20άρι να 'ναι… κι ό,τι να 'ναι!

Σε μια εκδήλωση απονομής επαίνων στους αριστούχους μαθητές σχολείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που έγινε προ ημερών σε κάποιο δήμο της Θεσσαλονίκης, η παρουσιάστρια «κουράστηκε» να προφέρει δίπλα στο όνομα, την τάξη και το σχολείο των βραβευθέντων τη λέξη «είκοσι».

Οπως αποδείχθηκε, τα 20άρια στη βαθμολογία ήταν περισσότερα από τα 19άρια, πολύ περισσότερα από τα 18άρια και πολύ πολύ περισσότερα από τα 17άρια.

Η τελειότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Διότι όταν έναν μαθητής «βγάζει» 20, πολύ απλά δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο να πετύχει…

 

Προφανώς κάτι συμβαίνει. Οι πολλοί τέλειοι, αψεγάδιαστοι μαθητές συνιστούν… εικονική πραγματικότητα.

Κι επειδή τα παιδιά αυτά διάβασαν, «είπαν» μάθημα και έγραψαν για 20, αλλού είναι το πρόβλημα. Στη λειτουργία του σημερινού σχολείου, που προσαρμόστηκε στην ευκολία όλης της υπόλοιπης ελληνικής κοινωνίας των τελευταίων 30 χρόνων, που ενδιαφέρεται για τη βιτρίνα πολύ λιγότερο απ’ ό,τι για την ουσία.

Διότι στα γυμνάσια και τα λύκεια των δεκαετιών του 1970 και του 1980 το 20 δεν υπήρχε.

Κι αν συνέβαινε «μια φορά στα χίλια χρόνια», γινόταν ρεπορτάζ στις εφημερίδες.

Η εξήγηση γι’ αυτήν την ανθρωποθύελλα των αριστούχων δεν μπορεί να αναζητηθεί παρά στην υποβάθμιση του σχολείου.

Τα τελευταία χρόνια ο τρόπος διδασκαλίας, εξέτασης και βαθμολόγησης έχει αλλάξει, υποτίθεται για παιδαγωγικούς λόγους.

Στην πράξη επ’ ωφελεία της παπαγαλίας και του «μέσες – άκρες».

Οσοι πήγαν στο σχολείο –για παράδειγμα- στα 70’s γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν έφτανε να λύσει κανείς σωστά την άσκηση της Φυσικής ή να θυμηθεί με ακρίβεια ονόματα, τοποθεσίες και ήρωες στο διαγώνισμα της Ιστορίας. Με το παραμικρό εκφραστικό, συντακτικό ή ορθογραφικό λάθος έχανε μονάδες.

Ή δεν αρκούσε η πρωτότυπη σύλληψη στο θέμα της Εκθεσης, έπρεπε όλα να είναι άψογα για να πάρει στην καλύτερη περίπτωση 17 ή 18.

Διότι –όπως έλεγε ο φιλόλογος της εποχής- υπάρχει πάντα περιθώριο για την άλλη άποψη.

Ασε που μπορεί να υπήρχε και καμιά μουντζούρα…

Γιώργος Μητράκης

Αγγελιοφόρος

Σημ.Ο- Τελείωσα λύκειο το 1978. Είμαι πεπεισμένος πως ο χειρότερος μαθητής της τάξης μου τότε, γνωρίζει και γράφει καλύτερα ελληνικά απ ότι ένας αριστούχος του σήμερα.

Ο απουσιολόγος της τάξης εκείνης είχε απολυτήριο 16, και ήταν ο καλύτερος μαθητής (ίσως του λυκείου).

S.A.