Blue Jean Blues...

ZZ Top

Τριάρα: Σταθερή αξία…

Λίγο επειδή μικροδείχνω, λίγο επειδή μικροφέρνω, και κυρίως επειδή παλιμπαιδίζω γενικώς, οι περισσότεροι απ’ αυτούς με τους οποίους συναναστρέφομαι είναι συνήθως αρκετά πιο μικροί σε ηλικία από εμένα, από 25άρηδες, ως το πολύ 40αρηδες.

Με αποτέλεσμα ώρες ώρες να αισθάνομαι σαν τον Ντόριαν Γκρέι, και να απευθύνομαι σε ώτα μη ακουόντων, εκπέμποντας σε μια άλλα συχνότητα.

Και αυτό διότι οι «πιτσιρικάδες» αυτοί μεγάλωσαν σε μια διαφορετική από τη δική μου Ελλάδα, αγνοώντας βασικές παραμέτρους του τι πραγματικά εστί «ψωροκώσταινα»…

Οι μετανάστες ευχαριστούν τον … Σάντος.

Για λόγους ειλικρίνειας, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω από την αρχή του κειμένου πως σταμάτησα να υποστηρίζω την εθνική Ελλάδας από τη μακρινή εποχή που την ανέγραφαν εθνική Ελλάδος και στην ομάδα συμμετείχε ο «ακατονόμαστος» –όσο έπαιζε σε μας, στον Ολυμπιακό, το πλήρες όνομά του ήταν Γιώργος Δεληκάρης–, εκπροσωπώντας την ομάδα του Πειραιά.

Όταν αυτός έφυγε, τελείωσε και η σχέση μου με την εθνική Ελλάδας.

Οπότε, εκ προοιμίου, δεν είμαι ο πιο αντικειμενικός ποδοσφαιρόφιλος για να μιλήσει σχετικά με την –ακόμη μια– άθλια εμφάνισή της στο χθεσινό αγώνα του Παγκόσμιου Κυπέλλου Βραζιλίας.

Η ιστορία της πλατείας Εξαρχείων…

Πολλά και διάφορα έχουν γραφτεί κατά καιρούς για την περιοχή των Εξαρχείων. Η φήμη που τα συνοδεύει, κατά κόρον αρνητική: «Άνδρο παρανομίας», «αυτόνομο κράτος», «χώρος επεισοδίων», είναι μόνο μερικοί από τους... ελαφρύτερους χαρακτηρισμούς που της έχουν αποδοθεί.

Μύθοι και πραγματικότητες έχουν μπλεχτεί, δίχως να επηρεάζουν ούτε στο ελάχιστο την ταυτότητα των Εξαρχείων και, κυρίως, την ιστορική σημασία που διαδραμάτισαν για πνευματικά, ιδεολογικά και πολιτιστικά ρεύματα που εμφανίστηκαν κατά καιρούς και βρήκαν στην περιοχή πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν...

Περί Μουντιάλ…

Η μπάλα είναι συναρπαστική και μπορεί να σε ρουφήξει όπως ελάχιστα άλλα πράγματα, γιατί το άθλημα (α΄) είναι συγκλονιστικά απλό και πανεύκολο να το παίξεις παντού και πάντα, γιατί (β΄) αναφορικά με τους παίκτες είναι άθλημα της ισότητας, απολύτως *κομουνιστικό* (όλα τα άλλα απαιτούν συγκεκριμένες δεξιότητες σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, η μπάλα απλώς την ισότιμη παρουσία σου: ένας μεγάλος αθλητής άλλου αθλήματος…

πέστε ο Τζόρνταν, δε μπορεί να παίξει μπάλα -- όσο και να τον στύψεις στην προπόνηση, όσο και να εξασκηθεί, θα στολίζει διά παντός τον πάγκο -- η μπάλα, μ' όλους της τους αστέρες, είναι γέννημα-θρέμμα τού καθενός, γέννημα-θρέμμα των λαϊκών ανθρώπων, των αντρών απ' την κακοφωτισμένη πλευρά τής πόλης)…

Μετά απορούμε που χρεοκοπήσαμε…

Οι εξετάσεις τελείωσαν. Ευτυχώς φέτος κανένας δεν ασχολήθηκε με “λάθος” ή “δύσκολα” θέματα πανελληνίων.

Δεν απασχολήθηκε η Ελλάδα με κάτι που δεν έχει λόγο να ασχοληθεί.

Σε μία χώρα όπου το κάθε παιδί αρχίζει την εκπαίδευση με στόχο την εισαγωγή στην τριτοβάθμια χάνοντας όλη την ουσία, δηλαδή την ένταξή του στην κοινωνία και τη μεταφορά γνώσης, θυσιάζοντας την εφηβική του ηλικία στην απομνημόνευση σελίδων και ασκήσεων, τι να πει κανείς;