Πως φτάσαμε ως εδώ;

Μερικές φορές, σε πολλούς τομείς, τα πράγματα είναι τόσο απλά και ξεκάθαρα, που καταντούν δυσνόητα.

Γι αυτό θα προσπαθήσω εδώ να εξηγήσω το τι συνέβη και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, με βάση το πώς το αντιλαμβάνομαι εγώ.

Εδώ και μερικά χρόνια έχω διαπιστώσει ότι οι παλιοί διαχωρισμοί που ίσχυαν στη χώρα μας, μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, έχουν καταργηθεί και στη πράξη.

Η κρίση, που ήρθε «ξαφνικά», ξύπνησε απότομα, και αιφνιδίασε όλους τους ανυποψίαστους Έλληνες, δημιουργώντας ένα νέο διαχωριστικό τείχος, μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών.

Μεταξύ δηλαδή αυτών που έχουν συνειδητοποιήσει το μεγάλο διακύβευμα, και των άλλων, που έμπλεοι αγαναΧτισμού τα παίζουν όλα για όλα, ελπίζοντας πως θα τους βγουν άσσοι (κούνια που τους κούναγε).

Πως φτάσαμε όμως μέχρι εδώ;

Πως φτάσαμε στο σημείο να παίζεται το μέλλον της χώρας και των παιδιών μας στα χέρια μιας φούχτας βουλευτών, μερικοί εκ των οποίων είναι για δέσιμο κυριολεκτικά;

Τι αμαρτίες πληρώνουμε, για να εξαρτάται η ζωή μας από τον Στρατούλη, τη Ραχήλ, και τη Τζάκρη;

Ε λοιπόν, για μένα τα πράγματα είναι πολύ απλά, και θα προσπαθήσω να τα μεταφέρω στο (ηλεκτρονικό) χαρτί.

Πρόλαβα τη δεκαετία του ’60, όπου οι νοικοκυρές μαγείρευαν κρέας μια φορά την εβδομάδα, και το πήγαιναν με το ταψί στο φούρνο της γειτονιάς για να ψηθεί.

Και αυτό όχι σε κάποιο ορεινό απομονωμένο χωριό, αλλά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, και πιο συγκεκριμένα στην οδό Κασσάνδρου.

Πρόλαβα την πραγματική χούντα, με φαντάρους σκοπούς σε κάθε τετράγωνο (πάλι της Κασσάνδρου), εμβατήρια, και απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τη δύση του ηλίου.

Η δεκαετία του ’70 ήταν μια από τα ίδια, με μόνη διαφορά την «επαναστατική» διάθεση που επικρατούσε παντού. Όλοι σχεδόν οι έφηβοι φορούσαμε στρατιωτικά τζάκετ, ακούγαμε αντάρτικα, και σχεδιάζαμε στα καφενεία και στις παμπ την επόμενη επανάσταση (που δεν ήρθε ποτέ).

Αυτό που ήρθε ήταν το Πασόκ του Ανδρέα, που κυριάρχησε τη δεκαετία του ’80, και που εκτός από την απαραίτητη νομοτελειακά κοινωνική ανακατανομή, δημιούργησε νέα πολιτικά και οικονομικά τζάκια, και μια νέα τάξη δυναστών, αυτήν των πρασινοφρουρών δημοσίων υπαλλήλων, με αιχμή του δόρατος τους συνδικαλιστές.

Οι εποχές όμως ήταν ανώδυνες οικονομικά (σε παγκόσμιο επίπεδο), ο ψυχρός πόλεμος κρατούσε υπό έλεγχο τη γειτονιά μας, και άρα το μόνο από το οποίο κινδυνεύαμε ήταν η πλέρια ισοπέδωση…

Στη συνέχεια, με ένα μικρό διάλειμμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που για την εποχή της ήταν πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου, το Πασόκ επέστρεψε ανανεωμένο, απαλλαγμένο από τη Μιμή και την Τουρλουμπούση, και με τον «λογιστή» Σημίτη στο πηδάλιο ηγήθηκε της πλημμύρας των ευρωπαϊκών πακέτων, των επιδομάτων, των επιδοτήσεων, και των διάφορων κονδυλίων.

Και λίγο αυτό, λίγο το άλλο, λίγο δηλαδή η πλήρης ένταξή μας στην ΕΕ, λίγο η απόσυρση των ΙΧ, λίγο το ευρώ, λίγο τα ελεύθερα δάνεια,  ξαφνικά οι περισσότεροι εξ ημών γίναμε μπρούκληδες, με ταξίδια το Σαββατοκύριακο στη Βιέννη, τον χειμώνα στο Μπαλί, και με χόμπυ το καζίνο ή το χρηματιστήριο.

Πως ήταν δηλαδή η δεκαετία του ’60; Καμία σχέση…

Η δεκαετία του ’90 έδωσε τη θέση της σε αυτήν του 2000, οπότε είχαμε μετρό (στην Αθήνα), σύγχρονο ιδιωτικό αεροδρόμιο (πάλι στην Αθήνα), δρόμους, κύπελλο Ευρώπης, Ολυμπιακούς Αγώνες, κλπ κλπ.

Ζούσαμε το όνειρο!

Κι όλα αυτά, χωρίς οι περισσότεροι να γνωρίζουμε ότι οφείλονται σε χρήμα δανεικό (και αγύριστο).

Η Ελλάδα αναπτύσσονταν χωρίς όμως να διαθέτει καμιά υποδομή, και καμιά οικονομική βάση.

Ζούσαμε χάρη στην ανεξέλεγκτη δανειοδότηση, ενώ σε εσωτερικό επίπεδο κυριαρχούσε η πατροπαράδοτη ελληνική φοροδιαφυγή, με τη βούλα του κράτους, που ενθάρρυνε την «επιχειρηματικότητα», και άρα έκανε τα στραβά μάτια στους φοροφυγάδες.

Και γιατί όχι, αφού η κάνουλα των ξένων δανείων ήταν ολάνοιχτη;

Και σε εκείνη περίπου τη φάση είναι που κιοτέψαμε ως λαός.

Και αυτό ήταν λογικό αφού είχαμε μια πολιτική ηγεσία που το μυαλό της ήταν στις μίζες, έναν υπουργό Άμυνας που ΔΕΝ είχε πάει φαντάρος, και μια κουλτούρα (ειδικά των νέων) που διαμορφώνονταν από την Ρούλα Κορομηλά, τη Μιμή Ντενίση, και τον… Λάκη.

Για τα μουσικά μας δρώμενα δεν θα μιλήσω καν, αφού μόνο που θυμάμαι τα πάμπολλα ελληνάδικα, αηδιάζω.

Και μετά ήρθε η κρίση!

Και τα κεφάλια μέσα… στα ξαφνικά.

Στην ουσία, για την Ελλάδα, η κρίση μεταφράζονταν στο πολύ απλό: Ήρθε η ώρα του λογαριασμού.

Διότι πίναμε και τρώγαμε με δανεικά, χωρίς σκοπό να τα ξοφλήσουμε ποτέ, και με μεγάλο μέρος του λαού μας να αγνοεί ότι η ξαφνική αυτή (ιστορικά) ευμάρεια οφείλονταν σε αυτό ακριβώς: Σε δανεικά!

Και ξαφνικά κλήθηκαν οι Έλληνες να πληρώσουν φόρους, τέλη, εισφορές, ταμεία, κλπ κλπ κλπ.

Όλοι δηλαδή οι χάιδες, με καταστήματα, με τζιπ, με εξοχικά, και με όλα τα παραφερνάλια του νεοπλουτισμού, κλήθηκαν για πρώτη φορά να πληρώσουν τα αναλογούντα.

Και εκεί χάθηκε η μπάλα. Και ήρθαν τα πάνω κάτω.

Και δημιουργήθηκε το νέο τείχος μεταξύ των ρεαλιστών, και των σαλεμένων, που νομίζουν ότι ο κόσμος μας χρωστάει (μιας και είμαστε Έλληνες αφού) και άρα θα πρέπει να μας έχει στα πούπουλα.

Αγνοώντας ότι ο κόσμος εδώ και χρόνια άγεται και φέρεται από τις απρόσωπες αγορές, που ποσώς ενδιαφέρονται τι ήταν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, αρκεί εμείς να πληρώνουμε τα επιτόκια και τα χρέη μας.

Και μέσα σε αυτή τη κρίση που σαν σεισμός ανακάτωσε όλο το τοπίο, προέκυψε και ο Τσίπρας.

Ένας πρώην καταληψίας λυκείων, χωρίς καν στοιχειώδεις γνώσεις, που ελέω συγκυριών (Αλαβάνος, κρίση, εξαφάνιση Πασόκ, κλπ) έφτασε να ηγείται ενός κόμματος του 3% που όμως πλημμύρισε από αμετανόητους αιθεροβάμονες, και πράκτορες του χάους, με αποτέλεσμα να αγγίζει το 30%, και να φλερτάρει με την εξουσία.

Παίζοντας εδώ και μέρες τη τύχη της χώρας κορώνα γράμματα.

Για ένα εφηβικό γινάτι.

Αδιαφορώντας για τη σκληρή πραγματικότητα.

Ότι δηλαδή το 2012 οι Ευρωπαίοι μας έσωσαν, όχι επειδή μας φοβόντουσαν, μη τους χορέψουμε σαν αρκούδες, αλλά επειδή φοβόντουσαν (θεωρία ντόμινο) ότι μια έξοδός μας από το ευρώ θα πυροδοτούσε αλυσίδα εξόδων (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, κ.ά) γενικώς.

Διότι απειλούνταν η συνοχή της ΕΕ και της ευρωζώνης.

Ούτως η άλλως η οικονομία μας ήταν και είναι ανυπόληπτη.

Σήμερα όμως δεν φοβούνται ούτε κι αυτό.

 

Συριζαίες...

Και επειδή πλέον το χρέος μας είναι στα χέρια θεσμικών επενδυτών, μας έχουν γραμμένους κανονικά, και αν πούμε δεν πληρώνουμε, είτε με Σαμαρά είτε με Τσίπρα, αυτοί θα μας σουτάρουν κανονικά.

Για να γίνουμε το κακό παράδειγμα, προς σωφρονισμό των υπολοίπων.

Και ειδικά με Τσίπρα, ακόμη κι αν γίνει καλό παιδί, και βαράει προσοχές στον Σόιμπλε, πάλι θα μας τηγανίσουν το ψάρι στα χείλη, αυτή τη φορά για πολιτικούς λόγους.

Για να στείλουν το μήνυμα εκεί που χρειάζεται, ότι η αριστερά και τα γκρουπούσκουλά της  τελείωσαν οριστικά για την Ευρώπη.

Και ας μιλάει ο Δραχμαζάνης για περήφανη δραχμή, κι ας λέει ο Στρατούλης για πείνα με επίκεντρο όμως τον άνθρωπο!

Και εν πάση περιπτώσει δείτε τι παθαίνει η Ρωσία στο έλεος των αδυσώπητων αγορών, παρόλο το πετρέλαιο της, παρόλα τα πυρηνικά της, και παρόλο το περήφανο ρούβλι της.

Εκτός και αν νομίζουμε ότι ο Αλέξης είναι κάτι το διαφορετικό, και μαζί με τον Σκουρλέτη θα τα λύσουν όλα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Κούνια που μας κούναγε.

Και όσο για κάποιους τρελαμένους που τους ακούω να λένε, «Ε και τι έγινε; Θα πάω στο χωριό μου και θα φυτέψω λάχανα, και θα ζω μια χαρά, αλλά στη Μέρκελ δεν προσκυνάω…»,  τους απαντώ κάτι που επίσης αγνοούν: Ότι ούτε λάχανα δεν μπορούν να φυτέψουν, διότι οι σπόροι πλέον είναι εισαγόμενοι αφενός, και στείροι (μεταλλαγμένοι) αφετέρου.

Οπότε;

Οπότε πάπαλα από παντού.

Και όλα αυτά τα απλά τα ξεκάθαρα, που εγώ (η τελευταία τρύπα του ζουρνά) τα έχω αντιληφτεί, και γι αυτό τάσσομαι αναφανδόν με τον Σαμαρά, ΔΕΝ τα έχουν αντιληφτεί επαγγελματίες πολιτικοί, βουλευτές δηλαδή που πληρώνονται πλουσιοπάροχα για να έχουν και συμβούλους!!!!!!!

Για τέτοια κατάντια μιλάμε.

Αυτά…

Strange Attractor