Ανεπάρκεια, κόμπλεξ και ιδιοτέλεια… (συνδικαλισμός).

Προσπαθώντας να ανιχνεύσω και να καταγράψω τις επαναστατικές προθέσεις και τις πολιτικές διαθέσεις ενός  διάσημου "Φωτόπουλου" που οδηγεί το συνδικαλιστικό  κίνημα των εργαζομένων «εδάφους» στα αεροδρόμιά μας, σχεδόν τριάντα (!) ολόκληρα χρόνια τώρα, οδηγήθηκα στην αναζήτηση ανάλογου υλικού, τόσο στο διαδίκτυο, όσο και σε πληροφορίες πρόθυμων και αξιόπιστων εργαζομένων σε αυτά.

Αναμφισβήτητα ότι είναι ορατό, ότι είναι αντιληπτό οπτικά ή ακουστικά με αντικειμενικό και πραγματικό τρόπο μπορεί να προσεγγιστεί, αξιολογηθεί, αναλυθεί και εν τέλει να ερμηνευτεί…

Μετά τη πρόσφατη αποτυχημένη εμφάνισή του σε Καρατζαφερικό μέσο ενημέρωσης, ο επαγγελματίας συνδικαλιστής εκπρόσωπος των υπαλλήλων μιας κατά τα άλλα σοβαρής υπηρεσίας, ως άλλος «Άγιος Βασίλης» συνέχισε τις επισκέψεις του στα περιφερειακά αεροδρόμια, τα οποία ως γνωστόν πήραν την άγουσα για παραχώρηση.

Λίγες μόνο ημέρες μετά την απρόσμενη και πολλαπλάσια της εκτίμησης του ΤΑΙΠΕΔ οικονομική προσφορά της εταιρίας, ο «Άγιος Βασίλης», επισκέφθηκε το Αεροδρόμιο Μακεδονία, όχι για να μοιράσει δώρα και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, σαν αυτά που μοίραζε αφειδώς χρόνια τώρα, και αυτό γιατί μετά το αποτέλεσμα του διαγωνισμού των περιφερειακών αεροδρομίων τα ψέματα τελείωσαν, αλλά για να επαναφέρει στη μνήμη των εργαζομένων τα οράματα και τις σοβιετικού τύπου φαντασιώσεις του.

Οι υπάλληλοι του αεροδρομίου δεν τον περίμεναν όμως με «ανοιχτές τις αγκάλες», όπως στις άλλες επισκέψεις του, (εκτός όμως από τους κολλητούς του, οι οποίοι προσδοκούσαν στην ανάληψη μιας θεσούλας), όπου του υπέβαλαν ερωτήματα μέσα από τους προβληματισμούς τους, και την αγωνία τους που δικαιολογημένα επιδεινώθηκαν από την εξέλιξη των γεγονότων της παραχώρησης των αεροδρομίων.

Απαντήσεις όμως δεν υπήρξαν και η γύμνια εναλλακτικών θέσεων και προτάσεων θέσεων φάνηκαν πολύ εύγλωττα στους παρευρισκόμενους.

Εκτός αυτού ο σχεδιασμός και η συνδικαλιστική πρακτική του «Αη Βασίλη» δεν ήταν σε θέση να δώσει απάντηση και γιατί η συνδικαλιστική και πολιτική κριψύνοιά του απέβλεπε σε άλλη στόχευση και εμπεριείχε άλλη επιδίωξη.

Μετά από την ενημέρωση του προσωπικού του αεροδρομίου ο «Άγιος Βασίλης» προχώρησε σε συνέντευξη τύπου σε μέσα ενημέρωσης ο αριθμός των οποίων μετρούνταν στα δάκτυλα του ενός χεριού, χωρίς όμως να προτείνει κάτι διαφορετικό εκτός από την δογματική άποψη ότι τα αεροδρόμια πρέπει να περιμείνουν στο Δημόσιο υπό κρατικό έλεγχο και λειτουργία.

Στη συνέχεια υλοποιώντας τον αλλοπρόσαλλο και ανέφικτο σχεδιασμό του να προσεγγιστούν όλοι οι φορείς της κοινωνίας με σκοπό να υπάρξει μέτωπο συμπαράστασης και συμπαράταξης στον αγώνα κατά της παραχώρησης των αεροδρομίων, κατευθύνθηκε σε έναν άλλον ποιμενάρχη, όχι συνδικαλιστή αλλά θρησκευτικό ηγέτη, τον Άγιο Θεσσαλονίκης, σεβασμιότατο κ. Άνθιμο.

Για κακή του τύχη ο καλός θεούλης προστάτευσε τον Άγιο Θεσσαλονίκης στέλνοντάς του μια «ίωση» να τον προστατεύσει από την αναπάντεχη και απρόσκλητη επίσκεψη του «αριστερού» επαναστάτη – επαγγελματία συνδικαλιστή.

Εξετάζοντας αντικειμενικά τις τελευταίες συνδικαλιστικές πρακτικές του μέχρι πρότινος καταπράσινου συνδικαλιστή, αναμφισβήτητα οδηγούμαστε στη διαπίστωση ότι εκτός του ότι είναι υποδεικνυόμενες και επιβαλλόμενες, εναγωνίως αναμένουν κάτι.

Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να υλοποιηθεί κατά γράμμα το δύσκολο και πολύ απαιτητικό πρόγραμμα πολιτικής αξιολόγησής του.

Αυτό στο οποίο έχει οδηγηθεί και προσμένει ο «Άγιος Βασίλης» είναι η ένταξή του στο ψηφοδέλτιο του ανατέλλοντος ήλιου του ΣΥΡΙΖΑ. Ω τι έκπληξις!

Ο καθένας φυσικά έχει δικαίωμα να επιδιώκει την προσωπική του ευτυχία κι επιτυχία, ακόμη και αυτή της ενασχόλησης με την πολιτική.

Αυτό όμως θα πρέπει να επιδιώκεται μέσα από κανόνες καθαρούς, νόμιμους και προπάντων ηθικούς.

Σύμφωνα με την παραδοχή, όπου ο ασύστολος πολιτικός συνδικαλισμός έχει επικρατήσει και λειτουργεί χωρίς όρια και ουσιαστικό έλεγχο, παρατηρείται στασιμότητα, παρακμή, εκμετάλλευση, αποδυνάμωση του συνόλου και ηθική κατάπτωση.

Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται όπου υπάρχει έλλειμμα δημοκρατικών διαδικασιών και υποδούλωση της άποψης και της συμμετοχής.

Όταν αυτό επιλέγεται και εμπράκτως εφαρμόζεται από άτομα που ασκούν οποιαδήποτε εξουσία, είτε πολιτική είτε συνδικαλιστική τότε επιχειρείται αυτό να ριζώσει ως διαδικασία επιδιώκοντας έτσι να εδραιώσει τον ωφελιμισμό σαν αξία.

Όταν προσπαθείς φαινομενικά να διορθώσεις τα λάθη και τις παραλείψεις σου, με μοναδικό όμως γνώμονα το ατομικό σου συμφέρον, τότε ασεβείς και ασελγείς σε βάρος των πολλών, σε βάρος όλων αυτών που υπηρετούν σε μια υπηρεσία η οποία με λάθος χειρισμούς, διαδικασίες και ζημιογόνες επιλογές τόσων χρόνων αντί να είναι μόνιμα σε απογείωση λειτουργική και αναπτυξιακή κινείται σε διαδικασίες προσγείωσης και σε ρυθμούς  στασιμότητας και αδράνειας.

Όταν έχεις ως βασικό χαρακτηριστικό σε άμετρο όμως βαθμό τον εγωισμό ως στοιχείο απολυτότητας, ότι όλα καλώς τα έκανες μέχρι σήμερα και έτσι πρέπει να συνεχίσεις ακόμη και σε αυτή την αποδεδειγμένα μη αναστρέψιμη με τις παλιές μεθόδους συγκυρία, τότε το μόνο που μπορείς να πετύχεις είναι να αφαιρέσεις ένα ακόμη λιθαράκι από το μισογκρεμισμένο οικοδόμημα που λέγεται «ελληνικά δημόσια αεροδρόμια».

Όταν φαντάζεσαι ότι κατέχεις τα τυπικά(!) και ουσιαστικά προσόντα και θεωρείς έτσι ότι είσαι σε θέση, χωρίς όμως να έχεις καμία αρμοδιότητα, να κάνεις κριτική σε σχεδιασμούς μεταρρυθμιστικούς και αναγκαίους,  να αμφισβητείς ακόμη και επιλογές, τότε είναι σίγουρο ότι «εγκληματείς» σε βάρος της χώρας σου και του φορέα που θεωρείς ότι εκπροσωπείς και προασπίζεις τα συμφέροντά του.

Όταν προσπαθείς να υποβαθμίσεις εντελώς αυθαίρετα και αναιτιολόγητα την αυτοδίκαιη αναγνώριση μιας καθαρής και επιβεβλημένης μεταρρυθμιστικής διαδικασίας σε μια κόλλα γερμανικού χαρτιού, το οποίο ξέχασες ότι υπήρχε δίπλα σου τόσα χρόνια γιατί απλά δεν σου ανέτρεπε τους ιδιοτελείς στόχους και επιδιώξεις σου, τότε είναι σίγουρο ότι διακατέχεσαι από το κομπλεξικό σύνδρομο προσωπικής ιδιοτέλειας υπέρτατου βαθμού και φαίνεται καθαρά ότι η συντεχνιακή λογική, είναι αυτή που σε κατευθύνει στην όλη σου συνδικαλιστική παρουσία και δράση σου.

Θα ήταν πολύ χρήσιμο για όλους μας να ελεγχθεί αυτό το φαινόμενο του επαγγελματικού συνδικαλισμού.

Στην εποχή μας είναι διαπιστωμένο με μια σειρά από λόγους ότι το πολιτικό και προσωπικό συμφέρον προσπαθώντας να κυριαρχήσει ως ιδεολογία αλλά και ως πρακτική επιχειρεί να μας εκτρέψει από το δρόμο του διαλόγου, του ρεαλισμού, της συνεργασίας και της συνεννόησης.

Ο σκοπός είναι προφανής και η επιδίωξη καταφανής.

Σ΄ αυτή την κρίσιμη καμπή της χώρας μας φαίνεται πολύ καθαρά ότι το συμφέρον αυτό που απαρτίζεται και από επιμέρους ατομικά συμφέροντα συγκρούεται με το συμφέρον και την πρόοδο του συνόλου προσπαθώντας να εμποδίσει με κάθε τρόπο κάθε μεταρρυθμιστική επιλογή βάζοντας έτσι φρένο στην ανάπτυξη του τόπου.

Το κάθε άτομο σήμερα, που διέπεται από τέτοια αισθήματα και κυριαρχείται από τέτοιες έμπρακτες στάσεις και δράσεις, σπάνια διανοείται να θυσιάσει το δικό του καλό έναντι του γενικού καλού.

Αυτή η επιλογή της πρόκρισης της ατομικότητας φανερώνει άκρατο εγωισμό, κόμπλεξ και ιδιοτέλεια.

Αν σε αυτά τα αρνητικά χαρακτηριστικά του ατόμου προστεθεί και η αποδεδειγμένη ανεπάρκεια τυπικών και ουσιαστικών προσόντων, τότε το φαινόμενο αυτό είναι πολύ ευδιάκριτο και συνεπώς ευκόλως αντιληπτό στον καθένα.

Είναι λοιπόν επιτακτική η ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως η τύχη του καθένα είναι αναπόσπαστα δεμένη με την τύχη των άλλων.

Επομένως η συνειδητοποίηση των μεταρρυθμιστικών δημοσιονομικών αλλαγών είναι προϋπόθεση της προσδοκώμενης αλλαγής στη νοοτροπία και στη συμπεριφορά μας.

Η απάθεια, ο ωφελιμισμός, η απομόνωση δεν είναι τρόπος ζωής, που τον επιλέγει κανείς, αλλά πρόκειται για μια νοσηρή κατάσταση στην οποία έχουν περιπέσει πολλοί που διακατέχονται από αυτό το σύνδρομο, χωρίς να το καταλάβουν.

Η ενίσχυση όμως της ευαισθησίας μας και η αφύπνιση του ενδιαφέροντός μας για όλους εμάς και για τη χώρα, θα δώσει άλλο περιεχόμενο στη ζωή μας.

Υποχρέωση όλων είναι ή επαγρύπνηση και η συμμετοχή σε προσπάθειες για έξοδο από το τέλμα.

Πρέπει να διαγράψουμε από τον εγκέφαλό μας κάθε ιδιοτελές σύνδρομο που μας δεσμεύει και μας σπρώχνει σε ατομικιστικές λογικές και πρακτικές.

Πρέπει να παραμερίσουμε τη συντεχνιακή λογική, η οποία μας έχει μολύνει κάθε ζωντανό κύτταρο δημιουργικής αντίληψης και συλλογικής προσφοράς.

Ο Επιφορικός