The Strange Boys
Πώς έγιναν οι άντρες μετροσέξουαλ…
Τη συζήτηση άνοιξε φίλος μου που εργάζεται στο
χώρο της μόδας.
«Έχεις δει τους άντρες στην παραλία;», «Όχι,
αφού έχω να πάω στη θάλασσα από πρόπερσι. Για πες εσύ που τους είδες», είπα.
Άρχισε. «Αποτριχωμένοι. Όλοι. Σε όσο το δυνατόν
περισσότερα σημεία του σώματός τους».
«Ννννναι», απάντησα, προσπαθώντας να σκεφτώ σε
μαζικό επίπεδο το θέαμα. «Τώρα που το λες, έχω χορτάσει αποτριχωμένους στο
κολυμβητήριο, αλλά εκεί το θεωρώ λογικό, γιατί είναι άνθρωποι που κολυμπούν
συνέχεια»...
Φοβάσαι τώρα που θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Η ερώτησή του –και μάλιστα σε τόνο δραματικό-
ακούστηκε τελείως ξεκάρφωτη σε εκείνο το περιβάλλον: Αργά το απόγευμα σε μία
παραλία του Ιονίου ειδυλλιακή, με τον ήλιο να κουρνιάζει στη θάλασσα, τα πόδια
μας να βουλιάζουν στην άμμο, ένα μεγάφωνο κάπου στο βάθος να παίζει Ούμα Σουμάκ
(το «αηδόνι του Περού» που έπιανε με τη φωνή της τέσσερις οκτάβες – ποιος
μερακλής τη θυμήθηκε;), τα μεγάλα κορίτσια να στύβουν τα μαγιό τους και τα
μικρά κορίτσια να φτιάχνουν κάστρα για την Λαλαλούπσι και την Χέλοου Κίττυ.
Σε αυτόν τον κόσμο –τον μικρό, τον μέγα- όπου
δεν έλειπε ούτε και περίσσευε το παραμικρό, πόσο αταίριαστο ήταν να ξεκινάει
κανείς πολιτικές κουβέντες;
Φαντάστηκα παλιές ξύλινες κάλπες να επιπλέουν,
γλάρους να τις ανοίγουν με τα ράμφη τους και να μασουλάνε ψηφοδέλτια.
Ή χάρτινες βαρκούλες με τυπωμένα πάνω τους
εμβλήματα κομμάτων κι ονόματα υποψηφίων βουλευτών να παρασύρονται από τα
κύματα...
Η εικόνα στην τηλεόραση μιλάει από μόνη της.
Τρεις-τέσσερις δημόσιοι υπάλληλοι, μάγκες και
μόρτισσες, ασίκηδες και καραμπουζουκλούδες, με την τσιγαριά στο χέρι σκίζουν
τις φόρμες αξιολόγησης -λέει- γιατί δεν θέλουν να κριθούν στη δουλειά τους από
το σύστημα που πρόκειται να εφαρμόσει (αν ποτέ το εφαρμόσει) η κυβέρνηση.
Πριν γραφτεί οτιδήποτε άλλο γι’ αυτό το θέμα, να ξεκαθαρίσω δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι το άρθρο αυτό δεν απευθύνεται σε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους
γιατί είμαι σίγουρος ότι το χάος στη δημόσια διοίκηση δεν οφείλεται τόσο στους
ανθρώπους όσο στο σύστημα.
Αρα, όπως πιστεύω, οι περισσότεροι και δουλεύουν
και θέλουν να κριθούν…
Το θερινό ευχολόγιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις
Ακολουθώντας την κλασική τακτική του της παροχολογίας άνευ κοστολόγησης, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε μια φαιδρή λίστα υποτιθέμενων μέτρων που θεωρεί ότι θα ωφελούσαν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Εννοείται φυσικά πως πρόκειται για μια πρόχειρη συρραφή ανεδαφικών ευχολογίων και αριστερίστικων αγκυλώσεων, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού εν τω μέσω της θερινής ραστώνης. Ας ρίξουμε μια ματιά για να γελάσει λίγο και το χειλάκι μας.
Η υποκρισία ως εθνικό άθλημα…
Σκηνή πρώτη: ελληνική οικογένεια στο μπαλκόνι
της, συζητάει μαζί με τους επισκέπτες της πολιτικά και αναφέρεται στη μόλυνση
του περιβάλλοντος και στη συνακόλουθη μείωση της ποιότητας της ζωής.
Είναι η ίδια οικογένεια που φυτεύει γόπες
τσιγάρων στην παραλία, αφήνει τα πλαστικά μπουκάλια στην ακρογιαλιά και εν
γένει θεωρεί το δημόσιο χώρο δικό της, χωρίς καν την αίσθηση της κληροδότησης
στις επόμενες γενιές…
Η ευλογημένη γενιά…
Είναι κοινός τόπος ότι η γενιά της
μεταπολίτευσης -σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες- ευτύχησε να μη ζήσει
πολέμους, πραξικοπήματα, δικτατορίες, κατοχές.
Αυτόν τον κοινό τόπο πρέπει να επαναλαμβάνουμε
κάθε χρόνο τέτοιες μέρες -στην επέτειο δηλαδή της αποκατάστασης της
Δημοκρατίας- μπας και το αντιληφθεί ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο οποίος μαζί με
άλλους, αριστερούς και ακροδεξιούς, κλαίνε, οδύρονται και καταγγέλλουν ότι
ζούμε κατοχή, δικτατορία, γενοκτονία· καμιά φορά ξεχωριστά και συνήθως όλα
μαζί.
Διατροφική απάτη, ή μήπως έμπνευση;
Σε όσους αρέσουν τα ψητά κοτόπουλα σούβλας, θα έχουν παρατηρήσει εδώ και
καιρό κάτι περίεργο στα σούπερ μάρκετ της Αμερικής.
Ότι πιο φτηνά κοστίζουν τα ήδη ψημένα κοτόπουλα
από τα άλλα, που πρέπει να τα μαγειρέψουν μόνοι τους…