Ευρώ ή δραχμή;

Προσωπικά δεν έχω αντίρρηση να αεροβατώ και να ονειρεύομαι, το κάνω συχνά και το ευχαριστιέμαι όσο τίποτα.

Η παρούσα πολιτική συγκυρία όμως, μόνο με τον ρεαλισμό μπορεί να αναμετρηθεί για να προχωρήσει και να μπορέσει να αλλάξει την Ελλάδα με μια επανεκκίνηση βαρβάτη και δημιουργική.

Λέμε λοιπόν και κρίνουμε αυστηρά όλοι, από όλες τις μεριές, τις «υποχωρήσεις» της κυβέρνησής μας, αγνοώντας το βασικό και κύριο δίλλημα: Ευρώ η δραχμή; 

Αυτή η κυβέρνηση εξελέγη με την σημαία της «ευρωπαϊκής αριστεράς» και έχει δεσμευτεί να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη.

Δεν έχει πολιτική νομιμοποίηση να μας πάει στην δραχμή. Να μην ξεχνάμε ακόμα πως και η προχθεσινή μεγάλη δημοσκόπηση θέλει ευρώ σε ποσοστό 80%. Ας πούμε πως δεν είναι 80 και είναι 70 ή 60.

Η πλειοψηφία από τα στοιχεία που έχουμε δεν θέλει την επιστροφή στη δραχμή. Θέλει να παραμείνει μέλος της ευρωζώνης.

Με αυτά τα δεδομένα ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του δεν έχουν πολλές επιλογές.

Η προσπάθεια που γίνεται να μην βρεθούμε εκτός ευρωζώνης αλλά συγχρόνως ν ανακτήσουμε την εθνική κυριαρχία και την πλήρη ανεξαρτησία μας, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους «απέναντι».

Αυτό γίνεται σαφές με όλους τους τρόπους (ακόμα και τους πιο εκβιαστικά χυδαίους) από την 25^η Ιανουαρίου, μέχρι και σήμερα. Μας λένε πολύ απλά –και κυνικά βεβαίως - πως αν θέλουμε να παραμείνουμε στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» με όλα τα στραβά της και τα καλά της, θα πρέπει να αποδεχτούμε τους συγκεκριμένους όρους που η παρούσα ηγεσία της, η Γερμανία δηλαδή, θέτει –μαζί με όσα κράτη την ακολουθούν.

Και είναι αποφασισμένοι οι «δανειστές- εταίροι» μας να μας οδηγήσουν στα άκρα, να στεγνώσουν την αγορά από χρήμα σε βαθμό ασφυξίας και να χαρακτηρίζουν «μονομερείς ενέργειες» και τις πιο βασικές αποφάσεις της κυβέρνησής μας (ανακούφιση της φτώχειας, δωρεάν παροχές σε μη έχοντες, φορολογική ελάφρυνση  όσων ζουν στο όριο της φτώχειας ή κάτω από αυτό – και πάμπολλες ακόμα πρωτοβουλίες που μια αριστερή κυβέρνηση οφείλει να πάρει).

Έτσι, όσο εξαρτάται κυριολεκτικά η επιβίωσή μας από τα «κεντρικά» της ΕΕ και από το σκληρό της παρασκήνιο, θα μας σύρουνε σε ένα πιστωτικό γεγονός και στην πτώχευση – γιατί έχουν εκλογές στην Ισπανία και δεν αστειεύονται καθόλου. Στο κάτω-κάτω οι κυβερνήσεις της ΕΕ, δεν είναι αριστερές. Είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αριστερές.

Με ποια λογική περιμένουμε να στηρίξουνε κάτι που ούτε το πιστεύουνε ούτε το δέχονται καν ως σωστό;

Η τοποθέτησή τους είναι σαφής: Ωραία. Εσείς μπορεί να ψηφίσατε «αριστερά», εμείς όμως δεν είμαστε αριστεροί. Είμαστε μάλιστα εναντίον της αριστεράς, απέναντί της. Η θα παίξετε λοιπόν με τους δικούς μας κανόνες, ή φτιάξτε το αριστερό σας πρόγραμμα χωρίς ευρώ – και πορευθείτε όπως θέλετε.

Πως όμως μπορεί να αναλάβει την ευθύνη της επιστροφής  στην δραχμή μια κυβέρνηση του 36% χωρίς να ρωτήσει πρώτα με νέες εκλογές ή δημοψήφισμα τον Ελληνικό λαό τι θέλει; Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε πρώτο κόμμα (και συνεχώς ενισχύεται μετεκλογικά) γιατί αγωνίζεται να μείνουμε στο ευρώ και ο κόσμος το βλέπει και το εκτιμάει – γιατί αυτό θέλουμε οι περισσότεροι. Να μείνουμε στην ΕΕ και την Ευρωζώνη.

Οι ευρωπαϊκές περιοδείες του Αλέξη Τσίπρα, ο όρος «νέα ευρωπαϊκή αριστερά», η προοπτική ενός κοινού αγώνα με τους λαούς της Ευρώπης που βασανίζονται και αυτοί από την σκληρή πολιτική της λιτότητας και την δημοσιονομική πειθαρχία που επιβάλλει η Γερμανική ηγεσία, οι συνεχείς διαβεβαιώσεις του σημερινού πρωθυπουργού πως η Ελλάδα είναι Ευρώπη και δεν συζητάει κάν άλλες λύσεις, επέτρεψαν στην Αριστερά να συμπορευθεί με όλους εμάς τους όχι και τόσο αριστερούς – και να πάρει τις ψήφους μας.

Αν είχε πει πως υπάρχει σοβαρή πιθανότητα αν συναντήσει δυσκολίες να επιστρέψει στην δραχμή, ξέρουμε αν θα έβγαινε πρώτο κόμμα;

Το σίγουρο είναι πως η εντολή που έχει από την 25^η Ιανουαρίου είναι εντολή προς την νέα Ευρωπαϊκή Αριστερά – με σαφείς οδηγίες: Εντός του ευρώ και την ευρωζώνης.

Δεν μπορούμε λοιπόν να καταλογίζουμε ευθύνες στην κυβέρνηση που προσπαθεί να είναι συνεπής με την εντολή που της δόθηκε. Δεν έχει εναλλακτική – γι’ αυτό και υπόκειται τέτοιο άγριο πόλεμο από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τους διάφορους «θεσμούς». Θα μου πείτε, ναι, εντάξει –αλλά τι θα γίνει;

Εγώ με το δικό μου το μυαλό δύο επιλογές βλέπω: Είτε θα βάλουμε (πολύ) νερό στο κρασί μας και θα συμπορευθούμε με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους (που ΔΕΝ έχουν αριστερές κυβερνήσεις), είτε θα αποφασίσουμε να ρίξουμε μαύρη πέτρα πίσω μας και να προχωρήσουμε σε μία πλήρη επανεκκίνηση με δραχμή και εκτός ΕΕ.

Αυτή η απόφαση δεν είναι εύκολη. Είναι ιστορικής σημασίας και δεν μπορεί, το ξαναλέω, να την πάρει μια κυβέρνηση του 36% που εξελέγη ως Ευρωπαϊκή Αριστερά.

Γι’ αυτό η μόνη λύση, εφ’ όσον η Ευρώπη συνεχίσει τον άγριο πόλεμο κατά της κυβέρνησης Τσίπρα και όσων τον ψήφισαν, είναι ή εκλογές ή δημοψήφισμα που θα έχουν σαν κύριο ερώτημά τους –θέλετε να αγωνιστούμε να παραμείνουμε στο ευρώ όσο δυσάρεστο και αν μας είναι αυτό, περιμένοντας και τους Podemos και τα άλλα αριστερά κινήματα στην Ευρώπη που δεν κάνει να τους την «χαρίσουμε» γιατί δεν τους ανήκει, ή προτιμάτε μια μεγάλη περίοδο προσαρμογής στην δραχμή που θα μας επιτρέψει να είμαστε διαχειριστές του οίκου μας και να αποφασίζουμε εμείς για το πώς θα διαχειριστούμε τα προβλήματά μας –με αξιοπρέπεια, αυτόνομοι και αυτάρκεις;

Αυτή η προετοιμασία πρέπει να γίνει γιατί, ανά πάσαν στιγμήν,  αφού οι «δανειστές» μας θα μας έχουν εξοντώσει οικονομικά και θα μας έχουνε απόλυτα στεγνώσει, θα χρειαστεί να ερωτηθούμε αυτό το απλό ερώτημα – για να μπορεί και η κυβέρνηση να πατήσει γκάζι βασισμένη στην δική μας (απλή αναλογική) απόφαση.

Ευρώ με όλες τις συνέπειες ή δραχμή με όλες τις συνέπειες;

Άρης Δαβαράκης

To Portal