Γράφει
μεταξύ άλλων ο Kenneth Rogoff στο Project Syndicate:
Σε οποιοδήποτε σενάριο, το μεγαλύτερο βάρος της
προσαρμογής θα πέσει στους ώμους της Ελλάδας.
Οποιοδήποτε σπάταλο κράτος που ξαφνικά καλείται
να ζήσει στα πλαίσια των δυνατοτήτων του, θα πρέπει να κάνει μεγάλη προσαρμογή,
ακόμη κι αν του χαριστούν όλα τα παλιά του χρέη. Και οι σπατάλες της Ελλάδας
ήταν επικών διαστάσεων.
Λίγο πριν την κρίση του 2010, το πρωτογενές
έλλειμμα της χώρας ήταν ίσο με το 10% του ΑΕΠ της.
Μετά το ξέσπασμα της κρίσης, και όταν η Ελλάδα
έχασε την πρόσβαση στις αγορές, η τρόικα της παρείχε τεράστια μακροπρόθεσμη
επιδοτούμενη χρηματοδότηση…
Ακόμη όμως και αν το συνολικό χρέος της χώρας
εξαφανιστεί, το να πάει από ένα έλλειμμα 10% του ΑΕΠ σε έναν ισολογισμένο
προϋπολογισμό, απαιτεί πολύ σφίξιμο της ζώνης, και αναπόφευκτα οικονομική
ύφεση.
Οι Γερμανοί έχουν κάποιο δίκιο όταν λένε πως τα
παράπονα για τη λιτότητα θα πρέπει να απευθύνονται στις προηγούμενες ελληνικές
κυβερνήσεις, οι υπερβολές των οποίων αύξησαν σε μη βιώσιμα επίπεδα τη
κατανάλωση, με την απότομη επιστροφή στο έδαφος να μοιάζει αναπόφευκτη.
Παρόλα αυτά η Ευρώπη θα πρέπει να φανεί πιο
γενναιόδωρη στο μόνιμο σβήσιμο του χρέους, και επειγόντως να μειώσει τις
βραχυπρόθεσμες αποπληρωμές του.
Το πρώτο είναι απαραίτητο για τη μείωση της
μακροπρόθεσμης αβεβαιότητας, και το δεύτερο για να ξεκινήσει κάποια
βραχυπρόθεσμη ανάπτυξη.
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν φταίει
αποκλειστικά η Ελλάδα για το σημερινό της χάλι. Οι νέοι της, που χρειάζονται
πάντα εξτρά χρόνια για να τελειώσουν τις σπουδές τους, αφού συχνά οι καθηγητές
τους απεργούν, σίγουρα δεν φταίνε.
Η αρχική απόφαση των χωρών της ευρωζώνης να
δεχτούν στις τάξεις της την Ελλάδα ήταν ανεύθυνη. Με τους Γάλλους να έχουν τη
μεγαλύτερη ευθύνη γι αυτό. Η Ελλάδα τότε ήταν ανίκανη να εκπληρώσει μια πληθώρα
από βασικά κριτήρια για την ένταξη, αφού χρωστούσε πολλά και ήταν πολιτικά και
οικονομικά οπισθοδρομική.
Δεύτερον, η περισσότερη χρηματοδότηση της χώρας
προέρχονταν από γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, που έβγαλαν τεράστια κέρδη μεσολαβώντας
για δάνεια από την Ευρώπη και την Ασία. Έριξαν όλο αυτό το χρήμα σε μια
εύθραυστη οικονομία, η δημοσιονομική αξιοπιστία της οποίας στο φινάλε εξαρτάτο
από την σωτηρία της από τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης.
Τρίτον, οι εταίροι της Ελλάδας κρατάνε και
κουνάνε ένα μεγάλο ρόπαλο, το οποίο συνήθως απουσιάζει σε διαπραγματεύσεις όσον
αφορά κρατικά χρέη. Αν η Αθήνα δεν
αποδεχτεί τους όρους που της έχουν επιβληθεί για να παραμείνει στο ευρώ, τότε
κινδυνεύει με αποπομπή και από την ίδια την ΕΕ.
Ακόμη όμως και μετά από δυο πακέτα διάσωσης,
δύσκολα θα μπορέσουν οι Έλληνες φορολογούμενοι να αντεπεξέλθουν στην
εξυπηρέτηση του χρέους, με ανεργία στο 25%, και 50% στους νέους.
Η Γερμανία και τα άλλα γεράκια της Βορείου
Ευρώπης έχουν δίκιο να επιμένουν στο ότι η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει τις
θεσμικές μεταρρυθμίσεις, έτσι ώστε κάποτε ίσως να συγκλίνει οικονομικά με τα
υπόλοιπα κράτη μέλη της ΟΝΕ.
Θα πρέπει όμως να κάνουν κάποιες μεγαλύτερες
παραχωρήσεις στην αποπληρωμή των δανείων, αφού υπάρχει πολιτική αβεβαιότητα για
τους επενδυτές. Και αν αυτές οι παραχωρήσεις δημιουργήσουν προηγούμενο που θα
το εκμεταλλευτούν και άλλα κράτη, τότε ας είναι.
Αργά ή γρήγορα και άλλα περιφερειακά κράτη της ΟΝΕ
θα χρειαστούν βοήθεια.
Ελπίζουμε πως η Ελλάδα τελικά δεν θα βγει απ το
ευρώ, αν και μάλλον θα χρειαστούν προσωρινά μέτρα όπως ο έλεγχος (περιορισμοί) διακίνησης κεφαλαίων, ώστε να
αποφευχθεί η ολική κατάρρευση.
Η ευρωζώνη λοιπόν θα πρέπει να λυγίσει, αν δεν
θέλει να σπάσει…
Απόδοση: S.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου