Πλατείες και Βρυξέλλες…

Κοντά στις πολλές και σοβαρές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση στη διαχείριση των σχέσεών μας με τους εταίρους και δανειστές μας, καθοριστικός είναι ο ρόλος της έλλειψης μιας σοβαρής, συγκροτημένης και μεθοδικής προεργασίας.

Που πολύ απλά σημαίνει να γνωρίζει ο καθένας στην κυβέρνηση τι κάνει, γιατί το κάνει και πώς το κάνει.

Δεν είναι μόνο ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών που διαχειρίζονται το πρόβλημα. Είναι και πολλοί άλλοι, των οποίων οι πράξεις, οι αποφάσεις ή και οι απλές παρεμβάσεις επηρεάζουν σοβαρά τις εξελίξεις.

Ολα αυτά θα έπρεπε να είχαν προεκτιμηθεί και ανάλογα να είχε σχεδιαστεί τι κάνει ή δεν κάνει ή με ποιο τρόπο το κάνει ο κάθε άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενος με το πρόβλημα και τη διαχείρισή του…

Αλλά ο σχεδιασμός -αν υπήρξε- αποδείχθηκε επιεικώς ερασιτεχνικός. Κι αυτό ξεκινά από τον πρωθυπουργό και τους επιτελείς του, επεκτείνεται στον υπουργό Οικονομικών και καταλήγει σε πολλά από τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου. Μάλλον εξέλαβαν τη διαπραγματευτική διαδικασία ως ευκαιρία εκτόνωσης των συναισθημάτων που τους προκάλεσε η μεγάλη, όντως, εκλογική επιτυχία τους. Αλλά το αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου τους εξασφάλισε το δικαίωμα διακυβέρνησης της Ελλάδας και μόνο της Ελλάδας και όχι της Ευρωζώνης ή της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Σε πρωθυπουργικό επίπεδο χάθηκε το μέτρο.

Η υπεραισιοδοξία και η αυταρέσκεια ήταν τα κύρια γνωρίσματα των δηλώσεων τόσο του ίδιου του πρωθυπουργού όσο και του επιτελείου του. Και η άποψη ότι οι εταίροι οφείλουν να σεβαστούν τη βούληση του ελληνικού λαού θα διεκδικούσε άνετα «νόμπελ αφέλειας», αν υπήρχε.

Το μόνο που οφείλουν να σέβονται οι κυβερνήσεις είναι η βούληση του δικού τους εκλογικού σώματος και η τήρηση των θεσμών και των κανόνων της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Ο υπουργός Οικονομικών είναι πλέον προφανές ότι κάπου παρεξήγησε τον ρόλο του και παράλληλα δεν φρόντισε να ενημερωθεί και για τις υποχρεώσεις του.

Ούτε πασαρέλα ούτε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο είναι το Eurogroup.

Και πολλοί από τους υπουργούς επιδόθηκαν σε μια ακατάσχετη φλυαρία για όσα θα έκαναν μέσα στις επόμενες μέρες, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η κυβέρνηση έμπαινε σε μια διαπραγμάτευση όπου η αποφυγή των μονομερών ενεργειών αποτελούσε απαράβατη υποχρέωση.

Αναπόφευκτες συνέπειες όταν το βλέμμα είναι στραμμένο περισσότερο στις πλατείες παρά στις Βρυξέλλες.

Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος

Έθνος