαρχο - τοπικό μεγαλοπαράγοντα, ο οποίος θεωρεί ότι οι κακοί ξένοι θα μας φάνε την περιουσία μας και ότι η τουριστική ανάπτυξη είναι θέμα κεντρικής απόφασης του μεγάλου Ελληνικού Σοβιέτ, μέσω του επιτετραμμένου οργάνου του, γνωστού ως «ο Τουρισμός» (έτσι αναφέρεται σε πολλές Ελληνικές ταινίες ο ΕΟΤ, ως ο «Τουρισμός», όπως στην ταινία «ο Φαφλατάς» που «ο Τουρισμός απαγορεύει» το ένα και το άλλο).

Αυτή η κρατικίστικη νοοτροπία απόλυτης προσαρμογής στις επιταγές μιας κεντρικής υπηρεσίας είναι διάχυτη στην Ελληνική φιλμογραφία. Τι επιτρέπεται, τι απαγορεύεται, που θα κάνει τι ποιος. Ο Τουρισμός δεν απαγορεύει στην γραφική Πλάκα να ανοίξει κλαμπάδικο, διαπιστώνουν με μεγάλη τους λύπη οι μπουζουκτσήδες στις «Θαλασσιές Χάντρες», ένα εξαιρετικό κινηματογραφικό δείγμα, επίσης, της επιχειρηματικής φιλοσοφίας του νεοέλληνα στο θέμα του τουρισμού.

Αυτά όμως βλέπουμε σιγά σιγά να απομακρύνονται. Ένας κλάδος που έχει επιδοτηθεί και υποβοηθηθεί (και καλώς, αναφορικά με τη διάθεση, όχι όμως με την αποτελεσματικά) σε εξαιρετικό βαθμό στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, καλείται να δώσει πίσω στην Ελληνική οικονομία, μέσω της σοβαρής και εξωστρεφούς ανάπτυξής του, υιοθετώντας κάθε νέα, εναλλακτική και προσοδοφόρα μορφή τουρισμού, η οποία μπορεί να προσαρμοστεί στα πρότυπα της Ελληνικής πραγματικότητας.

Ο ιατρικός τουρισμός μπαίνει σε ένα θεσμικό πλαίσιο, όπως και ο ναυτικός/θαλάσσιος, χάρη στην επίσπευση της χωροθέτησης των θαλάσσιων καταφυγίων και του αιγιαλού. Τα αεροδρόμια, οι μαρίνες και τα λιμάνια παραχωρούνται (και δεν πωλούνται) έναντι άμεσων εσόδων, προγραμματισμού δομικών επενδύσεων και πολλών προοπτικών ανάπτυξης. Η εκπαίδευση στον Τουρισμό ξαναμπαίνει στο προσκήνιο, ώστε σε λίγα χρόνια να μπορούμε να φιλοξενήσουμε και 25 και 30 και 35 εκ. τουρίστες, μέσω υψηλά καταρτισμένων Ελλήνων επαγγελματιών και επιχειρηματιών του χώρου. Κι αυτά είναι μόνο ένα μέρος των μεταρρυθμίσεων και ενεργειών που έχουνε οδηγήσει στην ανάκαμψη του Ελληνικού Τουρισμού, η οποία όμως για να παραμείνει βιώσιμη πρέπει να συνοδευτεί από δομική αλλαγή νοοτροπίας και επιχειρηματικού μοντέλου.

Τα «ρουμζ του λετ» και ο «μουσακάς Ξ» μπορεί μέχρι σήμερα κουτσά στραβά να συντηρούσαν κοινωνίες ολόκληρες μέσα σε μια παραπαίουσα μιζέρια, αλλά πλέον ούτε αυτό δε θα μπορούν να κάνουν. Και θα στερούν και από όλη τη χώρα σημαντικούς πλουτοπαραγωγικούς παράγοντες και αναπτυξιακές προοπτικές. Είναι καιρός να αποφασίσουμε αν θέλουμε ποιοτικό τουρισμό που θα αποφέρει έσοδα στο κράτος και ελπίδες για το μέλλον στους πολίτες του ή αν θα συνεχίσουμε την ιδεοληπτική προσήλωση σε παρωχημένα μοντέλα περασμένων δεκαετιών.

Κι εδώ είναι που έρχεται αδυσώπητη και αδιάλλακτη η πραγματικότητα και μας χαστουκίζει στο πρόσωπο μετά τις χθεσινές εξαγγελίες του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ευθεία επίθεση σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού και επέκτασης του τουριστικού πακέτου. Σαφής εκφοβισμός επενδυτών, μελλοντικών και υφιστάμενων. Κλείσιμο ματιού σε κάθε μικροσυντεχνία και κουτσαβάκικη πρακτική. Απομόνωση της χώρας και εκδίωξη των ποιοτικών τουριστών.

Επιστροφή προς τα πίσω δηλαδή. Σε μια εποχή που χάνονταν δεκάδες χιλιάδες πιθανές θέσεις εργασίας στον τουρισμό, μια εποχή που ούτε καν οι ίδιοι οι Έλληνες δεν μπορούσαν να ευχαριστηθούν ποιοτικές και οικονομικές διακοπές στον τόπο τους, πόσο μάλλον να προσελκύσουν ζεστό εισαγόμενο ρευστό. Σε μια εποχή απαξίωσης και φτώχειας.

Είναι υποχρέωση του τουριστικού κλάδου, αντί να παραμένει αποσβολωμένος, άπραγος, στη γωνία, να αντιταχθεί σε δυνάμεις οπισθοχώρησης και σταδιακού μαρασμού του, μακριά από ανερμάτιστα κλεισίματα ματιών και υποθετικές πρόσκαιρες υποθέσεις.

TopGunZ