Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Σπηλιά του Πλάτωνα…

Ο μύθος του Πλάτωνα για τη σπηλιά είναι λίγο-πολύ γνωστός.

Ο μύθος αυτός διηγείται πως σε ένα σπήλαιο, κάτω από τη γη, βρίσκονται μερικοί άνθρωποι αλυσοδεμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον απέναντί τους τοίχο.

Δεν μπορούν να κοιτάξουν ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά.

Πίσω τους ωστόσο είναι αναμμένη μια φωτιά.

Έτσι οτιδήποτε εκδηλώνεται πίσω από την πλάτη τους αναπαριστάνεται ως σκιά στον απέναντι τους τοίχο.

Επειδή οι άνθρωποι αυτοί σε ολόκληρη τη ζωή τους τα μόνα πράγματα που έχουν δει είναι οι σκιές των πραγμάτων, έχουν την εντύπωση ότι οι σκιές που βλέπουν πάνω στον τοίχο είναι τα ίδια τα πράγματα.

Εάν όμως ένας δεσμώτης, κάποιος από τους αλυσοδεμένους ανθρώπους του σπηλαίου κατορθώσει να ελευθερωθεί, να βγει από τη σπηλιά και να ανέβει πάνω στη γη και, κάτω από το φως του ήλιου πλέον, δει τα πράγματα, θα καταλάβει την πλάνη στην οποία ζούσε όσο ήταν μέσα στη σπηλιά. Θα αντιληφθεί τότε ότι οι σύντροφοι του, που εξακολουθούν να βρίσκονται αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο, ακόμη ζουν βυθισμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις...

Στη περίπτωση της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, η μετονομασία της Τρόικας σε Θεσμούς, του Μνημονίου σε Συμφωνία και των Δανειστών σε Εταίρους είναι οι δικές μας ψευδαισθήσεις.

Την ίδια ώρα ο Μανώλης Γλέζος ζητάει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό επειδή βοήθησε να συντηρηθεί η ψευδαίσθηση των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κατάργηση με ένα νόμο του Μνημονίου και η απομάκρυνση της Τρόικας είναι η μόνη πραγματικότητα-αλήθεια για τους αντιδρώντες στον ΣΥΡΙΖΑ. Ή καλύτερα, οι σκιές  που βλέπουν να προβάλλονται μπροστά στον τοίχο της σπηλιάς, τα απεικάσματα της πραγματικότητας.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι τόσο εύκολο να ξεφύγει κάποιος από τη σπηλιά του Πλάτωνα. Τα μάτια του, που δεν έχουν συνηθίσει το φώς, θα τον προδώσουν και θα τυφλωθεί, έστω για λίγο. Ο πόνος και το σοκ, θα τον κάνουν να επιστρέψει αμέσως πίσω στην σπηλιά. 

Ο ψευδαισθήσεις παγιδεύουν κάθε έννοια ουσιαστικής αντίληψης της πραγματικότητας για τους εγκλωβισμένους στην σπηλιά.

Όμως ας υποθέσουμε ότι ο πραγματικός κόσμος, ο κόσμος του σήμερα, είναι ο η Ελλάδα των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας υποθέσουμε ότι με ένα μαγικό τρόπο το χρέος δεν υπάρχει. Ότι ο κύριος Σόιμπλε  αποφασίζει, εκείνος πρώτος, να «σκίσει» το μνημόνιο και να μας απαλλάξει από την υποχρέωση να το εφαρμόσουμε.

Ερώτηση: Θα λυνόταν το ελληνικό πρόβλημα; Θα αντιμετωπίζονταν το δημογραφικό, η απουσία παραγωγικής βάσης, η υστέρηση στην καινοτομία, τη δημιουργική επιχειρηματικότητα και την έρευνα, τα αδιέξοδα του ασφαλιστικού, οι στρεβλώσεις στο σύστημα δημόσιας παιδείας, ο παρασιτισμός της οικονομικής ελίτ, οι δυσλειτουργίες στη δημόσια διοίκηση, τα μονοπώλια και οι κλειστές δομές της αγοράς, οι συντεχνιακοί παραλογισμοί και οι θεσμικές ανεπάρκειες;

 Όχι βέβαια. Όλα όσα μας οδήγησαν στην οικονομική και τη θεσμική χρεοκοπία θα παρέμεναν ως έχουν.

Η παραγωγική ανασυγκρότηση, οι επενδύσεις, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα, οι προϋποθέσεις μιας σύγχρονης βιώσιμης ανάπτυξης συγκροτούν τα κύρια ζητούμενα της τρέχουσας συγκυρίας.

Ο απεγκλωβισμός μας από μια αδιέξοδη πραγματικότητα, από την κρίση, δεν μπορεί να συμβεί χωρίς πραγματική προώθηση της διαφανούς, υγιούς, καινοτόμου, διεθνώς ανταγωνιστικής επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που δημιουργεί νέες βιώσιμες και όχι επιδοτούμενες θέσεις απασχόλησης.

Χωρίς τη συγκρότηση ενός αληθινά δίκαιου κοινωνικού κράτους που θα στηρίζει τους αδύναμους, δεν θα βουλιάζει τα ταμεία.

Χωρίς πανεπιστήμια που λειτουργούν με βάση τα διεθνή πρότυπα, δίχως κομματισμό και σε ανοικτή επαφή με την έρευνα και την καινοτομία.

Χωρίς ένα σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα που οι πολίτες - μηδενός εξαιρουμένου - πληρώνουν τον φόρο τους αναλογικά με τα εισοδήματα και την περιουσία τους.

Χωρίς ανεξάρτητη φορολογική αρχή, ακομμάτιστη δημόσια διοίκηση, αξιολόγηση, λογοδοσία και διαφάνεια στην εκπαίδευση, τη δημόσια διοίκηση και σε όλα τα επίπεδα άσκησης δημόσιας πολιτικής.

Όσο χρόνο και όσα χρήματα κι αν μας δώσουν οι εταίροι μας, όσο ευνοϊκή και αν γίνει η ευρωπαϊκή πραγματικότητα, πρώτιστη ευθύνη, δική μας ευθύνη, είναι να αλλάξουμε ριζικά τη χώρα μας.

Η κρίση και οι κοινωνικές συνέπειές της θα είναι συνεχώς μπροστά μας, θα μετακυλίονται στις επόμενες γενιές, όσο εμείς δεν αποφασίζουμε να απεγκλωβιστούμε από τη μεταρρυθμιστή αδράνεια δεκαετιών και τη παθογένεια των προεκλογικών ψευδαισθήσεων.

Με άλλα λόγια, όσο χάνεται το παρόν στις μύριες σκιές του παρελθόντος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί για το αν θα προχωρήσει άμεσα στις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα.

Για το αν θα τολμήσει να λύσει τα δεσμά του ώστε να ξεκινήσει την έξοδο από την σπηλιά, την έξοδο προς το φως.

Μαρίλη Μέξη 

News 247