Μακάρι να ήταν παράφρονες!

Όταν ο υπουργός εθνικής αμύνης απειλούσε τους δανειστές με Κούγκι, απευθυνόταν στο εσωτερικό ακροατήριο, το οποίο ελπίζω να ερωτηθεί αν θέλει να ακολουθήσει τον υπουργό «εις τας αιωνίους μονάς», όποτε αποφασίσει να τις επισκεφτεί.

Όταν όμως ο υπουργός εξωτερικών, σε συνεντεύξεις στον ξένο τύπο προειδοποιεί πως η πτώση της Ελλάδας θα φέρει πλημμυρίδα τζιχαντιστών στην Ευρώπη, η κατάσταση γίνεται πιο σοβαρή, καθώς πλέον η απειλή είναι συγκεκριμένη, υψηλής διαβάθμισης, έχει αποδέκτη άμεσα ευρωπαϊκό ακροατήριο, ενώ εγείρει και παράπλευρα ερωτήματα, (γιατί συνδυάζονται αυτά τα δύο; Θα καταργήσουμε την συνθήκη του Σένγκεν; Και αν ναι, πώς ξέρουμε ποιοί είναι τζιχαντιστές; Εκτός εάν…).

Όμως το σαββατοκύριακο μάς έκρυβε και άλλες προειδοποιητικές βολές. Ο Έλληνας πρωθυπουργός παρομοίωσε την ΕΕ με πλεκτό, το ξήλωμα του οποίου θα προαναγγείλει το Grexit.
Συνοψίζοντας, παρατηρούμε πως έχουμε μίαν ομοβροντία απειλών κατά των εταίρων – δανειστών που θα υλοποιηθούν εάν δεν μας δώσουν δανεικά υπό τους δικούς μας όρους.
Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως έχουμε να κάνουμε με παράφρονες. Με ανθρώπους που με παραληρηματικό λόγο απειλούν και εκβιάζουν, παραβλέποντας την προφανή κατάσταση αδυναμίας τους.
Παραβλέποντας την προφανή ισχύ αυτών που απειλούν και εκβιάζουν. Όμως αν προχωρήσουμε σε δεύτερες σκέψεις, πιο ψύχραιμες, θα κάνουμε δυστυχώς διαπιστώσεις πολύ χειρότερες από την αρχική.
Γιατί η παραφροσύνη με την κατάλληλη αγωγή εξουδετερώνεται. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ σοβαρότερο: με τους αντιληπτικούς ορίζοντες και τα γνωστικά εργαλεία που καθορίζουν τη στάση τους, τις προτάσεις τους, τις συμπεριφορές τους.
Οι αντιληπτικοί τους ορίζοντες είναι ο ελληνικός μικρόκοσμος, τα ερευνητικά κέντρα της Α. Γερμανίας που αναπαρήγαν τον χοντροκομμένο σοβιετικό μαρξισμό υπό τον έλεγχο της Στάζι, οι περιθωριακές ομάδες των κινημάτων κοινωνικής κριτικής, η εθνικολαϊκή εκδοχή της Ορθοδοξίας του Ντούγκιν.
Κανένας τους δεν ήταν και δεν είναι, κοινωνός και μέτοχος των ευρωπαϊκών θεσμών και διαδικασιών, της κουλτούρας των συμβιβασμών και των συγκλίσεων.
Κανένας τους δεν έχει τις ιστορικές ρίζες του στους θεμελιωτές του ευρωπαϊκού οράματος.( Αντενάουερ , Ντε Γκώλ, Μπραντ, Σμιτ, Σπάακ, κ.α).
Θλιβεροί υμνητές των σοβιετικών τανκς, του Γιαρουζέλσκι και του Χόνεκερ, σήμερα βρίσκουν σημείο αναφοράς στον Μαδούρο και στον Σίζεκ.
Έχοντας ως γνωστικό εργαλείο ανίχνευσης της πραγματικότητας, τη θεολογία του μαρξιστικού δόγματος, κινούνται στη λογική του «καλού – κακού» και του απόλυτου, όπως ακριβώς είναι η θεολογική σκέψη.
Πιστεύοντας πως είναι οι κάτοχοι της απόλυτης και μοναδικής αλήθειας απαιτούν από τους υπόλοιπους – τους 18 στην προκειμένη περίπτωση – να υποταχθούν στις απόψεις τους.
Οι έννοιες δανειστής – οφειλέτης , σε όλα τα επίπεδα τους, τους είναι ξένες. Και το κυριότερο, τους είναι και αδιάφορες. Το βλέπουμε το ζούμε.
Ουδείς γνωρίζει πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία.

Εάν οι συγκυρίες δεν έφερναν στην εξουσία όλους αυτούς τους ανθρώπους ή δεν θα ασχολούμασταν καθόλου μαζί τους ή θα τους προσπερνούσαμε ως γραφικούς . Ως απολιθώματα της Ιστορίας.
Τώρα όμως λέμε πως μπλέξαμε…

Σάκης Μουμτζής

Capital.gr