Κούβα: Επιτέλους τέλος στη βλακεία (της Αμερικής).

Τα τελευταία 35 τουλάχιστον χρόνια, το αμερικανικό εμπάργκο στις διπλωματικές και εμπορικές συναλλαγές με τη Κούβα, ήταν το πιο ηλίθιο κομμάτι της συνολικής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Βέβαια δεν ήταν και το πιο καταστροφικό, αφού αυτό παραμένει η απόφαση για εισβολή στο Ιράκ, συν τη συνεχιζόμενη εξάπλωση των βασανιστηρίων, των ατέλειωτων πολέμων, και της εγκαθίδρυσης κράτους παρακολούθησης και ασφάλειας...

Η πολιτική όμως απέναντι στη Κούβα ήταν ότι πιο ηλίθιο, επειδή δεν υπήρχε ούτε ένα λογικό επιχείρημα για την στρατηγική της σοφία, ή τη τακτική της αποτελεσματικότητα.

Ο Jeffrey Goldberg που έχει ταξιδέψει στη Κούβα, και που έχει πάρει συνέντευξη από τον Κάστρο,  αποκαλεί την πολιτική αυτή γελοία. Όπως έγραψε, «στα νιάτα μου αποκάλεσα τη πολιτική αυτή όχι απλά χαζή, αλλά την πλέον ηλίθια από πλευράς Αμερικής».

Επιλέγω ως ορόσημο τα 35 χρόνια, διότι τότε ήταν που η Αμερική ομαλοποίησε τις σχέσεις της με την Κίνα.

Αφού μια σειρά από Ρεπουμπλικανικές και Δημοκρατικές κυβερνήσεις στη Ουάσιγκτον τα βρήκαν με μια απολυταρχική μονοκομματική χώρα, ειδικά μια με τέσσερις φορές μεγαλύτερο πληθυσμό από τις ΗΠΑ, και με πυρηνικά όπλα, που αποτελεί έναν περιφερειακό αντίπαλο της Αμερικής, γιατί δεν τα βρήκαν ποτέ με ένα μικροσκοπικό νησιώτικο κρατίδιο, που φαίνεται με το μάτι από τις ακτές της Φλόριντας, και το οποίο με τη πρώτη ευκαιρία θα πέσει στην οικονομική και πολιτιστική αγκαλιά των ΗΠΑ;

Και να μη ξεχνάμε ότι η αναγνώριση της κομμουνιστικής Κίνας σήμαινε τη διάρρηξη των σχέσεων της Αμερικής με τον λαό και τη κυβέρνηση της Ταϊβάν, η οποία παρεμπιπτόντως έχει τον διπλάσιο πληθυσμό της Κούβας, και μια οικονομία κατά δέκα φορές πιο ισχυρή.

Η ομαλοποίηση των σχέσεων με την Κούβα δεν έχει κάποιο κόστος. Σημειώθηκαν μόνο κάποιες διαδηλώσεις στη Μικρή Αβάνα (Μαϊάμι). Αυτό όμως δεν συγκρίνεται με τις ταραχές που εκδηλώθηκαν στη Ταϊβάν το 1978, όταν ανακοινώθηκε επίσημα ότι οι ΗΠΑ έπαψαν να τη θεωρούν ως ένα κανονικό κράτος.

Η ηλίθια πολιτική (για τη Κούβα) συνέχισε να υπάρχει λόγω αδράνειας, και επειδή υπήρχε ένα ισχυρό λόμπυ αποτελούμενο από τους εμιγκρέδες Κουβανούς της Φλόριντας.

Ίσως το 1% του αμερικανικού πληθυσμού να έχει οικογενειακούς δεσμούς στη Κούβα. Το νούμερο δηλαδή είναι μικρό. Αν όμως αρκετοί από αυτούς (του 1%) εργάζονται σκληρά, και διαθέτουν επαρκή πολιτική επιρροή, τότε μπορούν να κάνουν το όλο ζήτημα ταμπού για τους πολιτικούς της Ουάσιγκτον.

Ελάχιστοι, άλλωστε, από το υπόλοιπο 99% του πληθυσμού θα εξαρτούσαν τη ψήφο τους από το ζήτημα του κουβανικού εμπάργκο.

Άρα γιατί να ρισκάρουν οι πολιτικοί να τα βάλουν με την οργή της μειοψηφίας που νοιάζεται σφόδρα;

Έτσι, ακόμη και πρώην πολιτικοί αξιωματούχοι, όπως π.χ. ο Νίξον, ενθαρρύνουν το άνοιγμα προς τη Κούβα, ενώ για αυτούς που επιδιώκουν πολιτικό αξίωμα, οι πιθανές αντιδράσεις στη Φλόριντα τους κάνουν να υποχωρούν, αφού κάτι τέτοιο δεν αξίζει τον κόπο.

Κάθε νοήμων άνθρωπος ήξερε  πολύ καλά ότι η πολιτική απέναντι στη Κούβα θα έπρεπε να αλλάξει, και ότι θα άλλαζε.

Όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε… Μέχρι χθες.

Δεν είναι καθόλου υγιές για την αμερικανική δημοκρατία το γεγονός ότι ελάχιστα γίνονται μέσα από τις νομοθετικές διαδικασίες, και πολλά εξαρτώνται κυρίως από μια προεδρική απόφαση.

Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση η προεδρική απόφαση είναι σωστή.

Συγχαρητήρια λοιπόν… καιρός ήταν.

Το «μη κάνετε βλακείες» μπορεί να έχει συγκεκριμένα όρια ως κοσμοθέαση, αλλά σίγουρα είναι καλύτερο από το να συνεχίζεται αέναα η σαχλαμάρα.

The Atlantic

Απόδοση: S.A.