Τα 10 άβολα κλισέ του ταξιδιού με αεροπλάνο…

Τα ενοχλητικά παιδάκια. 

Κλαίνε επειδή βρίσκουν τρομακτική την απογείωση, γελάνε δυνατά λίγο αργότερα με κάποιον που ξερνάει, και πριν περάσει καλά καλά ένα λεπτό, βάζουν πάλι τα κλάματα επειδή βούλωσαν τ’ αυτιά τους.

Αναρριχώνται στη θέση τους για να κατασκοπεύσουν τον από πίσω, πέφτει η κηρομπογιά τους στα πόδια σου κατά λάθος, σε σηκώνουν πέντε φορές γιατί θέλουν τσίσα, και φυσικά κλωτσάνε τη θέση σου συστηματικά και με όλη τους τη δύναμη για να εκτονωθούν.

Σε κάποια φάση που τα παίρνει ο ύπνος, η μάνα τους τα παίρνει αγκαλιά και τους χαϊδεύει τα μαλλιά με ύφος “Έχω ή δεν έχω τον πιο υπέροχο άγγελο του κόσμου;” Η φαντασίωση δεν διαρκεί πολύ – σε λίγο ο άγγελος ξυπνάει και αρχίζει να την βαράει όπου βρει επειδή βαρέθηκε τόση ώρα στο κωλοαεροπλάνο…

Οι αλλόκοτες οικογένειες.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει, αλλά υπάρχει ένας περίεργος τύπος οικογένειας που απαντά ΜΟΝΟ στα ταξίδια με αεροπλάνο, κι αν έχετε ταξιδέψει έστω μία φορά, θα το ‘χετε προσέξει.

Τα μέλη της είναι εντελώς ετερόκλητα, κανείς δεν μοιάζει με κανέναν στη συμπεριφορά και στην εμφάνιση, όλοι σέρνουν άσχετες βαλίτσες, και γενικά μοιάζουν να κατευθύνονται ο καθένας για δική του υπόθεση σε διαφορετικό προορισμό, με τη διαφορά ότι πηγαίνουν όλοι στο ίδιο μέρος και, ερρμ, είναι όλοι συγγενείς.

Η δίμετρη ξανθιά μάνα που κόβεις τον λαιμό σου ότι την έχεις πετύχει σε φινλανδική τσόντα, ο κοντόχοντρος, μαυριδερός, δεκάχρονος γιος που έχει φορτωθεί ένα τεράστιο σακίδιο σα να πηγαίνει κατασκήνωση, ο εβδομηντάχρονος πατέρας που μιλάει μόνο Ιταλικά και η κοκκινομάλλα κόρη που προχωράει με μια τσάντα σε σχήμα πιθήκου κρεμασμένη στους ώμους της και μία μπάλα ποδοσφαίρου στο χέρι. WTF?

Οι γιαγιάδες.

Δεν έχουν εξοικειωθεί ακόμα με το τεχνολογικό θαύμα της αερομεταφοράς και δεν σταματούν να εκπλήσσονται κάθε φορά που ένα ταξίδι με αεροπλάνο ολοκληρώνεται επιτυχώς.

Φυσικά, το γεγονός ότι στατιστικά πρόκειται πλέον για το πιο ασφαλές μεταφορικό μέσο, δεν τις αγγίζει καθόλου. Η ΑΝΑΠΟΔΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΒΓΑΖΕΙΣ ΑΠ’ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΟΤΙ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΤΗΣΗ.

Προσευχές, σταυροί, επικλήσεις σε προσφιλείς μορφές αγίων με θαυματουργή δράση, σουρεαλιστικοί νοεροί διάλογοι με τον πιλότο (-Καλωσήρθατε στην πτήση τάδε της aegean -Καλωσήρθαμε; Μμμμ η καρδούλα μας το ξέρει) είναι λίγα από τα συμπτώματα του γιαγιαδίστικου manifestation πάνω στο αεροσκάφος.

Γενικά είναι άκακες, εκτός αν πέσεις σε γιαγιά που κλαίει και θέλει να σου κρατήσει το χέρι ή που νιώθει την ανάγκη να χειροκροτήσει τον πιλότο κατά την προσγείωση.

Η αεροσυνοδός που δεν ξέρει το flight mode και επιμένει να κλείσεις το κινητό σου.

Και μάλιστα, η επιμονή δεν έχει καν τον χαρακτήρα του “οκ, ξέρω ότι είναι βλακεία, αλλά καν’το γιατί οι κανονισμοί είναι παλαιολιθικοί και ελπίζουμε να αλλάξουν”.

Είναι περισσότερο σαν προσταγή του στυλ “ΑΚΟΥ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΩ, ΔΙΑΟΛΕ, ΚΑΙ ΜΗ ΦΕΡΝΕΙΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ. ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΣΩΟΙ, ΑΚΟΥ ΜΕ ΚΑΙ ΘΑ Μ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙΣ ΜΕΤΑ”.

News flash, κορίτσια, και ανοιχτό να αφήσουμε το κινητό, δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα, εκτός αν δεχτούμε τη μαγική κλήση που θα προκαλέσει ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα, με αποτέλεσμα να καταστραφεί το αριστερό φαλάντζι.

Η βλαχοελληνίδα που τα ξέρει όλα.

Έχει ταξιδέψει πολλές φορές στο εξωτερικό (δηλαδή τρεις), γεγονός που της επιτρέπει να ‘χει άποψη για τα πάντα, από τη γλώσσα της χώρας στην οποία πηγαίνει, μέχρι τα ορυκτά κοιτάσματα ενός εγκαταλελειμμένου χωριού στο βόρειο τμήμα της.

Φυσικά το ότι είναι χαρισματική και πανέξυπνη δεν θα σήμαινε τίποτα, αν δεν μπορούσε να σου επιβάλει δια της βίας τη σοφία της, βομβαρδίζοντάς σε ακατάσχετα με πλήθος πληροφοριών που ούτε σε ενδιαφέρουν ούτε ζήτησες ποτέ να μάθεις.

“Βασικά, πίστεψέ με, εγώ που ‘χω πάει άπειρες φορές εκεί, ξέρω καλά ότι…”, “Πρόσεξε μη σε πιάσουν κορόιδο, εγώ μια φορά που ‘χα δοκιμάσει…”, “Για ψώνια μιλάτε τόση ώρα; Λοιπόν, ούτε καν, εγώ θα σου πω πού θα πας…”

Η μάχη για το παράθυρο.

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη κόντρα άτυπης μορφής που λαμβάνει χώρα στο αεροπλάνο, είτε ταξιδεύεις με γνωστούς είτε με παντελώς αγνώστους.

Κανείς δεν παραδέχεται τον πόθο του να πιάσει την περίοπτη θέση με θέα στο απέραντο κενό (έλεος, κάτι τέτοια απασχολούν μόνο παιδάκια), αλλά είναι κοινό μυστικό πως όλοι σ’ αυτή στοχεύουν κατά βάθος – και θα κάνουν τα πάντα για να την κατακτήσουν.

Άβολη στατιστική αλήθεια: Όσο μεγαλύτερος είναι ο ζήλος σου για το παράθυρο, τόσο πιθανότερο είναι το παράθυρό σου να δείχνει στο φτερό.

Οι οδηγίες ασφαλείας των αεροσυνοδών για την περίπτωση αποσυμπίεσης της καμπίνας.

SERIOUSLY? Είναι σα να εκδίδεις εγχειρίδιο για το πώς πρέπει να αντιδράσουμε σε περίπτωση που μας καταπιεί ανακόντα.

 Όχι, εκείνη τη στιγμή δεν θα τηρήσουμε ορισμένο πρωτόκολλο, γιατί δεν είμαστε ο Jason Statham. Απλώς θα περιμένουμε να πεθάνουμε.

Το φαγητό.

Το φαγητό στο αεροπλάνο είναι κάτι σαν τα ρούχα του Lidl.

Όπως συμβαίνει, λοιπόν, με τα τελευταία, που θα τα φόραγες μόνο αν ήταν η μοναδική σου ευκαιρία στον κόσμο να ντυθείς, έτσι κι αυτό, θα το έτρωγες μόνο αν δεν υπήρχε πιθανότητα να ξαναφάς στη ζωή σου.

Είναι άνοστο, φουτουριστικά τυποποιημένο – σαν τροφή αστροναύτη, βαρετό και πολύ λίγο.

Η παραλαβή των αποσκευών.

Ισχύει κι εδώ ό, τι ισχύει και στο μετρό ή τον ηλεκτρικό, όταν ο συρμός έχει να περάσει πολλή ώρα και στην αποβάθρα έχει μαζευτεί πολύς κόσμος.

Όλοι τρέχουν να πιάσουν καλή θέση για να κάνουν τη δουλειά τους πρώτοι.

Οι υπόλοιποι ας πεθάνουν στο κάτω κάτω ρε παιδί μου, ώχου πια, αφού η δικιά μας ανάγκη είναι πάντα μεγαλύτερη!

Χαρακτηριστικό είναι δε, ότι ΟΛΟΙ ισχυρίζονται πως έχουν εντοπίσει τη βαλίτσα τους από απόσταση 7 χιλιομέτρων (ΝΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ ΚΑΛΕ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ, ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΑΠ’ ΕΞΩ ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ + ΜΗΛΙΤΣΑ ΙΣΟΥΝ ΛΟΒ), για να πείσουν τον διπλανό τους να πάει πιο κει, ώστε να ‘χουν όλο το πεδίο ελεύθερο να παραλάβουν τα μπαγκάζια τους ανενόχλητοι.

Τα κιλά της βαλίτσας.

Αχ επιτέλους φτάσαμε στην μεγαλύτερη κομπίνα όλων των εταιρειών, στην πιο άτεχνα αισχροκερδή τακτική των αερομεταφορέων, που για κάποιο λόγο δεν έχει ξεσηκώσει ακόμα τις αντιδράσεις που θα ‘πρεπε.

Ίσως επειδή το ταξίδι με αεροπλάνο είναι εξ ορισμού σπορ που δεν απευθύνεται σε φτωχούς (που λογικά θα διαμαρτυρηθούν πιο εύκολα από τους εύπορους).

Κάποτε μπορούσες να ταξιδέψεις με βαλίτσα ορισμένων κιλών και ήσουν υποχρεωμένος να πληρώσεις έξτρα για κάθε περιττό κιλό.

Παράλογο, αφού είναι σα να σου λένε ότι χώρος υπάρχει έτσι κι αλλιώς για τα πράγματά σου, απλώς το βάρος είναι ένα πρόσχημα για να καταβάλεις κι άλλα χρήματα, χωρίς όμως να αποτελεί πραγματικό πρόβλημα (αφού τελικά γίνεσαι δεκτός και ως υπέρβαρος).

Πλέον η βαλίτσα θεωρείται από μόνη της έξτρα παροχή και πρέπει να την πληρώσεις ανεξάρτητα απ’ το εισιτήριό σου, λες και υπάρχει περίπτωση να πας κάπου μόνο με το βρακί που φοράς για να αναζητήσεις την τύχη σου (καλησπέρα Τζακ Κέρουακ).

Φυσικά, η βαλίτσα που πληρώνεις υπόκειται κι αυτή σε αυστηρούς περιορισμούς βάρους (σα να μην έφτανε που σου κοστίζει όσο μισό εισιτήριο), γεγονός που επάξια αναβαθμίζει τους υπεύθυνους, από απλούς κορπορατικούς τσίπιδες σε απατεώνες ολκής που εκμεταλλεύονται το μονοπωλιακό τους προνόμιο χυδαιότατα.

The Curly Sue