Προετοιμασία για έγκλημα;*

Ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Τζίμης Πανούσης και η «Ελληνοφρένεια», με επιστολή τους τάχθηκαν «με όλες τους τις δυνάμεις» αλληλέγγυοι με τους ληστές του Βελβενδού.
Οι άθλιοι κυβερνητικοί εταίροι της ΝΔ, ο βουλιμικός αντιπρόεδρος και ο –αλλοίμονο…- υπουργός της Παιδείας, ο οποίος τελευταία αναφέρεται από τον Τύπο ως Loverδος, έσπευσαν να υπενθυμίσουν την ιδεολογικοπολιτική τους καταγωγή σχεδόν υιοθετώντας το προκλητικό αίτημα του νεαρού ληστή, λες και τα εργαστήρια της Διοίκησης Επιχειρήσεων του ΤΕΙ είναι μάθημα ανατομίας στην Ιατρική.

Ταυτόχρονα, η γνωστή συνομοταξία που στηρίζει απαρέγκλιτα κοινούς παραβάτες του ποινικού δικαίου οι οποίοι διαπράττουν εγκλήματα με ιδεολογική επίφαση, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (Κωνσταντοπούλου, Κατριβάνου, Κουράκης) και λοιποί δημιουργούν «κλίμα» στη Βουλή , στα ΜΜΕ, στην κοινή γνώμη, στο πεζοδρόμιο , ενώ υπό κατάληψη βρίσκονται Μετσόβειο και Αριστοτέλειο...

Συνειδητά κάποιοι - ασυνείδητα άλλοι, μήπως εν όψει της προγραμματισμένης ανομίας του Σαββάτου προετοιμάζουν άλλο ένα Δεκεμβριανό έγκλημα; Ή μήπως τον δεύτερο νεκρό που τόσο επιζήτησαν τον Δεκέμβριο του 2008;

Κάτι πολύ πιο σάπιο απ’ ό,τι στη Σαιξπηρική Δανιμαρκία υπάρχει σε μια κοινωνία όπου δυο 15χρονοι φίλοι, δίχως να βρίσκονται υπό τη στοιχειώδη επιμέλεια που η λογική επιτάσσει για άτομα της ηλικίας τους, ξεκινούν ένα βράδυ και πάνε στα Εξάρχεια για να παίξουν τους «εξεγερμένους του Πολυτεχνείου», σύμφωνα με ορισμένες εκδοχές πετώντας αντικείμενα στους αστυνομικούς.
Θα καταλήξουν ο ένας στο χώμα και ο έτερος στη φυλακή.
Δυστυχώς, αντί για την ορμονική αναστάτωση της ηλικίας τους να επιληφθούν παιδοψυχολόγοι με ήπιες νουθεσίες, το πολιτικό σύστημα της εν θέματι κοινωνίας επέτρεψε να επιληφθούν μαστροποί νεανικών σκέψεων, κίβδηλοι ιδεολόγοι με εγκληματικά πρότυπα τα οποία τους μετέδωσαν και τα οποία οδήγησαν στην τραγική κατάληξη.
Ο νεκρός έφηβος με τη γνωστή μέθοδο «μαρτυροκοπτικής» της ελληνικής Αριστεράς αυθαίρετα αναγορεύεται αμέσως «σύντροφος Αλέξης», «οσιομάρτυρας» στο όνομα του οποίου επί ένα μήνα η Αθήνα και άλλες πόλεις καίγονται και λεηλατούνται από τους αριστεριστές που ο Αλαβάνος ενέταξε στον Συνασπισμό παρέχοντάς τους κοινοβουλευτικό μανδύα, από συναφή αντικοινωνικά στοιχεία και από αλβανοπακιστανούς πλιατσικολόγους - πολλά κλοπιμαία βρίσκονται αργότερα στην αλβανική επικράτεια.

Εύθραυστες αμφότερες, κοινωνική ειρήνη και οικονομία τορπιλλίζονται, η κυβέρνηση αποδυναμώνεται και σε δέκα μήνες ο εκλεκτός του Αμερικανικού παράγοντα ανέρχεται στην εξουσία και ως πρώτη ενέργεια –τι σύμπτωση!- ακυρώνει τη συμφωνία του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, για να μη λησμονούμε τη γεωπολιτική διάσταση της «μαρτυροκοπτικής» η οποία παραπέμπει στο πολυπρισματικό ιστορικό σκηνικό τού 1973-74 (Πολυτεχνείο – Μεσανατολικό - μεταστάθμευση αμερικανικών αεροσκαφών – Παπαδόπουλος – Ιωαννίδης – Κυπριακό) που ακόμα καθορίζει το παρόν.
Ο επιζών έφηβος στην αρχή διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο στη δίκη για το θάνατο του πρώτου. Με τη μαρτυρία του, μοναδική σημαίνουσα, την οποία όμως δεν υποστηρίζει με τη φυσική του παρουσία στο δικαστήριο, έχει στείλει δυο ανθρώπους στη φυλακή, αφήνοντας υπόνοιες για αμφισβήτηση της κατευθείαν σκόπευσης κατά του νεκρού και της «εκ προθέσεως δολοφονίας».
Και μετά λίγα χρόνια συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω μαζί με άλλους τρεις, νεαρούς μεν αλλά πολιτικά ωρίμους για το «εκλέγειν» σύμφωνα με τα –ατυχώς ή όχι άλλη συζήτηση- υιοθετηθέντα κριτήρια της κοινωνίας, για διακεκριμένα κακουργήματα, ένοπλη ληστεία, κατοχή βαρέως οπλισμού, οπλοχρησία και απαγωγή.
Η μετέπειτα αστυνομική έρευνα αποκαλύπτει με το DNA ότι κατά τη διάρκεια της περιόδου που όλα τα φυσιολογικά παιδιά βρίσκονται στην ηλικιακή φάση που ακόμα ονομάζεται «τρυφερή ηλικία», 16-18 χρονών, περνούσε από γιάφκες της οργάνωσης «Πυρήνες της Φωτιάς».

Αναρωτιέται κανείς πού ήταν τότε οι γονείς του που σήμερα διαμαρτύρονται.
Όμως μετά που συλλαμβάνεται, σοφά ποιώντας, προφανώς αυτοβούλως και χωρίς τη συμβουλή κάποιου ακριβοπληρωμένου συνηγόρου, αποποιείται οποιαδήποτε σχέση με την εν λόγω οργάνωση, βλέπετε το αδίκημα «συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση» επιφέρει καταδίκη δέκα χρόνια επιπλέον.
Ένας κυνικός θα κάγχαζε για την περίπτωση του «τι περίμενες από τον εγγονό ενός οριστικά και αμετάκλητα καταδικασμένου για μια ιδιαιτέρως ειδεχθή δολοφονία…».
Κι ένας πραγματιστής ίσως μονολογούσε «τι περίμενες από τον γόνο κάποιας που επαιρόταν ότι τον μεγάλωνε λέγοντάς του ‘Χ..σε την Ιστορία, ας διαβάσουμε ποίηση’». Αφού η μάνα, η φυσική αλλά και με την ευρύτερη έννοια η Πατρίδα, έχει πάντα τον ίδιο ρόλο : να ρίχνει τα «πέδιλα» του οικοδομήματος.

Πάνω στα θεμέλια αυτά θα χτίσει, ό,τι χτίσει, το μειράκιο.

Τους ποιητές θα τους βρει στην πορεία, αλλά αν δεν βρει πρώτα τους ήρωες, τους Καραϊσκάκηδες που έδωσαν αίμα για να πηγαίνει ελεύθερο και όρθιο σε σχολείο του Ψυχικού αντί να είναι γιουσουφάκι στα τέσσερα στο Αφιόν Καραχισάρ, θα μείνει ένα παλιόπαιδο που νομίζει ότι η κοινωνία μονίμως τού χρωστάει.
Και ίσως ο πραγματιστής να είχε δίκιο. Γιατί τον Ιούνιο του 2013 ο Νίκος Ρωμανός στέλνει από τις φυλακές Αυλώνα επιστολή , που αποκαλύπτει έναν βαθιά διαταραγμένο από αντικοινωνικές θεωρίες νοητικό κόσμο αλλά παράλληλα έναν εφιαλτικά ξεκάθαρο επαγγελματικό προσανατολισμό :
« Για μένα οι ληστείες τραπεζών είναι μια διαχρονική επιλογή των επαναστατών που "ξεκλειδώνει" πολλές δυνατότητες. Κατ' αρχάς σε αποδεσμεύει από τα πλοκάμια τις μισθωτής εργασίας και τις συμβάσεις που αυτή επισυνάπτει. Απελευθερώνεται έτσι χρόνος από την καθημερινότητα σου, δίνοντας σου την επιλογή να αφοσιωθείς στα πάθη σου. Ταυτόχρονα οι ληστείες τραπεζών αποτελούν και ένα αναγκαίο μέσο για να χρηματοδοτούνται πολύμορφες υποδομές του αναρχικού αγώνα με χρήματα απαλλοτριωμένα από τον εχθρό. Μιλάμε για την στήριξη αναρχικών εγχειρημάτων, αιχμαλώτων συντρόφων, αντάρτικων υποδομών. Ταυτόχρονα αποτελεί και μια έμπρακτη εναντίωση στην κοινωνική ηθική της μισθωτής εργασίας και τους κοινωνικούς της ρόλους που αναπαράγει ο καπιταλιστικός κόσμος».
Ο Σάββας Ξηρός τού «Ναι, ζούσαμε από ληστείες!» (βιβλίο του «Πολιτική Ευθύνη», Εκδόσεις Κονιδάρη) μπορεί να είναι υπερήφανος για την επαγγελματική ειδικότητα που έχει δημιουργήσει.
Όμως το ουσιωδέστερο που γράφει εκεί ο Ρωμανός είναι :
«Ή μάχεσαι για την καταστροφή του συστήματος ή συνθηκολογείς με τις παροχές του».

Το αίτημα που διεκδικεί με την απεργία πείνας ανήκει στις «παροχές του συστήματος», συνεπώς είτε εγκατέλειψε την μάχη για την καταστροφή του είτε σταμάτησε να πιστεύει ό,τι έγραφε πριν ενάμιση χρόνο.
Έτσι βρίσκει ως συμπαραστάτες επιφανείς εγχώριους αμφισβητίες του συστήματος οι οποίοι πλουτίζουν ακριβώς από την αμφισβήτηση του.
Ο Λάκης με τα υγρά μάτια, ο πάμπλουτος εθνικός διασκεδαστής, συμπαραστάτης σε κάθε εμφανιζόμενο σαν αναξιοπαθούντα, ανεξαρτήτως του αν ο «αναξιοπαθών» συνιστά εθνικό κίνδυνο – όπως τα λεφούσια λαθρομεταναστών, ο οποίος εξουδετερώνει την κριτική σκέψη του ακροατηρίου με μέθοδο δοκιμασμένη : κουτοπόνηρο μελό.
Ο Τζιμάκος, που σίγουρα έχει χαρίσει ωραία τραγουδάκια, αλλά τώρα πουλάει τα βράδια σάτιρα του Συστήματος με 160 ευρώ τη φιάλη ουΐσκυ. Συγκριτικά, ο Νικόλας Άσιμος, ένας ακραία ιδιόρρυθμος αλλά γνήσιος αμφισβητίας, έζησε και έσβησε σε ένα υπόγειο της Καλλιδρομίου.

Και η «Ελληνοφρένεια»… Ο γλυκομίλητος Καλαμούκης που εκπέμπει καθημερινά προλεταριακό μίσος.

Αλλά δεν βρήκε μια λέξη συμπαθείας για τον σφαγμένο από το αλβανικό τέρας δεσμοφύλακα στις φυλακές Μαλανδρίνου, ούτε για τις εκατοντάδες στην Ελλάδα γριούλες που βιάσθηκαν από τα λαθροεισαχθέντα τριτοκοσμικά κτήνη. Και το ανάγωγο Αποστόλης, που ψωμίζεται από την αφέλεια και τα λάθη απλών, λαϊκών ανθρώπων που παίρνουν τηλέφωνο, αυτών που, υποτίθεται, υπερασπίζεται η ιδεολογία του Καλαμούκη.

Όλα αυτά, πάντα από μέσα ενημέρωσης ιδιοκτησίας εγνωσμένων επαναστατών, όπως ο Αλαφούζος, ο Κοντομηνάς, οι Κουρής-Χατζηνικολάου.
Το λεπτό σημείο : Ρωμανός και συμπαραστάτες επικαλούνται «εφαρμογή του νόμου». Νόμο που γενικά αρνούνται οι αναρχικοί. Νόμο με τον οποίο το αστικό κράτος παρέχει δικαιώματα σε αυτούς που μάχονται για την καταστροφή του.
Ευτυχώς η προχθεσινή απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά στέλνει το μήνυμα ότι το κράτος είναι ανεκτικό αλλά όχι πλέον ανόητο.
Κάτω όμως από την επιφάνεια της υπόθεσης Ρωμανού, επικίνδυνος ύφαλος, κρύβεται κάτι αρρωστημένο και εξόχως διαβρωτικό για κάθε κοινωνία, πολλώ δε μάλλον για την αποσαθρωμένη ελληνική.
Κρύβεται η αντίληψη, που λυσσαλέα προωθεί η Αριστερά, ότι μπορείς να διαπράττεις εγκλήματα και να αποφεύγεις τον κολασμό σε μορφή που αντιστοιχεί στην βαρύτητα της πράξεώς σου.
Είναι ένα κάλεσμα για όσο γίνεται ατιμώρητη παραβατικότητα.
Ιδεολογική αφετηρία του αποτελεί η Νέα Αριστερά της δεκαετίας του ‘60, που έθεσε ως αντικείμενο «επαναστατικής» δράσης τη δικαίωση όλων των μειονοτήτων, εγχρώμων, μεταναστών, φυλακισμένων, ομοφυλοφίλων, με στόχο την επιβολή στην πλειοψηφία θεμιτών και αθέμιτων «δικαιωμάτων» για τις μειοψηφίες.
Έτσι ώστε δολοφόνοι να μπορούν να παίρνουν άδειες – για να ξανασκοτώνουν. Έτσι ώστε ο Ρωμανός να μπορεί να βγαίνει, για να σπουδάζει, και γιατί όχι για «να βλέπει τη γκόμενά του» ή για να τρώει φαγητό της μαμάς του.
Να θεωρείται μεν έγκλειστος, δημιουργώντας φωτοστέφανο φυλακισμένου επαναστάτη το οποίο θα κεφαλαιοποιήσει όταν αποφυλακιστεί, όταν στα σαράντα του ίσως επιδιώξει τη θέση του Τσίπρα, αλλά και να απολαμβάνει στοιχεία φυσιολογικής ζωής όπως αυτοί που δεν έχουν διαπράξει τίποτα!
Τότε, προς τι οι φυλακές; Γιατί πληρώνουμε για ένα σωφρονιστικό σύστημα ώστε να παραδειγματίζονται δια του φόβου οι υπόλοιποι από την τιμωρία των παραβαινόντων;

Ας κλείσουν φυλακές και δικαστήρια και ας δώσουν σε κάθε πολίτη ένα ρεβόλβερ να υπερασπίσει την ύπαρξή του.
Τουλάχιστον οι παλιοί αντάρτες πλήρωσαν με σκληρές φυλακίσεις και εκτελέσεις την απόπειρά τους να αλλάξουν τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας.

Οι σημερινοί «αντάρτες της πορδής με τα λεφτά τού μπαμπά» έμαθαν, από την μετά το 1974 επικρατήσασα ανεκτικότητα, να θεωρούν ότι μπορούν να επιδίδονται σε αντικοινωνικές πράξεις δίχως συνέπειες.

Κάπως έτσι οι δυο έφηβοι πήγαν στα Εξάρχεια χωρίς να λογαριάζουν ότι μπορεί ένας αστυνομικός να «τρελαθεί» ή μια σφαίρα να εξοστρακιστεί – όποια εκδοχή κι αν πιστεύει κανείς.
«Η κυβέρνηση είναι αυτή που έχει την αποκλειστική ευθύνη για τη ζωή του» λένε οι γονείς του και συμπαραστάτες. Σοβαρά; Και δεν την έχει το ίδιο το άτομο που με τις πράξεις του προκαλεί τη μοίρα του; 

Ο λόγος στον εξαίρετο συγγραφέα Πάνο Θεοδωρίδη, από επιστολή του προς την μητέρα του Ρωμανού όταν είχε συλληφθεί:
«Μπορεί το παιδί να πιστεύει ότι το Καλάσνικοφ στα χέρια του είναι το φάσγανο του αγγέλου Ουριήλ και ο αρχάγγελος Μιχαήλ αυτοπροσώπως, αλλά τα ίδια πίστευαν ένα σωρό θύματα του άουτο νταφέ, εκατομμύρια υπόδικοι και κατάδικοι. Η καταστολή και η Δικαιοσύνη είναι ορθώς τυφλές και ασύστολες υπηρεσίες της κοινωνίας, αριστερών τε και δεξιών, που τιμωρούν, πειθαρχούν και περιστέλλουν. Συχνά ανυπόφορα άδικες. Και με μακρύ χέρι που όποτε προκαλεί εκχυμώσεις είναι κατά λάθος. Και με σφαίρες που φεύγουν μόνες τους. Αλλά αυτά δεν είναι τωρινά, η αδικία δίνει έμφαση στο δίκαιο».

Στην Θατσερική Βρετανία και στην Τουρκία θα τον άφηναν να πεθάνει δίχως να ανοιγοκλείσουν βλέφαρο. Στη Γερμανία θα βρισκόταν σε «λευκό κελί» και ίσως ένα πρωί «αυτοκτονημένος».
Στη μεγάλη δημοκρατία της Αμερικής θα είχε ξεχαστεί σε κάποιο Γκουαντάναμο.
Δεν έχω άμεση αντίληψη για τις συνθήκες υπό τις οποίες κάνει απεργία πείνας ούτε για την ακριβή κατάσταση της υγείας του - εννοείται δεν εμπιστεύομαι τις ανακοινώσεις του κύκλου του ούτε τις «επιστολές» του, τι οποίες πιθανότατα συντάσσει νομικός.

Γι’ αυτό, δεν μπορώ να αποτιμήσω εάν θα φτάσει στο σημείο να γίνει Bobby Sands ή εάν εκβιάζει εντυπώσεις με τη βεβαιότητα της διάσωσης από την τελική επέμβαση των ιατρών - σίγουρα επιδιώκει να ταπεινώσει το κράτος, επιβάλλοντάς του τους όρους του.
Μπορώ όμως να απαντήσω στο εύλογο ερώτημα «τι μέλλον έχει μια κοινωνία αν εξοντώσει έναν 20χρονο, ακόμα και δηλωμένο εχθρό της, στο πρόσωπο του οποίου καθρεφτίζεται η μέσω της νεολαίας συνέχειά της, ποια είναι η αναμορφωτική και διαπαιδαγωγική της δύναμη, πού βρίσκεται η ανοχή της και η συμπόνια της;».
Δεν πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία έχει μέλλον προσδοκώντας την ενηλικίωση και ωρίμανση συγκεκριμένων σημερινών νέων όπως ο Ρωμανός. Παρακολουθήσαμε την εξέλιξη και το χαΐρι της όταν κατέλαβε την εξουσία μερίδα της «Γενιάς του Πολυτεχνείου», οι «επαναστάτες» του παρελθόντος.
Και σκόπιμο είναι να μην θεωρούμε τους αναρχικούς, αριστερούς, γενικά αντιεξουσιαστες συλλήβδην ως ιδεολόγους.

Οι περισσότεροι είναι τύποι δυσαρεστημένοι επειδή δεν έχουν με εύκολο τρόπο όσα θα ήθελαν να απολαμβάνουν.

Σε παλαιότερο ρεπορτάζ της Wall Street Journal από την Αθήνα, νεαρός έλεγε ότι είχε γίνει αναρχικός επειδή το Δημόσιο είχε περικόψει το μισθό στη μάνα του και είχε χάσει την ευζωία.

Όποια λοιπόν αποθέματα συμπόνιας και δυνατότητας συνδρομής διαθέτει η ελληνική κοινωνία οφείλουν πρωτίστως να αφιερωθούν
- στους νέους που δουλεύουν και σπουδάζουν
- στα παιδάκια που καθημερινά διανύουν δεκάδες χιλιόμετρα για να μεταβούν σε σχολείο, στην εγκαταλελειμμένη και διαλυμένη από τον «Καλλικράτη» επαρχία
- στους βιοπαλαιστές οικογενειάρχες
- στους πολυτέκνους που πασχίζουν αβοήθητοι να αναστήσουν παιδιά και να αυγατίσουν τον Ελληνισμό
- στους ακρίτες παππούδες, που δίπλα στα βόρεια σύνορα της χώρας κοιμούνται κλειδωμένοι με τη καραμπίνα στο προσκέφαλο, για να αμυνθούν στους εισαγόμενους εγκληματίες
- σε αυτούς που θέλουν να φάνε αλλά δεν έχουν, όχι σε αυτούς που μπορούν να φάνε αλλά δεν θέλουν.
Αν περισσέψει συμπόνια, μπορεί να διατεθεί σε μεγαλοαστούς «επαναστάτες», σαν τον Ρωμανό.

Ο οποίος ίσως βρει συμπαράσταση και από κάποια που πρόσφατα δήλωσε πως επίσης βρίσκεται απέναντι στο Σύστημα : τη Γιάννα Αγγελοπούλου.

Προφήτης
Antinews

 
*Ο τίτλος από την αριστοτεχνική ταινία τρόμου τού Brian De Palma