Ποια αξιοπρέπεια;

Ας δεχτούμε ότι όντως η συγκυβέρνηση κάνει σκληρή διαπραγμάτευση και ο λαός διαδηλώνει στηρίζοντάς την.

Για μια μειοψηφία του λαού πρόκειται, βέβαια, με την πλειοψηφία να παρακολουθεί από τον καναπέ, αλλά ας κάνουμε πως δεν το βλέπουμε.

 

Βάσει αυτής της παραδοχής, το ερώτημα προκύπτει αβίαστα: γιατί αυτός ο ίδιος λαός, εργάτες και άνεργοι στην πλειοψηφία του, δεν ξεσηκώνεται για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του από τα αφεντικά;

Να διεκδικήσει, ας πούμε, την εφαρμογή των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, που ακόμη ισχύουν.

Να απαιτήσει, ας πούμε, να εφαρμόζεται η εργατική νομοθεσία (ό,τι τέλος πάντων απέμεινε απ’ αυτή) και η ασφαλιστική νομοθεσία...
 

Σαν ν’ ακούμε τις κραυγές κάποιων μαρξιστών της συμφοράς: «οικονομισμός»! «Εδώ δίνεται ένας αγώνας στο γενικό πολιτικό επίπεδο, με αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, κι εσείς ασχολείστε με το μεροκάματο και το ένσημο». 

Παραβλέποντας το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι επί δεκαετίες είναι βουτηγμένοι στον οικονομισμό και μάλιστα στην πιο χυδαία μορφή του, καθώς σέρνονται πίσω από την αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αποτελώντας τον αριστερό μαϊντανό στο σύστημά της, θα σημειώσουμε πως ό,τι συμβαίνει «στο γενικό πολιτικό επίπεδο» και ό,τι συμβαίνει στο «ειδικό» επίπεδο των εργατικών διεκδικήσεων έχουν μια κοινή βάση. 

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση η πρωτοβουλία έχει αφεθεί στη νέα συγκυβέρνηση και ο λαός κινείται στο δίπολο χειροκροτητής - θεατής εν αναμονή. Οπως ακριβώς περιμένει από την κυβέρνηση να του φέρει μια συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, που δε θα είναι «ακριβώς Μνημόνιο», έτσι περιμένει να του λύσει τα εργασιακά προβλήματα.

Δεν δείχνει να προβληματίζεται καν από το γεγονός ότι ο νέος υπουργός Εργασίας, αμέσως μετά τη χαρά της ορκωμοσίας του, το πρώτο πράγμα που δήλωσε είναι πως η επαναφορά του βασικού μισθού θα γίνει σε ορίζοντα διετίας, για να μην υποστούν «σοκ» οι επιχειρήσεις.

Οι εργαζόμενοι μπορούν ν’ αντέξουν το σοκ της μείωσης των μισθών (όχι μόνο του βασικού, αλλά και των κλαδικών που υποβιβάστηκαν σε βασικούς μισθούς), αλλά οι καπιταλιστές δεν μπορούν να υποστούν το «σοκ» της επιστροφής των μισθών στα προηγούμενα επίπεδα. 

Ας μην μιλούν για αξιοπρέπεια εκείνοι που καλούν τον κόσμο να μετατραπεί σε χειροκροτητή της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναξιοπρέπεια από το να μην παλεύεις για το μεροκάματο και την ασφάλισή σου, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναξιοπρέπεια από το να σε έχουν παραμυθιάσει αυτοί που θα συνεχίσουν την ίδια πολιτική και να σε μετατρέπουν σε χειροκροτητή τους. 

Η εργατική τάξη θ’ αποκτήσει ταξική αξιοπρέπεια όταν θα είναι σε θέση (καταρχάς συλλογικά) να αντιλαμβάνεται τις μανούβρες του ταξικού εχθρού και να μη γίνεται ουραγός και χειροκροτητής των μεταμφιεσμένων σε πρόβατα λύκων.

Οταν θα είναι σε θέση να θέτει και να αγωνίζεται για μερικές διεκδικήσεις, η κατάκτηση των οποίων θα την προστατεύει (σχετικά) από τη φυσική και ηθική φθορά μέσα στον καπιταλισμό.

Οταν θα ξαναβάψει τις σημαίες της στο χρώμα του αίματος, για να διεκδικήσει τον κόσμο που δικαιούται, γιατί αυτή τον έχτισε και εξακολουθεί να τον χτίζει. 

Ας αφήσουμε τους παραμυθατζήδες στο θλιβερό έργο τους και ας ασχοληθούμε με το δικό μας.

Κόντρα-Εξέγερση