Εν κυμβάλοις αλαλαγμού;

Ξαφνιάστηκα προχθές, όπως πολλοί, ακούγοντας τον ήχο των μαχητικών αεροπλάνων αλλά και ελικοπτέρων πάνω από την Αθήνα.

Δεν πίστεψα ποτέ πως ο ήχος αυτός, από κοινού με τον ήχο των ερπυστριοφόρων πάνω στην άσφαλτο των αθηναϊκών δρόμων, ενισχύει το εθνικό φρόνημα, όπως έλεγαν μέχρι χθες οι υπουργοί Αμυνας μόλις κατέβαιναν από την εξέδρα του ηρωικού ναρκισσισμού τους.

Ούτε βέβαια πως οι μαθητικές παρελάσεις πιστοποιούν πως η νεολαία βηματίζει στον δρόμο της αρετής κρατώντας γερά τη σκυτάλη στα χέρια, όπως εθιμικά έλεγαν οι υπουργοί Παιδείας μόλις κατέβαιναν από την εξέδρα και, μπροστά στα μικρόφωνα, πατούσαν νοερά πάνω στη γλώσσα τους το κουμπάκι της τιποτολογίας...

Οσο και να ’ταν όμως αυτό το εθνικό μιλιτέρ μελό, δεν μπόρεσε ποτέ να καλύψει πλήρως και να παραδώσει στη λήθη την καταγωγή των παρελάσεων και τη «φιλοσοφία» τους.

Ο στόχος τους, τω καιρώ εκείνω, δεν ήταν να εντυπωσιαστεί και να τρομάξει ο «προαιώνιος εχθρός» της επετειακής ρητορικής. Αυτός ήξερε πάντοτε άριστα πόσα είναι τα ελληνικά τεθωρακισμένα κι αν οι πιλότοι μας είναι ικανοί.

Ο «εσωτερικός εχθρός» ήταν στο στόχαστρο.

Αυτός καλούνταν να ακυρώσει ή να αναβάλει τα «ανθελληνικά σχέδιά» του βλέποντας ότι «ο στρατός επαγρυπνεί».

Ενας στρατός που μέχρι προχθές ακόμα λιβανιζόταν ανιστόρητα σαν εγγυητής της δημοκρατίας.
Σήμερα κυβερνάει ο «εσωτερικός εχθρός», ένα τμήμα του μάλλον, αφού το ΚΚΕ συνεχίζει να απολαμβάνει την άκοπη φωτοτυπική αντιπολίτευσή του (φωτοτυπούμε περσινές και προπέρσινες καταγγελτικές ανακοινώσεις και αλλάζουμε απλώς ημερομηνία, σαν να μην άλλαξε τίποτε).

Για τις παρελάσεις ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σαφή άποψη εξαρχής, πριν η κρίση προσθέσει επιχειρήματα υπέρ της κατάργησής τους ή έστω της συρρίκνωσης του τελετουργικού τους.

Θα πείτε, με τόση ταραχή για τα μείζονα, και με την αγωνία κορυφωμένη μπροστά στην ασφυκτική αγάπη των εταίρων μας, η ενασχόληση με τις παρελάσεις θα ήταν πολυτέλεια.

Μάλλον όμως δεν ευθύνεται μόνον αυτό. Ο μικρός συγκυβερνήτης -οι ΑΝΕΛ- δεν θα άφηνε την ευκαιρία της επετείου να πάει χαμένη. Αυτό όφειλαν να το προβλέψουν οι του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε ο κ. Καμμένος τούς έχει ήδη δώσει με τις ρητορικές εξάρσεις του πολλούς και σοβαρούς λόγους να ξανασκεφτούν αν είναι όντως ελέγξιμος, όπως υποθέτουν, και πιστός στον ορισμένο ρόλο που προβλέπει η μεταξύ τους συμφωνία.
Ο κ. Καμμένος και η κ. Δούρου (που θέλει κι αυτή να αβγατίσει το προσωπικό της κεφάλαιο, όπως η πληθωρική κ. Κωνσταντοπούλου) συναποφάσισαν να μη φύγουν οι στρατιωτικές μπάντες με το τέλος της παρέλασης αλλά να μείνουν για να παίξουν δημοτικά τραγούδια και να χορέψει λέει ο κόσμος.

Η απόφαση προέκυψε από μια αντίληψη για τον λαό και το λαϊκό γλέντι αφόρητα πατερναλιστική, δηλαδή τυπικά λαϊκιστική.

Το πατροπαράδοτο κιτς σε νέα κολυμβήθρα λοιπόν;

Και μάλιστα με μπάντες που δεν έχουν νταούλια και ζουρνάδες;

Παντελής Μπουκάλας

Καθημερινή