Joy Division
18.12.14
Πως φτάσαμε ως εδώ;
Μερικές
φορές, σε πολλούς τομείς, τα πράγματα είναι τόσο απλά και ξεκάθαρα, που
καταντούν δυσνόητα.
Γι
αυτό θα προσπαθήσω εδώ να εξηγήσω το τι συνέβη και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, με
βάση το πώς το αντιλαμβάνομαι εγώ.
Εδώ
και μερικά χρόνια έχω διαπιστώσει ότι οι παλιοί διαχωρισμοί που ίσχυαν στη χώρα
μας, μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, έχουν καταργηθεί και στη πράξη.
Η
κρίση, που ήρθε «ξαφνικά», ξύπνησε απότομα, και αιφνιδίασε όλους τους
ανυποψίαστους Έλληνες, δημιουργώντας ένα νέο διαχωριστικό τείχος, μεταξύ
μνημονιακών και αντιμνημονιακών.
Μεταξύ
δηλαδή αυτών που έχουν συνειδητοποιήσει το μεγάλο διακύβευμα, και των άλλων,
που έμπλεοι αγαναΧτισμού τα παίζουν όλα για όλα, ελπίζοντας πως θα τους βγουν
άσσοι (κούνια που τους κούναγε).
Πως φτάσαμε όμως μέχρι
εδώ;
Εκλογές εδώ και τώρα!
Θα σας φαίνεται περίεργο το γιατί κάποιος σαν κι
έμενα που κοιτάζει την κατάσταση μόνο από την οικονομική της πλευρά ξαφνικά στηρίζει
κάτι που στηρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ με μια ομάδα τραγελαφικών πολιτικών σχηματισμών
με προφανή και αναπότρεπτο κίνδυνο οικονομικής κατάρρευσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ & Σια δεν έχουν οικονομικό πρόγραμμα
που να κινείται μέσα στα όρια του πιστευτού ακόμα και για έναν όχι και πολύ σχετικό
με τα οικονομικά και το έχουν αποδείξει έμπρακτα…
Από Χαϊκάλη κι από Παπανδρέου μαθαίνεις την αλήθεια…
Μέχρι προχθές πίστευα
ότι είναι αδύνατον να βρεθούν οι 180 ψήφοι για την εκλογή Προέδρου.
Προχθές, όμως, μίλησε
ο ηθοποιός-βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων Παύλος Χαϊκάλης και είπε ότι «δεν
θα ψηφίσουμε Πρόεδρο εκτός αν υπάρχει εθνικός λόγος».
Και εξήγησε ότι εθνικό
λόγο εννοεί, π.χ., το κλείσιμο των ΑΤΜ των τραπεζών.
Η πρόταση αφ’ εαυτής
«δεν θα ψηφίσουμε Πρόεδρο εκτός αν υπάρχει εθνικός λόγος» ακούγεται παράξενη - αν
όχι εξωφρενική (αφού υπάρχουν 1.000 εθνικοί λόγοι ήδη)…
Ο φευγάτος, ο πεντοζάλης και τα λιμά…
Δεν υπάρχει αμφιβολία
ότι εδώ και πολλά χρόνια το πολιτικό προσωπικό της χώρας υπήρξε κατώτερο των
περιστάσεων.
Τα όσα έγιναν στο
απώτερο και πρόσφατο παρελθόν είναι γνωστά και τ’ αποτελέσματά τους τα
βιώνουμε.
Να σταθούμε στο
σήμερα.
Κι όσα υπάρχουν
φτάνουν δεν φτάνουν μέχρι τις αρχές Μαρτίου, με τεράστιο κίνδυνο αδυναμίας
καταβολής μισθών και συντάξεων.
Αυτό είναι ένα
αναμφισβήτητο γεγονός κι όχι κάτι που εντάσσεται στο καθεστώς «φόβου» που
εκπορεύεται από το Μαξίμου.
Κι είναι σαφές ότι υπό
την πίεση αυτού του δεδομένου, ο Σαμαράς υποχρεώθηκε να επισπεύσει τις
διαδικασίες εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Το πιθανότερο,
μάλιστα, είναι ότι με την επιλογή του Σταύρου Δήμα ρίχνει λευκή πετσέτα, μη
αντέχοντας πιέσεις κι εκβιασμούς από το εξωτερικό, για όσα δεν έκανε στο
εσωτερικό…
Η Ρωσία την έχει «βάψει»!
Προχθές τα μεσάνυχτα η Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας
αποφάσισε αιφνιδιαστικά να ανεβάσει τα επιτόκια από το 10.5% στο 17%,
ελπίζοντας έτσι να περιορίσει την κάθετη πτώση του ρουβλίου, που έχει ήδη
αποδυναμωθεί εξαιτίας των κυρώσεων της Δύσης και της χαμηλής τιμής του
πετρελαίου.
Το «κόλπο» όμως δεν έπιασε, αφού μόλις χθες το πρωί το
ρούβλι έχασε άλλο ένα 11% της αξίας του έναντι του δολαρίου, σε μια πτώση που
είναι η χειρότερη των τελευταίων 16 ετών.
Αριστεροί, αριστερούληδες, εαυτούληδες...
Σε μια κρίσιμη ψηφοφορία, όπως είναι αυτές για
την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, ο βουλευτής έχει δύο πράγματα να κάνει.
Πρώτον, να πει τι θα ψηφίσει. Και, δεύτερον, να
εξηγήσει γιατί το κάνει.
Οσοι θεωρούν ότι οι εκλογές θα προκαλέσουν ζημιά
στην οικονομία ψηφίζουν «ναι» στον πρόεδρο.
Οσοι, αντίθετα, πιστεύουν ότι οι εκλογές θα
λύσουν το πρόβλημα της χώρας ψηφίζουν «όχι». Λογική η στάση και των δύο
κατηγοριών.
Συνέπεια λόγων και πράξεων.
Αυτός θα έπρεπε να είναι ο κανόνας. Αμ δε…
Επιτέλους τέλος το (και καλά) Μετρό!
Θετικά ήταν τα πρώτα σχόλια στα κοινωνικά
δίκτυα, στην ανάγνωση της είδησης για την απόφαση του εργολάβου να διαλύσει τη
σύμβαση, μετά τη δικαίωσή του από το διαιτητικό δικαστήριο.
Αυτό δείχνει και το βαθμό της αγανάκτησης των
Θεσσαλονικιών, από τη μακροχρόνια και ΑΠΟΛΥΤΩΣ άσκοπη κατάληψη της πόλης από
λαμαρίνες και το ΑΠΟΛΥΤΩΣ άσκοπο κλείσιμων δρόμων, για ...δήθεν έργα μετρό…