Τα άσφαιρα πυρά του ΣΥΡΙΖA…

Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από νηφάλιο άρθρο του Economist, σχετικά με την ανικανότητα και την αφλογιστία του ΣΥΡΙΖΑ, που όμως φιλοδοξούσε να αλλάξει την… Ευρώπη.

… Αυτά που έγιναν μπορεί να αποδοθούν στην απειρία. Μερικοί Ευρωπαίοι ήταν «ένοχοι» στο να εκτιμούν εξ αρχής ότι ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός θα πραγματοποιούσε τη περίφημη κωλοτούμπα, ευθύς μόλις αναλάμβανε την εξουσία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν έχει καμιά δικαιολογία για τις αναφορές που έκανε σχετικά με την ναζιστική κατοχή της Ελλάδας.

Ούτε και βοήθησαν τα παιχνιδάκια που έπαιξε με τους εταίρους της Ελλάδας στο Γιούρογκρουπ…

Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δυσανασχέτησαν με την ελληνική συνήθεια να διαρρέουν ιδιωτικά υποτίθεται έγγραφα σχετικά με τις συνομιλίες που βρίσκονταν σε εξέλιξη.

Τα παζάρια για την παράταση ή μη της δεύτερης οικονομικής διάσωσης της Ελλάδας, που λήγει την 28^η Φεβρουαρίου, έδειξαν την χειρότερη πλευρά της κυβέρνησης του Τσίπρα.

Σίγουρα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κληρονομήσει το πρόβλημα από τον προκάτοχό του, που πριν από τα Χριστούγεννα είχε αποδεχτεί μια παράταση μόλις δυο μηνών. Αντί όμως να συμφωνήσουν με μια παράταση, ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης  οχυρώθηκαν πεισματικά, επιμένοντας μονότονα σε μια συμφωνία γέφυρα που θα ξεκλείδωνε την χρηματοδότηση από την ευρωζώνη, επιτρέποντας παράλληλα στη κυβέρνησή τους να καθυστερήσει ή και να ανατρέψει τις μεταρρυθμίσεις.

Οι πιστωτές όμως της Ελλάδας δεν εντυπωσιάστηκαν καθόλου.

Την 19^η Φεβρουαρίου οι Έλληνες έβαλαν στο τραπέζι μια πιο συναινετική πρόταση για παράταση του δανεισμού τους. Κάτι που απορρίφθηκε αμέσως από την Γερμανία.

Η εμπιστοσύνη έχει διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό, που οποιαδήποτε υπόσχεση των Ελλήνων για πειθαρχία δεν αξίζει πλέον τίποτα στο Βερολίνο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε ήδη να αντιστρέφει κάποιες μεταρρυθμίσεις, όπως είναι οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και οι αποκρατικοποιήσεις, συγχύζοντας έτι περαιτέρω τους δανειστές.

Πιθανώς το Γιούρογκρουπ να μην αποσύρει τις δημοσιονομικές του προσφορές, όμως με την μηδενική εμπιστοσύνη που έχει προς τους Έλληνες, οι όροι για μεταρρυθμίσεις που θα συνοδεύουν μια τρίτη οικονομική διάσωση σίγουρα θα είναι πιο σκληροί από ποτέ.

Ο χρόνος τελειώνει, ειδικά αν το Γιούρογκρουπ δεν τα βρει με την Ελλάδα στους συνοδευτικούς όρους της παράτασης του δανείου.

Χάρη στην κατάρρευση των φορολογικών εσόδων, η ελληνική κυβέρνηση θα ξεμείνει από χρήματα πριν λήξει ένα ομόλογο του ΔΝΤ τον Μάρτιο.

Με σφίξιμο των φορολογουμένων και με μια λεηλασία στα ταμεία, η Αθήνα ίσως να μπορέσει να αυτοχρηματοδοτηθεί για μερικούς μήνες, όμως χωρίς επιπλέον βοήθεια δύσκολα θα τα καταφέρει να ξοφλήσει τα χρωστούμενα στην ΕΚΤ τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.

Γι αυτό και σε κάποια φάση ο Τσίπρας θα πρέπει να κάνει τη κωλοτούμπα, πιθανώς με υψηλό κόστος.

Στο εσωτερικό, έχοντας ανεβάσει κάθετα τις προσδοκίες (75% των πολιτών στηρίζουν τη σκληρή του στάση) ίσως χρειαστεί να πάει σε δημοψήφισμα ή ακόμη και σε εκλογές.

Η πραγματική όμως ελληνική τραγωδία είναι ότι με λίγο καλύτερη πολιτική διαχείριση ο Τσίπρας θα μπορούσε να σκουντήξει κάπως την Ευρώπη, προς μια ευτυχέστερη  πορεία.

Η ευρωζώνη χρειάζεται απεγνωσμένα μια άλλη αφήγηση στην γερμανικής έμπνευσης πολιτική της λιτότητας.

Ως ηγέτης της πιο σκληρά δοκιμαζόμενης οικονομίας, οπλισμένος με μια ισχυρή λαϊκή εντολή, ο Τσίπρας ήταν σε θέση να προσφέρει αυτό το εναλλακτικό αφήγημα.

Θα μπορούσε να αναζητήσει συμμάχους απέναντι στη σκληρή λιτότητα, και να επιδιώξει μια χαλαρότερη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, σε μέρη όπως η Ιταλία και η Γαλλία, ίσως ακόμη και εντός της ΕΚΤ.

Παζαρεύοντας  και μαλώνοντας όμως για μια απλή παράταση του δανεισμού του, και κάνοντας πίσω τόσο εξόφθαλμα σε κάποιες λογικές μεταρρυθμίσεις, ούτε λίγο ούτε πολύ κατάφερε και αποξένωσε σχεδόν τους πάντες.

Και αυτό είναι το μεγάλο του επίτευγμα…

Economist

Απόδοση: S.A.