Και μετά τους πανηγυρισμούς… τι;

Ο λαός συνηθίζει να λέει πως δεν υπάρχει γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο.

Επεκτείνοντας αυτή τη ρήση, θα έλεγα πως δεν υπάρχουν εκλογές χωρίς γέλια και νίκες χωρίς κλάματα.

Σε όσες εκλογές θυμάμαι από το παρελθόν πάντα οι πρωταγωνιστές μιλούσαν για την κρισιμότητα των στιγμών και πάντα έθεταν στον λαό ακραία διλήμματα με έντονα στοιχεία καταστροφολογίας αν κέρδιζε ο αντίπαλος.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Μόνο που η εκλογική αναμέτρηση του 2015, αντικειμενικά, δεν μοιάζει με καμιά από τις προηγούμενες.

Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι το εκλογικό σώμα καλείται να αποφασίσει σήμερα αν η χώρα, που έχει υποστεί τα πάνδεινα τα τελευταία χρόνια, θα πορευτεί με τις συντεταγμένες που της έχουν ορίσει οι δανειστές ή θα αλλάξει ρότα προς άγνωστη κατεύθυνση…

Η μέχρι τώρα πορεία -μέσα από τα μυριάδες βάρη που έχουν φορτωθεί στον λαό- θα μπορούσε να πει κανείς πως -τουλάχιστον μέχρι πριν από τις εκλογές- έδειχνε ότι βρισκόμασταν κοντά στην έξοδο από τα μνημόνια.

Σήμερα, λίγες εβδομάδες μετά την προκήρυξη των εκλογών, όπως όλα δείχνουν, ακόμα και αν η αυριανή κυβέρνηση αποφάσιζε να συνεχίσει τις συζητήσεις που διακόπηκαν από την άγονη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, αυτές δεν θα ξεκινούσαν από το ίδιο σημείο.
Οι διαφορές που εμπόδισαν την ολοκλήρωση της αξιολόγησης έχουν μεγιστοποιηθεί και είναι βέβαιο πως η τρόικα τώρα θα απαιτούσε πολύ περισσότερα μέτρα για την αντιμετώπιση του χρηματοδοτικού κενού για το 2015 και το 2016, το οποίο έχει μεγαλώσει αντικειμενικά από την τεράστια απώλεια εσόδων του Δημοσίου.

Επειδή όμως η πιθανότερη εξέλιξη είναι να αναλάβει τις τύχες της χώρας το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επειδή το οικονομικό του πρόγραμμα είναι πολύ θολό, αλλά και με πάμπολλα αντιφατικά στοιχεία, η εξίσωση δεν βγαίνει, αφήνοντας όλα τα σενάρια ανοιχτά για την επόμενη μέρα. Το μόνο βέβαιο είναι τα αχαρτογράφητα νερά.
Μάλιστα αν σκεφτεί κανείς πως οι Ευρωπαίοι άδειασαν τον Σαμαρά και τον οδήγησαν σε εκλογές χωρίς να έχει στα χέρια του κάτι χειροπιαστό να επιδείξει στον ελληνικό λαό, όπως για παράδειγμα την έξοδο από τα μνημόνια, καταλαβαίνει κανείς ποια θα μπορούσε να είναι η συμπεριφορά σε μια κυβέρνηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, η οποία απειλεί να διεκδικήσει τα πάντα από μηδενική βάση.
Μπορεί στ’ αυτιά των ψηφοφόρων να ακούγονται ευχάριστα όλα αυτά τα περί μη αναγνώρισης των μνημονίων, κουρέματος του χρέους, παροχών στον λαό και επιστροφής στις ευτυχισμένες μέρες, όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε πως εδώ μιλάμε για λεφτά. Για πολλά λεφτά που μας έχουν δανείσει οι κυβερνήσεις των εταίρων μας στην Ευρωζώνη από τα λεφτά των δικών τους φορολογουμένων.

Είναι επομένως πέραν πάσης αμφιβολίας σαφές ότι κανείς Ευρωπαίος ηγέτης δεν πρόκειται να δεχτεί η χώρα του να χάσει λεφτά επειδή στην Ελλάδα ένα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα θέλει να αποστεί από τις υποχρεώσεις που απορρέουν από ισχυρές δανειακές συμβάσεις.
Μπορεί σήμερα -υπό την επήρεια των μαξιμαλιστικών στόχων του ΣΥΡΙΖΑ και την έντονη διάθεση του εκλογικού σώματος για τιμωρία αυτών που του κατέστρεψαν τη ζωή- ο λαός να ζει με την ελπίδα, όμως μόλις καταλαγιάσουν οι θριαμβευτικές ιαχές όλοι μας θα ξαναμπούμε στη ζοφερή πραγματικότητα.

Δεν ξέρω αν θα είναι το ατύχημα ή το ευτύχημα της Ιστορίας η νίκη αυτή. Θεωρώ όμως σχεδόν βέβαιο ότι η Ευρώπη ούτε εκβιάζεται, ούτε ότι είναι κλαμπ φιλανθρωπίας που λειτουργεί με συναισθήματα.
Η χώρα είναι δεμένη χειροπόδαρα από κάθε άποψη και καλό είναι να κρατάμε μικρό καλάθι και να μην ξεγελιόμαστε από συνθήματα πως και καλά με την ψήφο μας θα αλλάξουμε όλη την Ευρώπη, γιατί, όπως έλεγαν πάντα οι μαρξιστές, οι αλλαγές γίνονται μόνο με επαναστάσεις και όχι με εκλογές.

Βασίλης Στεφανακίδης

Πρώτο Θέμα