Τέλος εποχής;

Αν πιστέψει κανείς τους φανατικούς οπαδούς της μιας πλευράς, τούτη την Κυριακή πέφτει μια… φασιστική κυβέρνηση.

Αντιθέτως, αν δώσει βάση στα λεγόμενα των έξαλλων της άλλης πλευράς, από τη Δευτέρα η χώρα θα έχει μια… κομμουνιστική κυβέρνηση.

Δυστυχώς, όμως, για όσους είτε, πράγματι, πίστευαν είτε, απλώς, προπαγάνδιζαν για ψηφοθηρικούς λόγους όλα αυτά τα απίθανα, και ευτυχώς για όλους τους νουνεχείς πολίτες, οι οποίοι ούτε τρόφιμα αποθήκευσαν, ούτε χρήματα έκρυψαν σε στρώματα και μαξιλάρια, κανένα από τα πιο πάνω εφιαλτικά ενδεχόμενα δεν πρόκειται να συμβεί… 

Η Ιστορία, άλλωστε, διδάσκει ότι καμία πραγματικά φασιστική κυβέρνηση δεν ανατράπηκε πουθενά στον κόσμο μέσα από εκλογές. Γιατί απλά οι φασίστες δεν κάνουν εκλογές. Τις καταργούν.

Όπως επίσης ποτέ και πουθενά δεν εγκαθιδρύθηκε κομμουνιστικό καθεστώς μέσα από κοινοβουλευτικές διαδικασίες και με στήσιμο κάλπης.
Γι΄ αυτό και πέρα από όσα βαρύγδουπα ειπώθηκαν το προηγούμενο διάστημα για τη σημασία που έχουν οι κάλπες της 25ης Ιανουαρίου, ας μου επιτραπεί να προσθέσω την εκτίμηση ότι η συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά για να αποτελέσει ένα ιστορικό ορόσημο που χωρίζει δύο εποχές.
Όλα δείχνουν ότι με τη διαφαινόμενη ήττα της απερχόμενης κυβέρνησης κλείνει η πλέον διχαστική φάση στην ελληνική πολιτική ζωή της τελευταίας τεσσαρακονταετίας που εγκαταστάθηκε στη χώρα μαζί με το Μνημόνιο.

Για πολλούς -ενδογενείς, κυρίως, λόγους- οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας στάθηκαν ανίκανες να αντιμετωπίσουν τις μεγάλες προκλήσεις με τις οποίες ήρθαν αντιμέτωπες.
Που, πραγματικά, έφταιξαν οι πολιτικές ηγεσίες που διαχειρίστηκαν τα πράγματα; Παλινώδησαν; Λιποψύχησαν; Έμειναν από δυνάμεις; Δεν βρήκαν τις κατάλληλες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες;

Σε ό,τι και αν από όλα αυτά αναζητήσει κάποιος τις αιτίες του φάσματος που προβάλει μπροστά μας, περιορισμένη, ίσως, σημασία θα έχουν τα όποια ευρήματα. Πολύ περισσότερο που οι παράγοντες που διαμορφώνουν τόσο περίπλοκες καταστάσεις δεν είναι σχεδόν ποτέ μονοδιάστατοι.
Στο τέλος εποχής, εξάλλου, που σηματοδοτούν τούτες οι κάλπες, μεγαλύτερη, μάλλον, αξία έχει να επιχειρήσει κάποιος να ανιχνεύσει τη νέα εποχή που προβάλει στον ορίζοντα.

Μια εποχή που, τουλάχιστον στην πρώτη φάση, μοιραία μοιάζει με την προηγούμενη, αφού έρχεται ως συνέχεια της και η χώρα, θέλοντας και μη, θα κινείται λίγο ως πολύ στο ίδιο μνημονιακό πλαίσιο, ακόμη και αν απαγορευτεί δια… νόμου η εφεξής χρήση της λέξης «μνημόνιο» και των παραγώγων της.
Αν, όμως, το πλαίσιο είναι ίδιο, τότε τι είναι εκείνο που ορίζει τη νέα εποχή, μπορεί να αναρωτηθεί, ευλόγως, ο καθένας. Το «νέο», εν προκειμένω, είναι η προσγείωση στην πραγματικότητα.

Είναι το τέλος της αυταπάτης. Είναι η επερχόμενη αναγνώριση από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού αυτής της χώρας ορισμένων απλών και αυτονόητων πραγμάτων.

Όπως, για παράδειγμα, ότι ούτε «είμαστε υπό την κατοχή της Μέρκελ», ούτε «μας ψεκάζουν και, γι΄ αυτό, ψηφίζαμε ως τώρα… φιλομνημονιακά».
Χωρίς να αποκλείεται να εξακολουθήσουν αρκετοί συνέλληνες να αμφισβητούν το τέλος των ψεκασμών, παρά την αντιμνημονιακή ψήφο που αναμένεται να δώσουν, πλειοψηφικά, οι Έλληνες εκλογείς, είναι, ωστόσο, πολύ πιθανό τώρα που τις τύχες της χώρας πρόκειται να αναλάβουν ομοϊδεάτες της κυρίας Ραχήλ Μακρή να αντιληφθούν αρκετά περισσότεροι συμπατριώτες μας ότι ο ήχος από τα νταούλια, όσο δυνατός και αν είναι, δεν μπορεί να ενεργοποιήσει τις εκτυπωτικές μηχανές του νομισματοκοπείου.
Όσο, λοιπόν, και αν οι ωδίνες από τον τοκετό της νέας εποχής μοιάζουν δύσκολες, από τη στιγμή που ο ελληνικός λαός ήθελε να τελειώσει με αυτό που είχε και να δοκιμάσει κάτι άλλο, δεν υπήρχε δύναμη που μπορούσε να αλλάξει τη βούληση του.

Διαμορφώθηκαν έτσι οι συνθήκες που η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, αντί για αυτονόητη νοητική διαδικασία, μετατράπηκε σε επώδυνη κοινωνική αναγκαιότητα.
Ας είναι, όμως...

Οι λαοί έχουν δικαίωμα και στις σωστές και στις λάθος αποφάσεις, όπως και στους πειραματισμούς.

Αυτό, άλλωστε, είναι το μεγαλείο της Δημοκρατίας.

Και είμαστε υποχρεωμένοι να το σεβόμαστε, ακόμη και όταν διαφωνούμε με την κυρίαρχη βούληση και τις συνέπειές της. 

Γρηγόρης Τζιοβάρας

Πρώτο Θέμα