Ο σουρεαλισμός ως λογοτεχνικό είδος αλλά και ως
ανατρεπτική και αντισυμβατική συμπεριφορά ανήκει πλέον στην Ιστορία του πολιτισμού.
Στην Ελλάδα όμως είναι ακόμα έντονα παρόν ένα
είδος πολιτικού και κοινωνικού σουρεαλισμού.
Βέβαια δεν εκπορεύεται από αμφισβητίες
διανοούμενους ή από ακραίους εκφραστές της κοινωνικής διαμαρτυρίας , αλλά από
την ποικιλόμορφη εξουσία.
Για παράδειγμα, ενώ κυριαρχεί παντού μια
υπερχειλίζουσα ρητορική περί ανθρωπιστικής κρίσης, η ΔΕΗ αποφασίζει να παράσχει
στους εργαζομένους της ένα επίδομα έξι ευρώ την ημέρα, για καφέ και σάντουιτς,
όπως λένε κουτοπόνηρα διοίκηση και συνδικαλιστές.
Συνολικά, όμως, είναι ένας ακόμα μισθός τον
χρόνο που καταβάλλεται σε ανθρώπους με εξασφαλισμένες θέσεις...
Την ίδια στιγμή οι απολυμένοι του αποσαθρωμένου
ιδιωτικού τομέα αριθμούν εκατοντάδες χιλιάδες και είναι τα υποκείμενα της
ανθρωπιστικής κρίσης για την οποία ρητορεύει συνεχώς η νέα εξουσία επιδοτώντας
ταυτόχρονα κάποιους εξασφαλισμένους του Δημοσίου.
Αλλο σουρεαλιστικό παράδειγμα είναι η
συνεχιζόμενη συγκρότηση και αναδιάρθρωση του κυβερνητικού σχήματος.
Σαν να μην έφτανε η πληθώρα των αναπληρωτών
υπουργών και των γενικών γραμματέων, θεσπίζονται και θέσεις... αναπληρωτών
γενικών γραμματέων.
Ο υπαρκτός
αυτός σουρεαλισμός,
εκτός από την αίσθηση του κωμικού που
αναδίδει, αποκαλύπτει ότι το πολιτικό σύστημα, παλαιό και νέο, δεν
αναστοχάστηκε τα αίτια της κρίσης, αλλά αναπαράγει τις ίδιες παλαιοκομματικές
πρακτικές που διέλυσαν τη χώρα.
Συντηρεί τις πελατειακές σχέσεις με τις ισχυρές
συντεχνιακές ομάδες πίεσης και διανέμει πολιτικές θέσεις στα στελέχη και στους
φίλους του κόμματος.
Ο σουρεαλισμός όμως εκδηλώνεται και στα ανώτερα
πολιτειακά επίπεδα.
Ξαφνικά ανέκυψε ο «πυλώνας εξουσίας» της
προέδρου της Βουλής.
Η προφανής πλέον προσωπική στρατηγική της
προέδρου, η σχεδόν αυτοκρατορική πολιτική ιδέα που εκπέμπει για τον εαυτό της
-και φρόντισε μάλιστα να αποτυπώσει και φωτογραφικά- και η άρνηση του σχετικά
αμερόληπτου και εξισορροπητικού θεσμικού της ρόλου θα δημιουργήσουν προβλήματα
στο μέλλον. Την ίδια στιγμή υπουργοί της παλαιάς και της νέας κυβέρνησης έχουν
τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό, αρνούμενοι να εμπιστευτούν την οικονομία της
χώρας που διοικούν.
Η χώρα βρίσκεται και πάλι στην κόψη του
ξυραφιού.
Η κυβερνητική «δημιουργική ασάφεια» τείνει πλέον
στην «αποδομητική γελοιότητα».
Υπάρχει μια διαφορά λογικής και εκτίμησης με την
υπόλοιπη Ευρώπη, η οποία περιμένει προτάσεις και δεσμεύσεις για τη συνέχιση της
χρηματοδότησης.
Η κυβέρνηση αντιτάσσει ιδεοληψίες και
αντιευρωπαϊκές καταγγελίες.
Ισως η ρήξη να πλησιάζει και ο υπαρκτός εγχώριος
σουρεαλισμός να μετατραπεί σε τραγωδία.
Κώστας Καρακώτιας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου