Πολιτική χωρίς λιπαρά.

Είναι πασίγνωστο ότι στην Ελλάδα λατρεύουμε την παραπολιτική – συχνά συγχέουμε την κυρίως πολιτική μ’  αυτήν.

Ίσως επειδή αυτό το “παρά-“ το δουλεύουμε ιδιαιτέρως σ’ αυτή τημ ημιεξωτική χώρα.

Παρακράτος, παρατράπεζα, παρακάμερα, κ.ο.κ.

Ίσως πάλι η εξωτικότητά μας, που είναι η ίδια που μας κάνει κοινωνικούς, έξω καρδιά κλπ, είναι η αιτία που μας κάνει να λατρεύουμε το κουτσομπολιό.

Κι αυτό με τη σειρά του, την παραπολιτική, που κατά βάση είναι κουτσομπολιό πασπαλισμένο με πολιτικό μανδύα…

Έτσι, μπορεί στον πλανήτη κάλλιστα να πέφτουν βόμβες δεξιά κι αριστερά, αλλά εμείς θα βάλουμε στο κέντρο της “πολιτικής” μας κουβέντας τον …Χαϊκάλη, το ντεκολτέ της Σόδη, την απεργία πείνας (εκτός από τις ώρες του καφέ και του κολατσιού) του Μιχελογιαννάκη και η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Καθιστώντας έτσι τη χώρα μας την ιδανική να ζει κανείς αν π.χ. έχει μερικά εκατομμύρια στο εξωτερικό ή αν πληρώνεται από εκεί, αλλά άκρως επικίνδυνη αν η ατομική σου τύχη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δική της τύχη.

Δηλαδή για το 99% του γενικού πληθυσμού.

Μόνη μας αποζημίωση, το άφθονο γέλιο που υπάρχει έτσι κι αλλιώς μ’ όλα αυτά τα απίθανα – ανεξάρτητα από τις σοβαρές πιθανότητες αυτό να εξελιχτεί σε γοερό κλάμα.

Ή μάλλον σε επανάσταση, σε εξέγερση, του ΕΛ-ληνα-ο-τράχηλος-ζυγό-δεν-υπομένει και βενθερέμος παλικάρια.

Αλλά, φευ, μας ψεκάζουν (αφού) οπότε να γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε.

Οπότε γυρνάμε στο γέλιο εν αναμονή του κλάμματος.

Άτιμη κενωνία…

Αυτά τα ολίγα για την παραπολιτική ως πολιτική. Ευτυχώς όμως στην πατρίδα μας υπάρχουν κι αυτοί που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα και αποφασίζουν να ασχοληθούν με την ουσία της. Και γίνονται όλο και περισσότεροι.

Αλλά, προσοχή, δε μιλάμε πάλι για “παραδοσιακή” πολιτική.

Για εξωτερική πολιτική, οικονομία, συστήματα πρόνοιας, κτλ.

Όλα αυτά είναι βαρετά, γκρίζα και φευ (πάλι), απαιτούν πνευματική προσπάθεια και συγκρότηση. Τουλάχιστον αν δε θες να είσαι το αντικείμενο της παραπολιτικής και στόχος του γέλωτα των υπολοίπων.

Για τί μιλάμε ακριβώς εδώ λοιπόν;

Μιλάμε για την πολιτική που εστιάζει στα καθημερινά, στα μικρά καθημερινά που τόσο είναι της μόδας εσχάτως.

Και εδώ, διότι κι αυτό όπως όλα τα ρεύματα της εποχής ξεκίνησε απ’ έξω, τους γνωστούς πρώην βελανιδοφάγους που μας ζηλεύουν-και-μας-φθονούν. 

Θες π.χ. να κάνεις νόμιμο δωρεάν κατέβασμα αρχείων απ’ το διαδίκτυο; Κάνεις ένα κόμμα, τους Πειρατές στο προκείμενο και το κάνεις σημαία σου.

Ή θεωρείς αγλάισμα της πολιτικής το βάψιμο των παγκακιών, την ανακαίνιση των ποδηλατόδρομων (το ποδήλατο είναι σχεδόν τοτέμ για πολλούς εξ αυτών) τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ… Τέτοια πράγματα.

Αναμφίβολα χρήσιμα, αλλά συχνά εκτός θέματος, ή μάλλον μικρής προτεραιότητας.

Εκ των υστέρων προσθέτεις και μερικά ζητήματα γενικότερης πολιτικής για ξεκάρφωμα.

Μιλάς π.χ. για “βάθεμα δημοκρατίας”, “διαφάνεια”, “πράσινη ανάπτυξη”, τέτοια πράγματα και πάντα φροντίζεις να μένεις σε δευτερεύοντα θέματα ή σε πρωτεύοντα των οποίων η γενικότητα αλλά και η συμφωνία με τη μόδα της εποχής δεν επιτρέπει διαφωνίες.

Διότι αυτού του είδους οι ενασχολούμενοι με την πολιτική μισούν τη διαφωνία.

Δεν την αντέχουν.

Όχι πνευματικά, δεν είναι συνήθως ηλίθιοι, αλλά ψυχολογικά.

Κι αυτή την ψυχολογική τους στάση, την αποφυγή πάση θυσία οποιασδήποτε σύγκρουσης, τα βαφτίζουν σύνεση, διάθεση συνεργασίας και άλλα τέτοια όμορφα με τα οποία επίσης κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει.

Στην Ελλάδα το συγκεκριμένο είδος δεν ανθεί στα λεγόμενα αγαναΧτιστικά κόμματα.

Διότι εκεί κυριαρχεί η οργή, παρέα με τις τυφλές ελπίδες και την απουσία οποιασδήποτε μορφής ενεργούς ενασχόλησης με τα κοινά (είπαμε, μας ψεκάζουν αφού) πλην της άκριτης υιοθέτησης του τί λέει ο αρχηγός μας.

Η εντελώς ανερμάτιστη οργή που πολύ φυσιολογικά απωθεί τέτοιου είδους ανθρώπους (και όχι μόνο).

Που συχνά είναι, να το πούμε κι αυτό το καλό, όχι αρκετά έξυπνοι κατά τα άλλα, αλλά και καλοπροαίρετοι. 

Αλλά για τη σχέση καλών προθέσεων και του δρόμου προς την κόλαση τα είπαν άλλοι πριν από μένα.

Αυτή είναι η πολιτική χωρίς λιπαρά.

Ακόμα κι όταν έξω χιονίζει και για να επιβιώσει κανείς χρειάζεται τόνους θερμίδων.  Ή για να τα βάλει με τους λύκους και τις αρκούδες…

Δε θα τους βρει λοιπόν κανείς στο ΣΥΡΙΖΑ, στους ΑΝΕΛ κλπ.

Δε θα τους πολυβρεί ούτε στη ΝΔ. Εκεί η λάιτ πολιτική εκδηλώνονταν ανέκαθεν αλλιώς, με τις εκδρομές, τα πάρτι, την ψευτοκοσμική γκλαμουριά που οδηγεί από την πίσω πόρτα στην πολιτική.

Όσοι έχουν μια ιδέα από ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ξέρουν τί εννοώ.

Κι αν δεν ξέρουν, ας ρίξουν μια ματιά στην αρχαιότερη (παρακαλώ!) βουλευτή της Α’ Θεσσαλονίκης, την Έλενα (τη) Ράπτη και θα καταλάβουν για τι πράγμα μιλάω.

Θα τους βρει κανείς στα κόμματα της ευρύτερης κεντροαριστεράς υπάρχουν σε μπόλικες ποσότητες, συνεχώς αυξανόμενοι, τώρα που η κυρίως πολιτική στην Ελλάδα απέτυχε παταγωδώς και το βλέπουμε όλοι.

Εκτός ίσως απ’ το Βενιζελικό ΠΑΣΟΚ. Διότι όλοι αυτοί, είναι, ήταν δηλαδή, φανατικά ΓΑΠικοί (θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσοι θα τον ακολουθήσουν τώρα).

Το αν θα επικρατήσει εκεί αυτή η τάση ή αν θα επιχειρηθεί μια στροφή προς την πραγματική και μεγάλη πολιτική απλά με τον σωστό τρόπο (δηλαδή όχι τον “ελληνικό”) είναι ένα από τα ζητούμενα της εποχής.

Υπερβολή; Το παραδέχομαι, ακούγεται υπερβολικό.

Αλλά αν είναι σοβαρή μάστιγα το να μην μπορείς να ξεχωρήσεις την κυρίως πολιτική απ’ την παραπολιτική είναι επίσης μάστιγα το να μην μπορείς να ιεραρχείς τις προτεραιότητες – τα πάντα φίλοι μου στη ζωή είναι αυτές οι καταραμένες προτεραιότητες.

Κι αν το κάνεις, το να μην μπορείς να παλέψεις γι’ αυτές, διότι δεν έχεις αρκετές δυνάμεις.

Τώρα η φύση φταίει γι’ αυτό, η φανατική χορτοφαγία σου; Ποιος ξέρει;

Άλλωστε δεν έχει και τόση σημασία!

Ο Παραβάτης