Οι ωδίνες των Παρισίων…

Στο Παρίσι η τρόικα δεν έδειξε τον «κακό της εαυτό». Ενήργησε ως αυτό που είναι πράγματι – ως οι εκπρόσωποι των δανειστών της χώρας.

Και η απλή λογική υπαγορεύει μία και μόνη αλήθεια, ότι ο οφειλέτης τηρεί απαρεγκλίτως τα όποια συμφωνηθέντα.

Παρεμπιπτόντως σημειώνεται ότι πριν από λίγους μήνες είχε αποδεχθεί η κυβέρνηση δεκαέξι προϋποθέσεις, εφαρμοστέες πριν από την τελική αξιολόγηση, και απλώς το λησμόνησε...

Αλλά το πρόβλημα δεν εξαντλείται εδώ.

Αγνοώντας την πλήρη εξάρτηση της χώρας, η κυβέρνηση καταρτίζει προϋπολογισμούς δίχως την έγκριση των δανειστών, επινοεί ίδιες αναγνώσεις των οικονομικών δεδομένων, αμφισβητεί ότι θα υπάρξει δημοσιονομικό κενό το 2015 και υπό πίεση οικτρά υπαναχωρεί.
Η αδιέξοδη αυτή πορεία άρχισε από τις ευρωεκλογές, όταν κήρυξε η κυβέρνηση «ανταρτοπόλεμο» ρητορικής εντάσεως πρώτου μεγέθους.

Επαιρόταν ο κ. Σαμαράς πως «σχίζει τα Μνημόνια σελίδα σελίδα», χαρακτήριζε ανεπιθύμητη την παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και ο λόγος πέρασε στους διαχειριστές των διεθνών κεφαλαίων και συνετρίβη η ελπίδα δανειοδοτήσεως της χώρας από τις αγορές.
Τελικώς στο Παρίσι κατέρρευσε η απόπειρα υιοθετήσεως της συνθηματολογίας του ΣΥΡΙΖΑ από τους ηγέτες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.

Οπως επίσης αναιρέθηκε με τρόπο οδυνηρό το επιχείρημα-φόβητρο, ότι εάν δεν επιδειχθεί μια «κατανόηση», θα ανέλθει τελικώς στην εξουσία ο κ. Αλέξης Τσίπρας.
Αλλά αυτό το ενδεχόμενο έχει ήδη προεξοφληθεί από τους Ευρωπαίους εταίρους μας.
Δεν είναι ο κ. Τσίπρας μια ευχάριστη προοπτική για την Ευρώπη.

Περί αυτού δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία.

Αλλά η λογική των Ευρωπαίων πολιτικών είναι συστημική και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπισθεί με ρεαλισμό και αποφασιστικότητα.
Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στη Βόρεια Ευρώπη, όπου η οικονομική κρίση ανέδειξε κόμματα εθνικιστικά από τον χώρο της Δεξιάς -την κ. Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία και τον κ. Νάιτζελ Φάρατζ στη Βρετανία-, στον ευρωπαϊκό Νότο φορείς αμφισβητήσεως της ευρωπαϊκής πολιτικής είναι τα κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς – ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Podemos στην Ισπανία.
Εχει δημιουργηθεί με άλλα λόγια μια τάση ανεπιθύμητη και δυσλειτουργική για την κρατούσα αντίληψη και είναι προφανές ότι η εκκαθάριση της καταστάσεως είναι αναγκαία πλέον.

Εάν ο κ. Τσίπρας ανέλθει τελικώς στην εξουσία και ακολουθήσει «πολιτική των άκρων», έχουν τον τρόπο οι εταίροι μας να τον συντρίψουν – μαζί και την Ελλάδα. Με αυτόν τον τρόπο θα «παραδειγματισθούν» τα κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ισπανία και όπου αλλού προκύψουν.

Το ευρωπαϊκό σύστημα -όπως και κάθε σύστημα- είναι άτεγκτο.
Εάν, αντιθέτως, ο κ. Τσίπρας ακολουθήσει μια πιο «ευέλικτη πολιτική» και εάν στραφεί εναντίον εκείνων των ομάδων που απέφυγαν να θίξουν, για διαφόρους λόγους, οι κυβερνήσεις της τελευταίας τετραετίας παρά τις προτροπές των Ευρωπαίων ηγετών, θα είναι ένας ενοχλητικός και δύσκολος εταίρος, αλλά εν πάση περιπτώσει «χρήσιμος» για να ολοκληρωθεί η ολική σάρωση που επεδίωκε αρχικώς το πρόγραμμα εξυγιάνσεως της χώρας.

Εως ότου συμβούν αυτά -και εάν συμβούν- το μόνον που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση είναι να υπερασπισθεί το πρόγραμμά της και να παύσει να συμπεριφέρεται «επαναστατικά» μιμούμενη τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κώστας Ιορδανίδης

Καθημερινή