Mein Führer! I can walk!

Η ακινησία δεν είναι τρόπος για να ξεπεράσεις μια ανεπιθύμητη πραγματικότητα· για τον λόγο αυτό, φαντάζομαι ότι ελάχιστοι πια εκπλήσσονται όταν βλέπουμε τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα να επιστρέφουν ξανά και ξανά στον δημόσιο διάλογο.

Ιδού το τελευταίο που επανέρχεται: γιατί ο Τσίπρας, όπως έκανε και κάθε άλλη φορά προηγουμένως, αρνείται και πάλι τη δυνατότητα του έντιμου συμβιβασμού που του προσφέρεται και, αντιθέτως, εμμένει στη σύγκρουση;

Δεν βλέπει τους βέβαιους κινδύνους που τον περιμένουν και πώς αδιαφορεί για την ευκαιρία να τους αποφύγει;

Πού είναι η λογική σε αυτή τη στάση;

Ενδεχομένως να είναι μάταιο να αναζητούμε λογική στο «γιουρούσι» που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), αλλά ως άσκηση το θέμα έχει το γούστο του.

Ο Τσίπρας δεν έχει άλλη επιλογή παρά τη σύγκρουση, αφενός διότι αυτό επιβάλλει η φύση του «όπλου» που έχει για να πάρει την εξουσία και αφετέρου επειδή η στρατηγικά κρίσιμη στιγμή για να οδηγήσει την όξυνση στα όριά της είναι τώρα, πριν από τη δεύτερη ψηφοφορία.

Να ξεκινήσουμε με το πρώτο. Το όπλο του Τσίπρα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή μια ιδιόρρυθμη συνομοσπονδία Νεομπολσεβίκων και Νεοπασόκων (όπως «Νεότουρκοι»): Λαφαζανιστές και Τσιπριστές.

Για να διατηρήσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τη δυναμική που το φέρνει πρώτο στις δημοσκοπήσεις, πρέπει η κάθε πλευρά να μην ενοχλείται από την ύπαρξη της άλλης.

Ο ασφαλέστερος τρόπος για να σπρώξεις τις εσωτερικές διαφωνίες σε δεύτερη μοίρα είναι το διαρκές «τρέξιμο». Αν πάψουν να πιστεύουν στη νίκη που έρχεται, θα σταματήσουν και, τότε, ίσως (ποτέ δεν ξέρεις...) αρχίσουν να σκέπτονται. Επομένως, η προεδρική εκλογή είναι η στρατηγική μάχη για τον Τσίπρα.

Αν δεν καταφέρει τώρα να ρίξει την κυβέρνηση, φοβάμαι ότι έρχεται η Ρένα «με τα μαστίγια και τις αλυσίδες», κατά το λεγόμενο.

Στη συγκεκριμένη μάχη, λοιπόν, το κρίσιμο σημείο όπου ο Τσίπρας πρέπει να δώσει το μέγιστο της πίεσης είναι πριν από τη δεύτερη ψηφοφορία.

Το ότι η ψήφιση γίνεται σε τρεις γύρους και υπό συνθήκες ακραίας πόλωσης σημαίνει δύο τινά: ότι όποιος εκδηλωθεί υπέρ του Στ. Δήμα είτε στην πρώτη είτε στη δεύτερη δεν είναι δυνατόν να υπαναχωρήσει και, επίσης, επιτρέπει στους φοβητσιάρηδες τύπου Μελά να κρύβονται ώς την τελευταία στιγμή. (Παρέκβαση, αλλά δεν κρατιέμαι: αν κλείσετε τον ήχο καθώς βλέπετε τον Μελά στην τηλεόραση, περικυκλωμένο από ένα δάσος μικροφώνων, να εκστομίζει τις απίθανες ασυναρτησίες του, καθώς βλέπετε αυτά τα μικρά και γυαλιστερά σαν χάντρες, τα τρομαγμένα ματάκια του, που παίζουν σαν τρελά προς όλες τις κατευθύνσεις, δεν σας θυμίζει σκυλάκι εγκλωβισμένο από την κίνηση στη μέση της λεωφόρου; Εκτός αν δεν συμπαθείτε τα σκυλάκια, οπότε δεκτόν αν και ακατανόητο...)

Επανέρχομαι στον συλλογισμό μου, όμως, για να υποστηρίξω ότι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί για τον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), αν υπάρχουν κρυφοί υποστηρικτές της υποψηφιότητας Στ. Δήμα στους βουλευτές, θα ήταν η υποστήριξη αυτή να εκδηλωθεί σταδιακά, ιδίως δε στη δεύτερη ψηφοφορία, κάτι που θα δημιουργούσε προσδοκίες για την τρίτη.

Γι’ αυτό είναι προς το συμφέρον του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) να εντείνει τώρα την εκστρατεία εκφοβισμού εις βάρος των αμφίβολων περιπτώσεων μεταξύ των βουλευτών της αντιπολίτευσης.

Γι’ αυτό και δεν ντρέπονται να συνεργάζονται ευθέως με τους ΑΝΕΛ στον τομέα των βοθρολυμάτων.

Το γεγονός και μόνο ότι κοτζάμ αρχηγός της αντιπολίτευσης σπεύδει από την πρώτη στιγμή να χαρακτηρίσει την καταγγελία σοβαρή και, επίσης, να επαινέσει ουσιαστικά τον απερίγραπτο Χαϊκάλη επειδή έπραξε το καθήκον του, τα λέει όλα.

Βέβαια, τίποτε από τα παραπάνω δεν απαντά στο πλέον ουσιώδες σχετικά με τη στρατηγική του Τσίπρα: γιατί, στ’ αλήθεια, θέλει να χωθεί στον λάκκο με τα περιττώματα; (Παραφράζω επί το ευπρεπέστερον την αποδιδόμενη στον Ευάγγελο τον Βενιζέλο ιστορική φράση...)

Αντί για απάντηση, μου έρχεται στον νου η περίφημη τελευταία σκηνή της ταινίας του Κιούμπρικ «Dr. Strangelove», από την οποία προέρχεται και ο τίτλος του σημερινού σημειώματος: ο ανάπηρος ναζί επιστήμονας (τον ερμηνεύει εκπληκτικά ο Πίτερ Σέλερς) σηκώνεται από την αναπηρική πολυθρόνα του και ουρλιάζει: «Μάιν Φύρερ! Μπορώ να περπατώ!».

Πράγμα το οποίο δεν έχει την παραμικρή σημασία, καθώς την ίδια στιγμή καταστρέφεται ο κόσμος σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή

-Ο βουλευτής (δεν χορταίνω να επαναλαμβάνω τον τίτλο του) Παύλος Χαϊκάλης, ο οποίος αν δεν το ξέρετε είναι και εμβριθής μελετητής της Αστρολογίας, εισέπραττε πεντακόσια ευρώ κάθε μήνα από τον Αποστολόπουλο ως τόκο από ένα κεφάλαιο πέντε χιλιάδων που του είχε δανείσει. Αν, τέλος πάντων, όλα αυτά ευσταθούν, με τι μούτρα ο βουλευτής Χαϊκάλης βρίζει τους εταίρους-δανειστές μας ως τοκογλύφους;