Η σπαγγετοποίηση της πραγματικότητας…

Μέχρι πρόσφατα, σύμφωνα με κάποιους, είχαμε στην Ελλάδα χούντα, αλλά μετά με ελεύθερες εκλογές, όπως αυτές που γίνονται εδώ και σαράντα χρόνια, η χούντα αυτή εξέλεξε να βγάλει πρώτο κόμμα το ΣΥΡΙΖΑ, οπότε προφανώς έπαψε να είναι χούντα, και τώρα είναι δημοκρατία.

Εξίσου μαγικά εξαφανίστηκαν τα κάγκελα και ο κίνδυνος των επεισοδίων σε κάθε δημόσια σύναξη, και πλέον οι διαδηλώσεις είναι υπέρ της κυβέρνησης, που είναι δημοκρατική, κι όποιος διαφωνεί μαζί της είναι δωσίλογος γερμανοτσολιάς.

Οι διαπραγματεύσεις που κάνουν οι υπουργοί μας είναι καλές πλέον, και πρέπει να τις στηρίζουμε, οι προηγούμενοι ήταν οσφυοκάμπτες, παρ’ όλο που τους είχε ψηφίσει ο ίδιος λαός, με τον ίδιο τρόπο, εξίσου ελεύθερα, δεν έπρεπε να στηρίζουμε τις δικές τους διαπραγματεύσεις μπροστά στη Βουλή, τότε έπρεπε να μουτζώνουμε τη Βουλή...

Ταυτόχρονα, η (πρώτη φορά αριστερά) κυβέρνηση δεν έχει κανένα πρόβλημα να συμμαχήσει με ένα ακροδεξιό κόμμα εθνικιστών, ομοφοβικών συνομωσιολόγων, φτάνει που ήταν κατά του μνημονίου.

Και, μετά από αυτό, η πρώτη φορά αριστερά μπορεί κάλλιστα να επιλέξει για πρόεδρο της δημοκρατίας ένα δεξιό νεοδημοκράτη που είχε υπερψηφίσει το μνημόνιο και ο οποίος είχε πρωταγωνιστήσει στην κυβέρνηση (χούντα;) που είχε συνεισφέρει τα μέγιστα για να φτάσουμε στο μνημόνιο.

Γιατί όχι; Κάθε πολιτικός υπολογισμός δικαιολογείται στο όνομα της επανάστασης, εκτός από αυτούς που δε θέλουμε να κάνουμε.

Η ζωή στην Ελλάδα σήμερα είναι σα μάλλινο πουλόβερ κακοπλεγμένο από ημίτυφλη γιαγιά που, ξαφνικά, κάπου το 2010, κάποιος του έπιασε μια κλωστή που εξείχε κι άρχισε να την τραβάει και ξαφνικά βρέθηκε το πουλόβερ να αποσυντίθεται στα χέρια του, να έχει χάσει κάθε συνοχή και κάθε ελπίδα επιδιόρθωσης, σε βαθμό που να μη μοιάζει πια με πουλόβερ.

Ή, είναι σα να πέφτουμε σε μια μαύρη τρύπα, κανονική, στο διάστημα. Ξέρετε τι γίνεται όταν πλησιάζεις στον ορίζοντα γεγονότων μιας μικρής μαύρης τρύπας; Η βαρυτική δύναμη που ασκείται στα πόδια διαφέρει από αυτή που ασκείται στο κεφάλι. Διαλύεσαι. Γίνεσαι, όπως λένε οι επιστήμονες, “σπαγγέτι”.

Γινόμαστε σπαγγέτι.

Τα πράγματα χάνουν το νόημα και τη συνοχή τους τόσο τελεσίδικα και μη αναστρέψιμα που τίποτε πια δεν κάνει εντύπωση.

Τα έχουμε ακούσει όλα. Κούγκι. Στα τέσσερα. Να ανατιναχτεί ο ΣΚΑΙ.

Οι λέξεις έχουν χρησιμοποιηθεί με όλους τους δυνατούς τρόπους κι έτσι δεν υπάρχουν πια έννοιες. Είναι όλα ό,τι να ‘ναι.

Κι αυτό το χάος το προβάλλουμε, διαπραγματευόμενοι.

Κι εφτά από τις 19 χώρες της ευρωζώνης που μας δανείζει είναι ακόμη και σήμερα φτωχότερες από την Ελλάδα και τους λέμε, κοιτάχτε να δείτε, δώστε μας χρόνο για να μη γίνουμε σαν εσάς, δεν το αντέχουμε, είμαστε πλουσιότεροι από εσάς, Σλοβάκοι, Λιθουανοί, Μαλτέζοι κι αυτό λέγεται ανθρωπιστική κρίση.

Αφήστε μας να κάνουμε τα κουμάντα μας, αλήθεια εμείς θα κάνουμε μεταρρυθμίσεις, όχι αυτές που έλεγε μέσα το μνημόνιο, άλλες, δε θα σας πούμε ποιες ακριβώς και πώς και πόσο, αφήστε ξέρουμε εμείς, τέσσερις μήνες θέλουμε, ή έξι, και θα τα φτιάξουμε όλα τζιτζί, όχι, μη μας ρωτάτε, τι να τα κάνετε τα νούμερα, οι άνθρωποι είναι πάνω από τα νούμερα, και τι σημασία έχει που τις μεταρρυθμίσεις δεν τις έκαναν οι άλλοι τα τελευταία πέντε χρόνια, ή οι άλλοι τα τελευταία σαράντα χρόνια, θα τα κάνουμε εμείς, εμπιστευτείτε μας, εμείς έχουμε τη λαϊκή εντολή, οι άλλοι προφανώς δεν είχαν, οι αριστεροί μαζεύουμε αλλιώς τα σκουπίδια, μην κοιτάτε που ήδη έχουμε ανακοινώσει ότι κι αυτά που έκαναν οι άλλοι τα τελευταία πέντε χρόνια, τα ελάχιστα, εμείς θα τα πάρουμε πίσω, μα θα κάνουμε άλλα, ισοδύναμα, υπερδύναμα, θα τα βρούμε στην πορεία, λίγο χρόνο χρειαζόμαστε και αξιοπρέπεια και ορίστε, πώς κάνετε έτσι, έχουμε ένα πλήρες πρόγραμμα γεμάτο ασάφειες, να, θα βγάλουμε 5,5 δις από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, τι εννοείτε πώς, τι σας νοιάζει, θα τα βρούμε, έλα μωρέ τώρα, α, και βεβαίως πρέπει να σβήσουμε 70 δις κόκκινα δάνεια, τι μας κοιτάτε έτσι, τι δεν καταλαβαίνετε, έχουμε λαϊκή εντολή, τι εννοείτε έχετε κι εσείς λαϊκή εντολή, και τι μας νοιάζει, το κλίμα αλλάζει, ένας νέος άνεμος φυσά στην Ευρώπη, δεν το νιώθετε;

Αυτό λέγεται game theory.

Κι οι άλλοι χειροκροτάνε από κάτω, και λένε ότι να, αυτό είναι διαπραγμάτευση, όχι όπως οι προηγούμενοι που έλεγαν σε όλα ναι και μετά γύρναγαν και δεν υλοποιούσαν τίποτε (αλλά τελικά γιατί είναι τόσο κακοί τότε;), κι όποιος δε συμφωνεί και φοβάται ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά θα σπαγγετοποιηθούμε συλλογικά, είναι δωσίλογος και γερμανοτσολιάς.

Η πίστη στο δόγμα της κυβέρνησης που για πρώτη φορά είναι αριστερά ακροδεξιά, και πλέον δεν είναι χούντα, είναι πατριωτικό καθήκον.

Και το πρόβλημα -ή μάλλον, ένα από τα προβλήματα- είναι ότι μέσα στο σπαγγέτι του χάους χάνονται ή ευτελίζονται ή υπερπροβάλλονται ή χρησιμοποιούνται για να πάει η μπάλα στην εξέδρα και τα πράγματα που τα λέει η ελληνική κυβέρνηση (και ο φίλος μας ο Πολ Κρούγκμαν) και είναι σωστά.

Ότι δηλαδή η βάναυση και ατελείωτη λιτότητα δεν είναι λύση για μια χώρα σα τη δικιά μας.

Ότι η αποπληρωμή του χρέους πρέπει να μαλακώσει, πράγμα για το οποίο άλλωστε έχουν δεσμευτεί οι δανειστές μας, εφόσον πετυχαίναμε πλεονάσματα, που τα πετύχαμε.

 Ότι χιλιάδες Έλληνες δεν έχουν ρεύμα στο σπίτι τους, ότι η ανεργία είναι ένας καρκίνος στα πνευμόνια της κοινωνίας, ότι ο όποιος παραγωγικός ιστός της χώρας διαλύεται, ότι η κοινωνική συνοχή της κινδυνεύει.

Αυτά είναι αληθινά, ισχύουν, τα ζούμε.

Απλά δεν είναι μόνα τους, αυθύπαρκτα. Δεν υπάρχουν μόνο δίκια, ευχές και ανάγκες.

Υπάρχουν κι άλλα στοιχεία στην κρίση, τα οποία εξακολουθούμε να αγνοούμε, επειδή είναι πολλά και δύσκολα.

Είμαστε ένα διεφθαρμένο κράτος γεμάτο καρτέλ και συμφέροντα που απομυζούν την οικονομία εθιμικά, σχεδόν θεσμικά.

Έχουμε διαλυμένο ασφαλιστικό σύστημα, ανύπαρκτο κοινωνικό κεφάλαιο, μηδενική εμπιστοσύνη σε δυσλειτουργικούς θεσμούς, και πώς τα αντιμετωπίζουμε αυτά, με ποια αφήγηση;

Άμα παίζουμε το νταούλι και δε χορεύουν, Κούγκι.

Μόνο τα δίκια μας υπάρχουν, και τα άδικα των κακών ξένων, τίποτε άλλο.

Κι έτσι κινδυνεύουμε να χάσουμε και το όποιο νόημα όλων αυτών των θυσιών, να εξασφαλίσουμε ότι αυτή η λιτότητα που τρώμε τόσα χρόνια θα καταστεί και επισήμως άχρηστη, ότι δεν θα κερδίσουμε τίποτε από αυτά τα χρόνια της φτωχοποίησης, και πως ό,τι έχουμε κερδίσει θα το σβήσουμε. Κι απλά θα εξακολουθούμε να πέφτουμε στη μαύρη τρύπα, να σπαγγετοποιούμαστε, αργά και επώδυνα, καθώς τραβολογάμε απελπισμένα κλωστές απ’ το ξεχειλωμένο μας πουλόβερ.

Θοδωρής Γεωργακόπουλος

Καθημερινή