Η ευθύνη ανήκει σε όλους

Πρόκειται ίσως για τις κρισιμότερες εκλογές της μεταπολιτευτικής Ελλάδος. Όχι γιατί υπάρχει ένας Τσίπρας που ερωτοτροπεί με το χρεωκοπημένο λόμπι της δραχμής ή επειδή υπάρχει ενδεχόμενο το ΚΚΕ να προβεί σε ''κυβίστηση'' καί να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ αν εκείνος κερδίσει τις εκλογές, αλλά διότι ο ελληνικός λαός καλείται να σκεφθεί υπεροκομματικά. Βρίσκεται στη δεινή θέση να σκεφθεί ορθολογικά, παραμερίζοντας το μεμονωμένο συμφέρον καί κατευνάζοντας κάθε μεταφυσική ή συναισθηματική ψηλάφιση της πολιτικής.

Αναμφισβήτητα, τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες πέρασαν δύσκολα. Υπήρξε μία σαφής μείωση του βιοτικού τους επιπέδου, η οποία προκλήθηκε από συρρίκνωση των μισθών τους, αύξηση της φορολογίας καί εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη καί τρομακτική. Μετά από όλα αυτά, δικαιολογημένα ίσως, οι περισσότεροι συμπολίτες μας αισθάνονται αγανακτισμένοι. Βλέπουν με καχυποψία καί δυσπιστία το τρέχον πολιτικό σύστημα, το θεωρούν εκκολαπτήριο φρούδων υποσχέσεων καί θεωρούν ότι εμπαίζονται επί καθημερινής βάσεως. Ποθούν μία πολιτική αλλαγή, ανεξαρτήτως του τι αυτή θα επιφέρει, προκειμένου να εξοστρακίσουν όλα εκείνα τα πολιτικά πρόσωπα που τα θεωρούν υπεύθυνα για την αποτελμάτωση του τόπου. Δεν πτοούνται από τα σενάρια χρεωκοπίας ή καί εξόδου από το ευρώ διότι πολύ απλά κρίνουν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Σύμφωνα με αυτούς, τα πράγματα δεν μπορούν να επιδεινωθούν άλλο μιάς καί πιστεύουν ότι φθάσαμε στον πάτο. Ορμώμενοι από αυτή την συναισθηματική προσέγγιση των πραγμάτων, η ψήφος είναι αποφορτισμένη από κάθε ηθικό δίλημμα. Οι περισσότεροι Έλληνες ψηφοφόροι απορρίπτουν κάθε ηθικό στοχασμό καί μέσω της ψήφου τους επιδιώκουν να τιμωρήσουν αυτούς που τους καταδίκασαν στην ένδεια. Όμως, υπάρχει μία πλάνη.

Η σημερινή κατάσταση της Ελλάδος δεν είναι αποτέλεσμα μόνο ανεύθυνων κυβερνήσεων. Κυβερνήσεις καί λαός είχαν μία αγαστή συνεργασία, η οποία παρήγε κρατικοδίαιτα προνόμια, διορισμούς, ρουσφέτια, διαφθορά καί ασυδοσία. Οι Έλληνες ψήφιζαν κόμματα ή εργάζονταν σε αυτά, από αφισοκολλητές έως μεγαλόσχημα στελέχη, με σκοπό να εξυπηρετήσουν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα. Από τον διορισμό ανεπρόκοπων καί οκνηρών παιδιών έως την έγκριση δανείων καί τη χορήγηση επιδοτήσεων. Ο ελληνικός λαός υπήρξε συνεργός σε αυτό το ανήλεο φαγοπότι καί αναντίλεκτα ταυτίστηκε με το κράτος-πατερούλη, το οποίο έπρεπε να είναι πάντα εκεί, να τον παίρνει από τον χέρι καί να τον καθοδηγεί στο μύθο για μία ολόκληρη ζωή επίπλαστης ευμάρειας. Η ψήφος των Ελλήνων ήταν συνυφασμένη με την εξασφάλιση αδιάλειπτης εργασίας, εξωφρενικών προνομίων καί επιβράβευση της τεμπελιάς. Ο Έλληνας πίστεψε ότι μπορούσε να απολαμβάνει βίον ανθόσπαρτον χωρίς να μοχθεί, γιατί θα υπάρχουν κορόιδα να τον συντηρούν. Καί για αυτό το λόγο ''κατακεραύνωσε'' τους τεχνοκράτες, αποζητώντας πολιτικούς που θα διαδραματίζουν το ρόλο του εξομολογητή ή του Θεού που θα εισακούει κάθε προσευχή καί θα υλοποιεί τις πιό ακραίες επιθυμίες. Κυβερνήσεις καί λαός χόρεψαν το χορό της ανευθυνότητας καί της φούσκας, εθελοτυφλώντας απέναντι στην αλγεινή πραγματικότητα των αμείλικτων αριθμών καί των διαρκών προειδοποιήσεων ότι δεν θα αργήσει να έρθει ο λογαριασμός.

Πράγματι, ο λογαριασμός δεν άργησε να έρθει. Τα διακοποδάνεια, τα μπουζουκοδάνεια, ο ασύδοτος σφετερισμός των ευρωπαϊκών κονδυλίων, η τερατώδης φοροδιαφυγή από τον απλό ταξιτζή μέχρι τον ισχυρότερο κεφαλαιοκράτη, οι αδρές αμοιβές των εντολοδόχων των κομματικών στρατών, οι ''νεροκουβαλητές'' καί οι πάμπλουτες καθαρίστριες της Βουλής, οι καταχραστές πολιτικοί του δημοσίου χρήματος καί πολλοί άλλοι συνετέλεσαν στο να δημιουργηθεί ένα υπέρογκο ιδιωτικό καί δημόσιο χρέος, το οποίο καλούμαστε να αποπληρώσουμε. Με την αρωγή των Ευρωπαίων εταίρων, δηλαδή με χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων, καθώς καί με μία σχετική αναχαίτιση της δράσεως των κηφήνων, η χώρα κατόρθωσε το ανέλπιστο. Πέτυχε το πρωτογενές πλεόνασμα, ανέκτησε την εμπιστοσύνη διεθνών επενδυτών, έγιναν αποκρατικοποιήσεις, ενίσχυσε τον τουρισμό καί σαφώς βρίσκεται σε καλύτερη θέση από εκείνη που ήταν πριν από δύο χρόνια. 

Ο περισσότερος κόσμος αρνείται πεισματικά να δεί την πραγματικότητα, είτε επειδή είναι τυφλωμένος από το πάθος για εκδίκηση, που ουσιαστικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ασυνείδητη τάση του να αποποιηθεί των ευθυνών του, είτε επειδή θέλει να ελαχιστοποιήσει την οδύνη που απαιτείται για να αποκτήσει μία παραγωγική χώρα. Έτσι, είναι πολλοί αυτοί που καλοβλέπουν το κούρεμα του χρέους, την άρνηση εξοφλήσεως των δανειακών μας υποχρεώσεων, την επιστροφή στη δραχμή. Όπως είναι ακόμη περισσότεροι εκείνοι που θα ήθελαν να ζήσουν την εποχή της επίπλαστης ευημερίας, των δανεικών καί των αναξιοκρατικών διορισμών στο δημόσιο. Σαφώς μέσα σε αυτούς εντάσσονται καί άνθρωποι που έχουν πλήρη άγνοια της κρισιμότητας αυτής της συγκυρίας καί θεωρούν ότι με το να στηλιτεύουν τους πολιτικούς καί να αυτοπροσδιορίζονται ως θύματά τους θα προκύψει ένας αέρας πολιτικής αλλαγής.

Δυστυχώς, εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Ο λαός βρίσκεται σε μία τεράστια σύγχυση καί κρίνει ότι με την εκδικητική ψήφο θα διορθώσει τα πράγματα. Αυτές οι εκλογές δεν θα κρίνουν μόνο το κόμμα που θα κυβερνήσει, αλλά το οικονομικό μοντέλο που θα έχει από εδώ καί στο εξής η χώρα μας. Η Νέα Δημοκρατία καί οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις μπορούν να υποσχεθούν την παραμονή στο ευρώ καί θα υποχρεωθούν σε περισσότερες μεταρρυθμίσεις. Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ καί όσοι θα συνεργαστούν μαζί του θέλουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε πειραματόζωο καί να εφαρμόσουν έναν έμμεσο κομμουνισμό, ο οποίος θα προξενήσει εμπορική απομόνωση, εκτίναξη του χρέους, φτώχεια, φυγή καταθέσεων καί πληθωρισμό. Η Αριστερά είναι ανέτοιμη να κυβερνήσει διότι προσεγγίζει με επιπόλαιο καί υπερφίαλο τρόπο τη σοβαρότητα αυτής της περιόδου.

Ο δρόμος είναι ανωφερής καί δύσβατος. Αλλά στο τέλος του ανατέλλει ο Ήλιος. Υπάρχει μέλλον. Καί με εργασία καί επιμονή μπορούν να κερδηθούν όσα θέλουμε, αρκεί φυσικά να επιλέξουμε υπεύθυνα.

Μάριος Μπρούσκος-Στυλιανόπουλος

Οικονομολόγος - Σπουδαστής στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού Ασπροπύργου

Από το arriton