Φωνές, φωνές… φωνές!

Γράφω-σβήνω 20' τώρα.
Ό, τι και αν έγραφα μου ερχόταν στο μυαλό το περιβόητο εκείνο άρθρο με τίτλο "give Greece what it deserves: communism".

Εγώ, γνωστή θιασώτης της εξίσωσης των ολοκληρωτισμών, σαν communism βλέπω και την άλλη "λύση".

Εκείνη που ακολουθεί περιόδους ανάλογες με τη σημερινή.

Μου κακοφαίνονται το ίδιο…

Έγραφα χθες για την ιδεολογική ηγεμονία της βλακείας.

Ίσως φάνηκε αστείο. Ίσως ήταν αδόκιμος ο όρος.

Σήμερα θα αναδιατύπωνα ως εξής: Ιδεολογική ηγεμονία της μη μάθησης και του "έλα μωρέ τώρα, όλα καλά".

Οι υγιείς κοινωνίες έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό κατ'εμέ. Μαθαίνουν από το παρελθόν τους.

Εμάς πάλι το παρελθόν μας στοιχειώνει.

Γιατί δεν το αντικρίζουμε ψύχραιμα ή με διάθεση να μάθουμε από αυτό.

In fact δεν το αντικρίζουμε καθόλου.

Πότε το περιφρονούμε, πότε υψώνουμε δάχτυλο να δείξουμε τον υποτιθέμενο φταίχτη και πότε θεωρούμε εαυτόν αγωνιστή απλά επειδή δεν μάθαμε.
Έχω την τάση να κρίνω από τις μικρές συμπεριφορές, τις καθημερινές και τις μεγάλες και σημαντικές.

Δε βλέπω γύρω μου παρά μια μάζα που διακατέχεται από πάθη. Πάθη που δεν προήλθαν από ψύχραιμη ανάλυση των δεδομένων(για αυτά τα πάθη αξίζει να ζεις). Φωνές για προδότες, φωνές για τον ΕΝΦΙΑ, φωνές για τους κακούς δανειστές, φωνές, φωνές, φωνές.

Ακόμη και οι λεγόμενοι "λογικοί" αδυνατούν και σήμερα να καταλάβουν πως η ψήφος δεν είναι ταυτότητα του ποιος είμαι ή τι πρεσβεύω αλλά ένα απλό εργαλείο για να διαλέξω τη γραμμή που θέλω να έχει η χώρα.

Κάθε επιλογή έχει τα στραβά της, το ξέρω. Αλλά και τις συνέπειές της.
Όλοι ξέρουμε ότι η πιθανότητα για μια μεγάλη περιπέτεια είναι εδώ, παρούσα ακόμα και ας ξεχαστήκαμε για λίγο.

Δεν είναι ζήτημα κινδυνολογίας ή μη(Εκνεύρισε ο Στουρνάρας πολλούς. Τους ίδιους που αύριο αν δεν είχε πει τίποτα θα καταλόγιζαν δεξιά και αριστερά κανείς δεν μας είπε τίποτα).

Είναι οι εικόνες που τις έχουμε δει και ξαναδεί και τις οποίες τις ξορκίζουμε και αυτές όπως ξορκίζουμε κάθε τι κακό πιστεύοντας πως δεν μπορεί να μας συμβεί.

Η κακιά αρρώστια, όχι ο καρκίνος, η πουτάνα που με παράτησε, όχι εκείνη που δεν με άντεξε, οι μονομερείς ενέργειες ως τάχα δείγμα εθνικής ανεξαρτησίας, όχι η χρεοκοπία.

Elli Mpogka

Facebook