Howlin' for you...

The Black Keys

Ο πολιτικός μας σουρεαλισμός, και ο απλός κοσμάκης…

Τα τελευταία χρόνια που ζούμε μέσα στη κρίση, εκτός από την οικονομική ανέχεια (αν όχι πλήρη εξαθλίωση) μεγάλης μερίδας των πολιτών, είδαμε και κάτι άλλο εξίσου εντυπωσιακό: Την πλήρη ανατροπή της κάθε είδους «ιδεολογίας», που μεταφράζεται πρακτικά σε ένα ιδεολογικοπολιτικοοικονομικό (sic) αλαλούμ.

Έναν αχταρμά θέσεων, μια αναμπουμπούλα δηλαδή, στην οποία κυριαρχεί ο γνωστός «λύκος», ή αλλιώς όποιος τρέφεται από το μπάχαλο.

Η πιο σαφής ένδειξη του χάους που επικρατεί σε ιδεολογικό επίπεδο είναι το ότι έπαψαν πια να υπάρχουν οι γνωστοί διαχωρισμοί δεξιάς-αριστεράς, κλπ και αυτό που βλέπουμε κυρίως είναι οι «μνημονιακοί» απέναντι στους «αντιμνημονιακούς».

Με αποτέλεσμα να βλέπουμε αγαστές συνεργασίες μεταξύ κάποιων, κατά τα άλλα, παντελώς αντίρροπων πολιτικών σχηματισμών, που σε άλλες εποχές όχι μόνο δεν θα ταίριαζαν, αλλά θα σφάζονταν (κυριολεκτικά) μεταξύ τους.

Το μεγάλο φαγοπότι…

Κάθε φορά που βλέπω την Όλγα (Κεφαλογιάννη) να χαίρεται αναφέροντας εκατομμύρια τουριστών που θα έρθουν στη χώρα και να χτίζει πολιτική καριέρα πάνω στα ρεκόρ που επιτυγχάνονται κάθε χρόνο, μου ‘ρχεται να την πιάσω από το σινιέ γιακαδάκι της και να της πω: «Ξέρεις σε ποιον χρωστάς τις σημερινές επιτυχίες κυρία μου;

Σ’ αυτόν που έριξε τα μπετά στα θεμέλια του οικοδομήματος το οποίο  σήμερα ονομάζουμε βαριά βιομηχανία της χώρας.

Στον μπάρμπα μου τον Γιάννη. Μάλιστα.

Και για να μη νομίζεις ότι αερολογώ, σε ενημερώνω ότι τα μπετά αυτά έπεσαν τον Αύγουστο του 1969 ή 1970, όταν έσκασαν ξαφνικά μύτη στο χωριό πέντε τουρίστες».

Η τραγωδία και η ασύστολη προπαγάνδα…

Λίγες μόνο μέρες μετά τη κατάρριψη του μαλαισιανού αεροπλάνου πάνω από την ανατολική Ουκρανία, οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ της Δύσης ενώθηκαν στη προσπάθειά τους να κερδίσουν από την προπαγάνδα της τραγωδίας.

Φταίει η Ρωσία και ο Πούτιν, λένε.

Μάλιστα, ο Ομπάμα έδωσε συνέντευξη τύπου (πριν κάνει γίνει διερεύνηση) λέγοντας πως υπεύθυνοι για την κατάρριψη ήταν οι φιλορώσοι αντάρτες.

Το ίδιο ισχυρίστηκε μια μόλις μέρα μετά τη πτώση του αεροσκάφους και η αμερικανίδα πρέσβης στον ΟΗΕ, σε συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας….

It’s the human stupidity, stupid…

Είναι ολοφάνερο, λοιπόν!

Είναι δομικό συστατικό του ανθρώπινου πολιτισμού η βλακεία, ηλίθιε!

Από το εθνικό Τρομοκρατόριμπους περνάμε στο Διεθνές Terroristibus και λέμε ολίγα ακόμα περί βίας. 

Το ψάχνουν αστρολάβοι και αστρολόγοι.

Μην είναι ο ανάδρομος Πούτιν ή ο περίδρομος Νετανιάχου, μήπως φταίνε τα φεγγάρια, που η βλακεία βαράει κόκκινα;

Αλλά πάλι σκέφτεται κανείς ότι αυτό το βασανιστήριο ποτέ δεν σταματά, όπως πρόκανε να διδάξει ο Φρανκ Ζάππα.

Μήπως έχει πάρει ανάσα πάνω από δέκα χρόνια τώρα το Ιράκ, ή μήπως ξεχάσαμε ότι όλη η Μέση Ανατολή και η μείζων της περιφέρεια φλέγεται;

Η κακιά αντίφαση Δύση – Ισλάμ, μήτρα της οποίας είναι το Παλαιστινιακό δράμα, δεν λέει να μαλακώσει, ενώ το βαθύ ισλάμ που λέγεται ISIS, ζήτησε να φάνε κλειτοριδεκτομή όλες οι γυναίκες κάτω των 45. Έτσι πρέπει.

Πολλά θάρρητα έχουν πάρει εσχάτως οι γυναίκες.

Για να μαζευτεί λίγο η κατάστασις.

Ο απαξιωμένος αιγιαλός της Θεσσαλονίκης…

Σήμερα έκανα με το ποδήλατο τη διαδρομή έως τα ναυπηγεία του Φοίνικα.

Την κάνω τακτικά και (εννοείται ότι) δεν υπάρχει ένας παραλιακός δρόμος όπως η λογική θα πρόσταζε.

Είχα, λοιπόν, την ευκαιρία να θαυμάσω τις "ελεύθερες για πρόσβαση ακτές", και ό,τι πιο κοντινό σε εξοχή υπάρχει στην ανατολική Θεσσαλονίκη, σε μια περιοχή που "ανήκει" σε δυο δήμους (Καλαμαριάς, Πυλαίας - Χορτιάτη) και το δημόσιο (ΕΤΑ)…

Εν χρώ…

Αν εξαιρέσουμε τους απανταχού νεοναζί, τους βουδιστές μοναχούς, τον Τέλι Σαβάλας και τον Γκουσκούνη, το κούρεμα με την ψιλή δεν υπήρξε ποτέ στα φόρτε της παγκόσμιας μόδας.

Εκτός από την αισθητική πλευρά του όλου ζητήματος, το εν λόγω κούρεμα ανέκαθεν παρέπεμπε σε μια ένδειξη υποταγής και ψυχικού καταναγκασμού, η οποία αποσκοπούσε στην δίχως όρους ένταξη και συμμετοχή ενός ατόμου στο πλαίσιο μια ευρύτερης ομάδας ή σε ένα τόπο με συγκεκριμένη σημειολογία (βλέπε στρατός, φυλακή).

Αντίθετα, τα πλέον ανήσυχα μυαλά και πνεύματα, ανέκαθεν προτιμούσαν την άναρχη, μακριά κόμη.

Μαζί τους κι εγώ.

Μαλλούρα μέχρι τη μέση από το λύκειο μέχρι το 4ο έτος στο πανεπιστήμιο.

Μέχρι που μια μέρα παρατήρησα στο καθρέφτη του μπάνιου τους κροτάφους μου που ξεγυμνώνονται.

Θιασώτες αναξιοκρατίας.

Ο λαϊκισμός για άλλη μία φορά στο απόγειο.

Ως έκφραση πολιτικής υποκουλτούρας διαβρώνει τα πάντα.

Καθίσταται τροχοπέδη για τις αυτονόητες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο κράτος και στην οικονομία.

Οι σφοδρές αντιδράσεις για την αξιολόγηση στο Δημόσιο δείχνουν πως και εν μέσω κρίσης το παθογενές κομματικό σύστημα παραμένει υποχείριό του.

Την αναγκαιότητα αξιολόγησης δεν την αμφισβητούν μόνο οι κρατικοδίαιτες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και τα αποκαλούμενα «προοδευτικά κόμματα»…