A Whiter Shade of Pale...

Procol Harum

Άνθρακας ο θησαυρός.

Μολονότι έχουν παρέλθει αρκετές ημέρες από την ομιλία του κ. Τσίπρα στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης και έχει σχολιαστεί και κριθεί από πολλούς, θα ήθελα και εγώ να σχολιάσω τις «δεσμεύσεις» του, για καλύτερη κατανόηση της άγνοιας, της ανευθυνότητας αλλά και του απύθμενου λαϊκισμού που αποκαλύπτουν.

Σε σύγκριση με τις ριπές των προεκλογικών υποσχέσεων του κ. Τσίπρα, που υποσχέθηκε, όπως συνηθίζει, τα πάντα στους πάντες, η διαβεβαίωση του «Γιωργάκη» προς τους ψηφοφόρους ότι «λεφτά υπάρχουν» υπήρξε ένα αφελές προεκλογικό ψέμα, που το πλήρωσε ο ελληνικός λαός πολύ ακριβά…

Μια κωμικοτραγική περίπτωση...

Για κάποιον περίεργο λόγο που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω, οι δημοσιογράφοι που μεταπηδούν στην πολιτική συνηθίζουν να υποστηρίζουν, πάντα με την ίδια στερεότυπη ψωροπερηφάνια, ότι πάνω απ’ όλα τα άλλα παραμένουν Δημοσιογράφοι – με το δέλτα κεφαλαίο και ένα «ταρατατζούμ» ως υπόκρουση. (Δεν καταλαβαίνουν, βέβαια, οι αφελείς ότι έτσι κάνουν τη θέση τους δύο φορές χειρότερη, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης...)

Ο Αργύρης Ντινόπουλος, υπουργός Εσωτερικών, απέδειξε την περασμένη Παρασκευή ότι και σήμερα, ως υπουργός, παραμένει ο ίδιος δημοσιογράφος που συνέβαλε κάποτε με τις «αρκουδιές» του στα Ιμια, ώστε η Ελλάδα με την Τουρκία να φθάσουν στο παρά τρίχα της σύρραξης. (Υπηρεσία για την οποία ο εξυπνότερος λαός του κόσμου επιβράβευσε τον Ντινόπουλο, κάνοντάς τον δήμαρχο πρώτα και έπειτα βουλευτή.)

Είμαστε στον αέρα. Ας τελειώνουμε...

Η κυβέρνηση μετά τις εκλογές του 2012 εξασφάλισε τη στήριξη των Ευρωπαίων και τη συνέχιση της εκταμίευσης των δόσεων παριστάνοντας πως κάνει μεταρρυθμίσεις.

Επί της ουσίας αυτό που έχει συμβεί τα χρόνια της χρεοκοπίας είναι η αύξηση των φόρων σε μια όλο και μικρότερη φορολογική βάση.

Φορολογούν τα συνήθη υποζύγια εκ των οποίων κάθε μήνα αυξάνεται ο αριθμός όσων αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις…
Με μαθηματική ακρίβεια η εξέλιξη αυτή οδηγεί στην κατάρρευση…

Τα μπαρ στο σοσιαλισμό…

Συχνά η αριστερά, κυρίως η πιο ριζοσπαστική, κατηγορείται ότι δεν έχει προτάσεις και ότι ο λόγος της είναι στείρα καταγγελτικός, ενώ τα προτάγματά της νεφελώδη, γενικόλογα και ελάχιστα πειστικά, καθώς παρουσιάζουν έλλειψη ρεαλισμού και επαφής με την καθημερινότητα.

Αντιπαρερχόμενος τη φιλελεύθερη κριτική περί «στείρας άρνησης» καθώς αυτή είναι προφανές ότι οφείλεται στη θέση άμυνας στην οποία βρίσκεται η αριστερά απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα (αν υποθέσουμε ότι βρισκόταν η αριστερά σε θέση ισχύος και επιχειρούσε π.χ. ευρείες κρατικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση, τότε θα ήταν, δίχως άλλο,  οι δεξιοί με τη «στείρα άρνηση»), δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω ότι η παραπάνω κριτική έχει μια κάποια βάση από τη στιγμή που είναι εμφανής η έλλειψη συγκεκριμένου προγραμματικού λόγου από τη μεριά της αριστεράς.

Ο Τύμβος Καστά είναι μόνο το «δόλωμα»…

Όσο αποκαλύπτονται σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα εντός του Τύμβου Καστά, έξω από το μνημείο φορείς και κάτοικοι οραματίζονται την επόμενη μέρα και συνδέουν την οικονομική και τουριστική ανάπτυξη του τόπου τους με τη νέα ανακάλυψη.

Παρόλο που η ανασκαφή είναι ακόμη σε εξέλιξη, ο επίκουρος καθηγητής Μάρκετινγκ στο Πανεπιστήμιο του Λέστερ της Αγγλίας και σύμβουλος Μάρκετινγκ και Branding Τόπων, Μιχάλης Καβαρατζής, εκτιμά πως δεν είναι καθόλου νωρίς να ξεκινήσει η μελέτη της επόμενης ημέρας, που θα καθορίσει και τη χάραξη μιας στρατηγικής για τη συνολική και ορθολογική ανάδειξη της περιοχής και την προσέλκυση επισκεπτών.

Οικονομικά και άλλα φληναφήματα…

Σε πολλές εκφάνσεις του βίου – ατομικού, οικογενειακού, οικονομικού, κοινωνικο – πολιτικού – δεν είναι απαραίτητο (αν και είναι πάντοτε επιθυμητό) να επιλύσει κάποιος ένα πρόβλημα, αρκεί να μπορεί να το διαχειρισθεί επιτυχώς.

Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει και με το δημόσιο χρέος μίας χώρας.

Η Ιαπωνία π.χ. έχει δημόσιο χρέος πολύ μεγαλύτερο του δικού μας ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, αλλά μπορεί να διαχειρισθεί ανέτως την ανα-χρηματοδότησή του λόγω των εκτιμήσεων των διεθνών αγορών ως προς τις προοπτικές της ιαπωνικής οικονομίας.

Στην Ελλάδα το ποσοστό του δημόσιου χρέους επί του ΑΕΠ το έτος 2009 ήταν 127%, το πρωτογενές έλλειμμα περίπου 24 δις ευρώ ετησίως, οι δε καταβαλλόμενοι τόκοι περίπου 12 δις ευρώ ετησίως. Σήμερα, παρότι το δημόσιο χρέος έχει αυξηθεί και ως απόλυτος αριθμός και ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα και το ποσόν των ετησίως καταβαλλομένων τόκων ανέρχεται σε 5,5 δις ευρώ περίπου.