Περί Αριστείας…

     Ο Μαρξ έλεγε ότι όλα μα όλα είναι «οικονομία». Και εν πολλοίς είχε δίκιο.

Ναι, αλλά ο Μαρξ ήταν και άριστος μαθητής, που σε εποχές όπου το απολυτήριο γυμνασίου σε κατέτασσε στους λίγους μορφωμένους, αυτός είχε διδακτορικό στη Φιλοσοφία (Επικούρεια).

Πως λέμε Αλέξης, Στρατούλης, κλπ; Καμία σχέση.

Εν πάση περιπτώσει, καλή η αδελφοσύνη, η ισότητα, και όλα αυτά τα ουμανιστικά, αλλά δυστυχώς δεν είμαστε όλοι ίσοι.

Άλλοι προχωράνε τον κόσμο, και άλλοι σέρνονται πίσω του…

Και επίσης να μη ξεχνάμε το θεμελιώδες ερώτημα που έθεσαν οι φιλόσοφοι της σχολής του ωφελιμισμού: Τι έχει μεγαλύτερη αξία; Ένα λουκάνικο ή ένα ποίημα;

Όπως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα όλους μας απασχολεί ο Σωκράτης, που ήταν πάμφτωχος, αλλά κανέναν δεν απασχολούν οι χιλιάδες ανώνυμοι στόκοι της εποχής του, που πολλοί εξ αυτών ίσως και να ήταν ζάπλουτοι…

Ο Σωκράτης, και όλοι αυτοί που προχώρησαν τον πολιτισμό, τη τεχνολογία, τις τέχνες,  και όλα αυτά που μας έφεραν εδώ που είμαστε, να απολαμβάνουμε  υλικά και μη αγαθά, ήταν άριστοι. Διάβαζαν, μάθαιναν, αναρωτιούνταν…

Και αυτό μάλλον ενοχλεί τη σημερινή αριστερή (τρομάρα της) κυβέρνηση που μας καπελώθηκε ελέω κρίσης.

Γι αυτό και κοτζάμ υπουργός Παιδείας(!) θέλει να επαναφέρει την πλέρια ισότητα στα σχολεία.

Να ενώσει, λέει, τα πίσω με τα μπροστινά θρανία.

Διότι οι εξετάσεις είναι το καμτσίκι του αφέντη, που θα έλεγε και ο Κουράκης.

Προφανώς για να γίνουν όλα τα παιδάκια μπουμπούνες, και να χειροκροτάνε και να ψηφίζουν Σύριζα, όταν μεγαλώσουν.

Εδώ θα το σταματήσω, διότι αν συνεχίσω θα γίνω πολύ πιο φαρμακερός από όσο  είμαι συνήθως…

Δίνω λοιπόν τον λόγο στην Μαρία Κατσουνάκη της Καθημερινής…

S.A.

Γιατί η αριστεία να αποτελεί «ρετσινιά» και «στρεβλή φιλοδοξία»; Ας απομακρυνθούμε από τις αντιφατικές ανακοινώσεις του υπουργείου Παιδείας για τα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία και ας μείνουμε στη σημασία των λέξεων.

Γιατί ενοχλεί τη νέα ηγεσία η «αριστεία»;

Γιατί σπεύδει να ανακοινώσει την κατάργηση των εξετάσεων από φέτος;

Γιατί τα παιδιά που διαβάζουν και αποδίδουν θα πρέπει να ενταχθούν στην τυχαιότητα της κλήρωσης;

Εν τέλει: γιατί η αριστεία αποκτά ιδεολογικό πρόσημο απωθώντας την ηγεσία του υπουργείου;
Αν η αριστεία προϋποθέτει σκληρή εργασία τόσο από την πλευρά των μαθητών όσο και των καθηγητών, η άρνησή της δεν σημαίνει και απαξίωση της εργασίας;

Η αναζήτηση της ευκολίας, η οποία κανένα αντίκρισμα δεν έχει στην πραγματική ζωή, διαμορφώνει καλύτερους πολίτες απ’ ό,τι η διαρκής προσπάθεια, ο μόχθος, η αξιοκρατία;
Τις τελευταίας ημέρες το θέμα των Πρότυπων Πειραματικών, ένας αναβαθμισμένος θεσμός της δημόσιας εκπαίδευσης, βρέθηκε στο στόχαστρο της νέας ηγεσίας.

Η απορρύθμιση του συστήματος ποιους θα ωφελήσει αν όχι τη δημοσιοϋπαλληλία που αποστρέφεται την ευθύνη και χτίζει την επαγγελματική της ανέλιξη στη μετριότητα και τον εξισωτισμό προς τα κάτω;

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα διαθέτει και άριστους εκπροσώπους. Καθηγητές μέσης εκπαίδευσης υποδειγματικά καταρτισμένους, εργατικούς και φιλότιμους που σήκωσαν και σηκώνουν στις πλάτες τους το βάρος της κρίσης και του αποσυντονισμού του δημόσιου σχολείου.

Αναρωτιέται κανείς γιατί δεν απομονώνονται οι συντεχνίες που υπερασπίζονται τον ανορθολογισμό έχοντας, βέβαια, χτίσει την καριέρα τους πάνω σ’ αυτόν...
Και τώρα, σε αριστερή κυβέρνηση που ευαγγελίζεται την «ελπίδα», βλέπουμε να στιγματίζεται η αριστεία και να απαξιώνεται το καλύτερο εις βάρος του όποιου καλού, με την επιβράβευση της μετριότητας και της αδιαφορίας.

Η αποτυχία δεν μπορεί παρά να έχει συνέπειες, που αίρονται μόνο από τη συνέχιση της προσπάθειας.

Αν δεν έχουν εκπαιδευτεί σε αυτό οι ενήλικες από πού θα το πληροφορηθούν τα παιδιά;

Μαρία Κατσουνάκη

Καθημερινή