Η χώρα των εφηβικών φαντασιώσεων…

Το «αυτοί μας καταστρέψανε» λέγεται συνέχεια για τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Φυσικά έχει μεγάλη δόση αλήθειας.

Αυτοί δανείζονταν με τοκογλυφικά επιτόκια, αυτοί υποθήκευαν το μέλλον για το πολιτικό τους παρόν, αυτοί είχαν την υποχρέωση να αντισταθούν και να ενημερώσουν τον κόσμο ότι πρέπει να σφίξει το ζωνάρι πριν του το σφίξουν άλλοι.

Εντάξει, φταίνε.

Αν όμως αντί γι' αυτούς είχαμε βγάλει τους Αλλους, θα τα είχαμε πάει καλύτερα; Καταλαβαίνω ότι είναι υποθετικό ερώτημα, αλλά είναι και πολύ πραγματικό…

Σίγουρα σε δυόμισι χρόνια, αλλά πιθανότατα πολύ συντομότερα, οι Ελληνες πολίτες θα αποφασίσουν ανάμεσα σε Αυτούς και τους Αλλους.

Και αν οι Αλλοι τα πήγαιναν τρισχειρότερα ακολουθώντας το μοντέλο της Αργεντινής ή της Βενεζουέλας, για ποιον λόγο σήμερα θα τα πάνε καλύτερα; Επειδή μοιάζουν όλο και περισσότερο με ΠΑΣΟΚ παλαιάς κοπής;

Το ΠΑΣΟΚ ήταν το ένα από τα δύο κόμματα που μας έφεραν στη σημερινή κρίση. Εχουν οικονομικό πρόγραμμα;

Το παρουσίασαν στο City που ακόμα γελάει.

Κάτι άλλο μελετημένο, εμπνευσμένο, ρεαλιστικό; Οχι.

Το συμπέρασμα είναι ότι και στις επόμενες εκλογές οι Ελληνες θα ψηφίσουν τιμωρώντας. Το ερώτημα όμως είναι ποιον θα τιμωρήσουν περισσότερο: τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ ή τον εαυτό τους;
Το «ας τους δοκιμάσουμε» είναι υποκριτικό. Λέγεται αποκλειστικά από Συριζαίους.

Αν κάποιος προσθέσει «συμφωνώ αλλά είναι το ίδιο, γιατί να μην ψηφίσω για δοκιμή Κουβέλη ή Χρυσή Αυγή», θα ακούσει αμέσως «δεν εννοούσα αυτό».

Το «να τους δοκιμάσουμε» είναι ευφημισμός του «να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ».

Το «και τι έχουμε να χάσουμε» μπορεί να ισχύει για κάποιους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους, που έλεγε για τους προλετάριους του 19ου αιώνα ο Καρλ Μαρξ.

Προσωπικά δηλώνω ότι δεν ξέρω ούτε έναν άνθρωπο που δεν έχει τίποτα να χάσει. Αντίθετα, γνωρίζω έναν σωρό που επειδή έχουν πράγματα να χάσουν ψάχνουν για κόμμα που θα τα διασφαλίσει.

Και αν σε σχέση με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που εμπνέει εμπιστοσύνη, καλοτάξιδη η ψήφος παρότι η επιλογή είναι αρκετά πρωτότυπη.
Τι να κάνει λοιπόν ο ψηφοφόρος που θέλει να πει στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ «καλά τα πήγατε», δεν θέλει να δώσει την εξουσία σε ένα τσίρκο με τρεις πίστες και δεν θα ψήφιζε κόμμα των άκρων;

Να μην μπλέκεται σε φαντασιώσεις.

Να μην πείθει τον εαυτό του ότι δεν υπάρχει τίποτα για να χαθεί και να τη βρίσκει παίζοντας τον τραγικό ήρωα του Ντοστογιέφσκι.

Ο Νίκος Καζαντζάκης ζήτησε να γραφεί στον τάφο του το «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος», όμως στη ζωή του είχε προλάβει να γίνει υπουργός και να βάλει δύο φορές υποψηφιότητα για ακαδημαϊκός.

Είμαστε μια χώρα που έχει βυθιστεί σε εφηβικές φαντασιώσεις τη στιγμή που χρειάζονται λογικές επιλογές.
Αποστάτες...
Προχωράμε. Μετά τον Τσολάκογλου και το ’41, φτάσαμε στην Αποστασία και το ’65. Η σχέση που έχει το ’65 και η πτώση της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου με το 2014 και την παραμονή της συγκυβέρνησης είναι συζητήσιμη.
Το ’65 το αντικείμενο ήταν να πέσει η κυβέρνηση και οι κινήσεις γίνονταν από το παλάτι.

Το 2014 το αντικείμενο είναι να μείνει η κυβέρνηση και οι κινήσεις γίνονται από την ίδια την κυβέρνηση.

Είναι αστείο να την κατηγορήσεις ότι προσπαθεί να μείνει.
...και ανεξάρτητοι
Το ερώτημα είναι αν προσπαθεί να μείνει με νόμιμα μέσα.

Οτι προσεγγίζει τους ανεξάρτητους βουλευτές είναι γεγονός.

Οχι όμως και επιλήψιμο.

Πάντα οι κυβερνήσεις προσέγγιζαν ανεξάρτητους και πάντα κάτι έταζαν.

Οπως και οι αντιπολιτεύσεις.

Αν κάποιος ΟΦΑ (Οπου Φυσάει ο Ανεμος) ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να μείνουν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο άλλος ΟΦΑ θα ψηφίσει μαύρο πιστεύοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκτιμήσει τη δική του ψήφο όταν γίνει κυβέρνηση. Ακόμα ένας λόγος για να αποσυνδεθεί η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από την παραμονή των κυβερνήσεων.

Αντώνης Πανούτσος

Πρώτο Θέμα