Η τέλεια αυτοπαγίδευση…

Καλά είναι όσα διαρρέουν από το Μέγαρο Μαξίμου περί της κυβέρνησης που «δεν αποδέχεται νέα μέτρα».

Ακόμη καλύτερα όσα είπε ο αντιπρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος από τις Βρυξέλλες, ότι «η Ελλάδα παραμένει σταθερή στις θέσεις της» και προφανώς δεν πρόκειται να κουνήσει ρούπι. Υπέροχο είναι και το «αυστηρό μήνυμα προς τους πιστωτές της χώρας» που έστειλε, από το βήμα του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, ο κ. Αντ. Σαμαράς (2.12.2014) ότι δηλαδή δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια υπαναχωρήσεων.

 

Καλοί και άγιοι είναι όλοι αυτοί οι λεονταρισμοί, αλλά εδώ μπαίνει ένα ερώτημα: Plan B έχει η κυβέρνηση ή αυτά είναι ερωτήματα που αρμόζουν μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ;

Δηλαδή: αν η Ελλάδα παραμείνει σταθερή στις θέσεις της και δεν αποδεχθεί νέα μέτρα, και οι εταίροι παραμείνουν επίσης σταθεροί στις θέσεις τους και ζητούν νέα μέτρα, τι θα κάνουμε;

 Θα βγούμε στις αγορές ή θα δανειστούμε από τη Ρωσία;

Η κυβέρνηση αναλίσκεται εδώ κι ένα χρόνο σε μια αδιέξοδη επικοινωνιακή προσπάθεια να φανεί πιο ΣΥΡΙΖΑ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και επειδή παίζει εκτός έδρας, στήνει τις πιο τέλειες παγίδες στον εαυτό της.

Από το σχίσιμο των Μνημονίων μέχρι την εκδίωξη του ΔΝΤ και μέχρι το σόου των «ηρωικών διαπραγματεύσεων», που ανεβάζει αυτόν τον καιρό, μπερδεύει τους πολίτες με λεπτομέρειες περίπλοκων συζητήσεων που δεν μπορούν να καταλάβουν. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι καλλιεργεί αντιδυτικά ανακλαστικά (περί «ανάλγητων εταίρων»), κάτι που η χώρα θα το βρει μπροστά της.

Αλλά και βραχυπρόθεσμα δεν βοηθά τον εαυτό της.
Αυτό που δεν κατανοούν στην κυβέρνηση είναι ότι αυτά τα σόου στην ουσία δουλεύουν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Δηλαδή: ακόμη και αν η κυβέρνηση εμφανίσει ότι «επέτυχε» με τον «τσαμπουκά» της στις διαπραγματεύσεις, λογικά κάποιοι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ γιατί εκ των πραγμάτων το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίζεται πιο «τσαμπουκάς» και συνεπώς πολλοί θα πιστέψουν ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα επιτύχει περισσότερα.

Με άλλα λόγια, ανεβάζοντας η κυβέρνηση το σόου περί διαπραγματεύσεων, έβαλε τον εαυτό της στη γωνία και χτυπάει το κεφάλι της. Και στους δύο τοίχους...
Βεβαίως διαπραγματεύσεις πρέπει να γίνονται. Θυμάται κανείς ότι σήμερα έπρεπε να διαπραγματευόμαστε τα σχέδια διαχείρισης και απομείωσης του χρέους, ενώ εμείς ηρωικώς παζαρεύουμε αν οι δόσεις για τα ληξιπρόθεσμα χρέη θα είναι 72 ή 100; Η διαπραγμάτευση που πρέπει να κάνει η Ελλάδα πρέπει να είναι επί του πραγματικού και όχι για τα μάτια της εγχώριας κοινής γνώμης.

Με δεδομένο ότι συζητείται το σχέδιο Γιουνκέρ, πρέπει να ζητήσει περισσότερα κοινοτικά κεφάλαια για δημόσιες υποδομές. Και από τα μελλοντικά 300 δισ. αλλά και από τα υπάρχοντα κοινοτικά ταμεία.

Εχει σοβαρά επιχειρήματα επ’ αυτού.

Το πρώτο είναι η τεράστια σωρευτικά ύφεση της οικονομίας και η υψηλή ανεργία, ειδικά των νέων.

Τα αναπτυξιακά προγράμματα της Ε.Ε. αυτά θέλουν να καταπολεμήσουν, και η Ελλάδα πρέπει να παλέψει –από τώρα– να είναι πρώτη στο ταμείο επενδύσεων.

Το δεύτερο και σοβαρό επίσης επιχείρημα είναι ότι επειδή ακριβώς η Ελλάδα υπολείπεται πολύ σε δημόσιες υποδομές, οι ευρωπαϊκές επενδύσεις εδώ έχουν μεγαλύτερα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα για την ευρωπαϊκή οικονομία στο σύνολό της.
Η χώρα πρέπει να κοιτάξει μπροστά, αλλά η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση δεν την αφήνουν επειδή παλεύουν στα μικροπολιτικά αλώνια.

Σκέφτηκε, άραγε, κανείς πόσο κακό κάνει στη χώρα να ξαναβρίσκεται στις πρώτες σελίδες των διεθνών ΜΜΕ ως αρνητικό παράδειγμα και μάλιστα για το... σοβαρότατο θέμα «πόσες θα είναι οι δόσεις για τα ληξιπρόθεσμα;».

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή