Πόλεμος πατήρ πάντων, ή… όλα καλά στο μέτωπο!

Με αφορμή τις συριζέικες ανοησίες για τα δήθεν «φασιστόμουτρα» που παρεισέφρησαν στις ένοπλες δυνάμεις (βλ. ΟΥΚ), προτιμώντας (μάλλον) τον πόλεμο (αν ποτέ μας έρθει) να τον κάνουν οι μπαχαλάκηδες με μολότοφ και γαρδένιες, θυμήθηκα ένα παλιό άρθρο περί της σκληρής πραγματικότητας του πολέμου, και το αναδημοσιεύω μπας και το διαβάσουν οι ειρηνόφιλοι δημοκράτες του Σύριζα…

Όπως εμείς, έτσι και οι Αμερικάνοι έχουν τη δική τους μυθολογία  για τη συμμετοχή της χώρας τους στον Β`Π.Π.

Σύμφωνα λοιπόν με την ισχύουσα άποψη, ο πόλεμος αυτός ήταν αναπόφευκτος και επιβλήθηκε στους ειρηνόφιλους Αμερικανούς εξαιτίας της «μπαμπέσικης» επίθεσης των «μοχθηρών» Ιαπώνων στο Pearl Harbor…

Έκτοτε, η όλη προσπάθεια πλασαρίστηκε στον αμερικανικό λαό ως μια μάχη μέχρι θανάτου, μεταξύ των δυνάμεων του καλού (σύμμαχοι) και του κακού (άξονας).

Για τον μέσο πολίτη των ΗΠΑ, ο Β`Π.Π ήταν μια επική μάχη εναντίον της παγκόσμιας επιβολής του κακού.
Βέβαια, όπως κάθε μυθολογία, έτσι και αυτή βασίζεται σε …μύθους.

Ένας μύθος για παράδειγμα, είναι πως οι Αμερικανοί έστειλαν στρατό να πολεμήσει τον κακό Χίτλερ, επειδή …ήταν κακός. Η αλήθεια είναι ότι πρώτα κήρυξε τον πόλεμο εναντίον των ΗΠΑ ο Χίτλερ, και μετά στάλθηκαν αμερικανικά στρατεύματα στην Ευρώπη.
Οι ζωές των Αμερικανών φαντάρων δεν θυσιάστηκαν σε έναν ιερό πόλεμο εκδίκησης του Pearl Harbor, ούτε για να τεθεί τέρμα στην εξόντωση των αθώων Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χίμλερ, όπως κυκλοφορεί. (Και παρεμπιπτόντως, ο αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος δεν έγινε για τη κατάργηση της δουλείας).
Ο Β`Π.Π έγινε για αυτό που γίνονται όλοι οι πόλεμοι από την αρχή της ιστορίας: Εδάφη, πόροι, ισχύ, έλεγχο, χρήματα, κυριαρχία,  και ιμπεριαλισμό.

Και βέβαια, στο τέλος κέρδισαν οι «καλοί» σύμμαχοι.

Όχι όμως με το σταυρό στο χέρι. Όπως άλλωστε δήλωσε ο στρατηγός Curtis LeMay, επικεφαλής των επιχειρήσεων βομβαρδισμού του Τόκιο το 1945, «Υποθέτω πως αν χάναμε τον πόλεμο, θα έπρεπε να δικαστώ ως εγκληματίας πολέμου. Ευτυχώς που κερδίσαμε».
‘Όταν οι ΗΠΑ μπήκαν στο πόλεμο, ο πατριωτισμός δεν ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα στη χώρα. Μάλλον η άρνηση. Για αυτό και χρειάστηκε έντονη προπαγάνδα, επίσημη και ανεπίσημη, ώστε να πειστούν οι πολίτες για την αναγκαιότητα του.

Το Χόλυγουντ έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτή τη προσπάθεια. Ο διάσημος συγγραφέας John Steinbeck που υπηρέτησε ως πολεμικός ανταποκριτής, έγραψε αργότερα πως «Όλοι προσπαθήσαμε και όλοι συμμετείχαμε στο ψέμα, δεν εννοώ πως γράφαμε ψέματα, αλλά υπάρχουν πάρα πολλά που δεν αναφέρθηκαν ποτέ, και εκεί έγκειται η μη αλήθεια. Όποιος ήταν ανόητος ρεπόρτερ και παραβίαζε τους κανόνες, δεν έβλεπε τα γραπτά του να δημοσιεύονται, και τις πιο  πολλές φορές αποστρατεύονταν άμεσα με εντολή της διοίκησης».
Μη αναφέροντας πολλά από όσα συνέβαιναν καθημερινά στη μάχη, ο εκάστοτε ανταποκριτής έδινε την εντύπωση στον αμερικανικό λαό που τον διάβαζε, πως ο στρατός του δεν είχε δειλούς, δεν είχε κλέφτες ή βιαστές, δεν είχε ηλίθιους ή αδίστακτους αξιωματικούς, και δεν γίνονταν λεηλασίες και άλλου είδους θηριωδίες.

Εν ολίγοις όλα στο μέτωπο ήταν καλά και ηρωικά.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, το Χόλυγουντ συντήρησε αυτό το μύθο του ευγενούς πολεμιστή, που αγωνίστηκε για την ελευθερία και τη τιμή της χώρας, χωρίς ποτέ να αμφισβητεί το σκοπό του αγώνα του. Βλέποντας στις οθόνες τον John Wayne ή τον  Tom Hanks να κάνουν το πατριωτικό τους καθήκον, καλύπτεται ή και κρύβεται εντελώς η σκληρή πραγματικότητα του πολέμου, μερικά παραδείγματα από την οποία είναι και τα παρακάτω:
Τουλάχιστον 50% των στρατιωτών στο μέτωπο τα έκαναν επάνω τους.
10% των στρατιωτών έκαναν χρήση ναρκωτικών.
Στο τέλος του πολέμου υπήρχαν περίπου 75.000  αγνοούμενοι Αμερικανοί στρατιώτες, εκ των οποίων οι περισσότεροι εξαϋλώθηκαν στη κυριολεξία, χάρη στη τεχνολογία των όπλων που χρησιμοποιήθηκαν.
Μόνο το 18% των μάχιμων στο μέτωπο του Ειρηνικού παραδέχτηκαν πως είχαν ποτέ καλή διάθεση σε όλη τη  διάρκεια του πολέμου.
Η ψυχολογική κατάρρευση όσων ήταν εκτεθειμένοι σε πολεμικές επιχειρήσεις για συνεχόμενο διάστημα ενός μηνός, έφτανε το 90%.
Μέχρι το 1994, περίπου 25% των βετεράνων του Β`Π.Π παρέμεναν σε νοσηλεία για ψυχιατρικούς  αποκλειστικά λόγους.
Το 25-30% των απωλειών του πολέμου, ήταν ψυχιατρικής φύσης, ενώ σε ιδιαίτερα σκληρές επιχειρήσεις, το ποσοστό αυτό φτάνει το 70-80%
Στην αμερικανική συμμετοχή στη μάχη της Ιταλίας, το 54% των απωλειών ήταν για ψυχιατρικούς λόγους.
Στη διάρκεια της μεγάλης μάχης της Οκινάβα, 7.613 Αμερικανοί έχασαν τη ζωή τους, και 31.807 υπέστησαν τραυματισμό. Οι περιπτώσεις ψυχολογικών καταρρεύσεων με ανάγκη νοσηλείας ήταν 26.221!!!
Και η κατάσταση δεν ήταν δύσκολη μόνο στο μέτωπο. Ο μύθος που θέλει τον αμερικανικό λαό να συμμετέχει με ενθουσιασμό στη προσπάθεια των στρατιωτών, εμψυχώνοντας και ενισχύοντας τον αγώνα τους, είναι και αυτός …μύθος.
Το 1946, με την επιστροφή των περισσότερων στρατιωτών στη πατρίδα,  τα διαζύγια έσπασαν κάθε ρεκόρ: 600.000.

Τα ποσοστά διαζυγίων το 1940 ήταν 16%, το 1944 27%.

Μεταξύ 1939-1945 η γέννηση νόθων παιδιών στις ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 42%.

Τα κρούσματα αφροδισίων νοσημάτων ανάμεσα σε κορίτσια της Νέας Υόρκης ηλικίας 15-18 ετών, ανέβηκαν κατά 204% μεταξύ 1941-44.
Όσο για τη στήριξη του εργατικού δυναμικού στη πολεμική παραγωγή, άλλος ένας μύθος.  Παρά την αναμφισβήτητη παραγωγικότητα, η κύρια εστίαση των εργαζομένων και των συνδικάτων τους ήταν στην αναμόρφωση του εργασιακού περιβάλλοντος.

Στα χρόνια του πολέμου, πραγματοποιήθηκαν περί τις 14.000 απεργίες σε μια εργατική δύναμη συνολικά 7 εκατομμύριων. Όπως γράφει ο ιστορικός Howard Zinn, μόνο το 1944 απέργησαν ένα εκατομμύριο εργάτες στα ορυχεία, στα εργοστάσια χάλυβα, και στις μεταφορές.
Σκληρή υπόθεση ο πόλεμος.

Ας ευχηθούμε να μη τον ζήσουμε ποτέ…

Strange Attractor

Antinews

Στοιχεία από το βιβλίο: The Disinformation Guide to Media Distortions, Historical Whitewashes and Cultural Myths.