Πατριωτισμός: Το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων…

Γράφει, μεταξύ άλλων, σε άρθρο του στο Antinews, ο Προφήτης:

Από τον πρωθυπουργό μέχρι κάθε μικρομεγάλο στέλεχος, οι ΣΥΡΙΖΑίοι «βομβαρδίζουν» καθημερινά τον δημόσιο διάλογο πώς, πλέον, ο ελληνικός λαός είναι υπερήφανος, γιατί η κυβέρνησή του επιτέλους διαπραγματεύεται.
Ακούστε λοιπόν, θλιβεροί επαίτες.

Δεν διαπραγματευόσαστε. Απλά ζητάτε με θράσος δανεικά χωρίς όρους και χωρίς ελέγχους. Κοντολογίς, πλιάτσικο.

Αυτό μάθατε σαν τρόπο ζωής και καλοπέρασης τριάντα πέντε χρόνια και άλλη πραγματικότητα δεν γνωρίζετε.

Από αυτό εσείς και οι ακόλουθοί σας οικονομικά ευδοκίμησαν και κοινωνικά αναρριχήθηκαν.

Από πακτωλό αλλοδαπών χρημάτων που εισέρρεαν στη χώρα ανεξέλεγκτα και μοιραζόντουσαν αφειδώς στις συμμορίες της κομματικής σας πελατείας, όπως π.χ. οι Σκοταδόπουλοι…

Υπερηφάνεια είναι η ελευθερία της οικονομικής ανεξαρτησίας, όχι η δουλεία της επιβίωσης με δανεικά.
Υπερηφάνεια δεν είναι η επίκληση της ανθρωπιστικής κρίσης, είναι η διαχρονική πρόληψη για την αποφυγή της.
Υπερήφανος δεν είναι εκείνος που επισείει όψιμα ένα επικίνδυνο λάβαρο γεωπολιτικής σημαντικότητας, αλλά αυτός που γενόμενος καθημερινά αμυντικά και οικονομικά ισχυρότερος επεκτείνει σταδιακά χωρίς κραυγές την γεωπολιτική του ισχύ.
Υπερήφανος είναι ο, ίσως με τριμμένα αλλά καθαρά ρούχα, όρθιος, όχι ο σκυφτός ζητιάνος που αποστέλλει επιστολές απόγνωσης «μού τελειώνουν τα λεφτά!».
Υπερήφανος δεν είναι όποιος πρώτα, καφενειακός νταής, δήθεν απειλεί τη Μέρκελ και μετά, γατούλης Καστράτο, σπεύδει στον καναπέ της πλούσιας θείας.
Υπερήφανος δεν λογίζεται όποιος παρακαλεί να μην του κόψουν τη ρευστότητα επειδή πηγαίνει στο παρακάλι σαν νεόκοπος δανδής με κομψό κοστούμι, σοφιστικέ ριγέ πουκάμισο και μωβ μαντηλάκι.
Υπερήφανος είναι όποιος παράγει ο ίδιος προστιθέμενη αξία σε υλικά και άϋλα αγαθά, όχι όποιος ζει από αυτή που παράγουν άλλοι.

Κι επειδή στον ΣΥΡΙΖΑ μιλάτε διαρκώς για την μεταπολεμική επίδειξη αλληλεγγύης στη Γερμανία, μάθετε επιτέλους την ιστορική αλήθεια γιατί η Γερμανία είναι σήμερα δανειστής ενώ η Ελλάδα δανειζόμενος.
Το καλοκαίρι του 1945 ήταν σχεδόν σίγουρο ότι οι Αμερικανοί θα επέβαλαν στην κατεχόμενη Γερμανία το «Σχέδιο Μοργκεντάου», που προέβλεπε ότι η χώρα θα μετατρεπόταν σε μια κοινωνία στην οποία θα επιτρεπόταν να ασχολείται μόνο με την αγροτική παραγωγή, με απαγορευμένη κάθε βιομηχανική δραστηριότητα και εννοείται στρατό, επιστροφή στον Μεσαίωνα δηλαδή.

Αυτό και σαν τιμωρία αλλά και σαν πρόληψη, για να μην ξαναγίνει το επιθετικό έθνος που θα προκαλέσει πάλι πόλεμο.
Οι εξελίξεις καρκινοβατούσαν μέχρι το 1947, όταν, εκτός από τη κήρυξη του Ψυχρού Πολέμου και την ανάδειξη της Δυτικής Γερμανίας σε πολύτιμο για τη Δύση ανασχετικό παράγοντα, αναδείχθηκε και μια σκληρή για τους Συμμάχους αλήθεια : ότι η ερειπωμένη Ευρώπη δεν μπορούσε να ανοικοδομηθεί και ανασυγκροτηθεί με την απουσία του ικανότερου παραγωγικού παράγοντα, του Γερμανού τεχνικού και εργάτη. Αμερικανοί, Βρετανοί και Γάλλοι αναθεώρησαν τα σχέδια τους και επέτρεψαν την βιομηχανική ανοικοδόμηση της Γερμανίας, έτσι αργότερα η μεταπολεμική Ευρώπη πλημμύρισε από καταναλωτικά αγαθά, αυτοκίνητα, ψυγεία, κουζίνες, γερμανικής κατασκευής και πανευρωπαϊκής χρήσης.

Γι’ αυτό και το 1953, με πολιτική βούληση, της χαρίστηκαν χρέη και της δόθηκε ευκαιρία περαιτέρω αναπτυξιακής πορείας.
Αλλά εκείνοι την εκμεταλλεύτηκαν.

Ο κ. Τσίπρας προσήλθε στη Σύνοδο Κορυφής με αστραφτερό Audi. Όταν η εφαρμογή της ιδεολογίας του στην Ελλάδα απέκλεισε ακόμα και την παραγωγή του εγχώριου τζιπ Pony.

Οι Γερμανοί με τη «Ατζέντα Σρέντερ» επέβαλαν στασιμότητα μισθών για να διατηρήσουν την ανταγωνιστικότητά τους, η οποία σαφώς παρήγαγε κοινωνικά νεόπτωχους.

Στην Ελλάδα, η Αριστερά απαγόρευσε με την ιδεολογικοπολιτική της ισχύ κάθε έλεγχο ή περιορισμό εργασιακών απολαβών και δικαιωμάτων. Δεν ισχυριζόμαστε ότι είναι ευχάριστη σύγκριση, αλλά δεδομένου ότι σε κάθε οικονομικοκοινωνικό σύστημα θα υπάρχουν χαμένοι, και ο υπαρκτός σοσιαλισμός παρήγαγε τέτοιους, ποιος βρίσκεται σε δυσμενέστερη μοίρα, ένας νεόπτωχος σε μια πλούσια χώρα ή ένας άνεργος σε μια χρεοκοπημένη;
Κι αφού εδώ που έφτασαν τη χώρα «τίποτα δεν έχουν στα χέρια τους να δώσουν στο φτωχό λαό», ούτε «ένα κόκκινο μήλο, τη καρδιά μου», όπως έγραφε ο Ναζίμ Χικμέτ, δίνουν στον ελληνικό λαό αυτό που έδιναν ανέκαθεν στη μάζα τα απολυταρχικά καθεστώτα για εκτόνωση του θυμικού: θεάματα.
Νταούλια, ζουρνάδες, χορούς και πανηγύρια. Μεταθανάτια, ο Παπαδόπουλος δικαιώνεται. Γιατί η κυβέρνηση και οι παράγοντές της μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, αλλά η γενική ιδέα, το concept είναι το ίδιο με την «Πολεμική Αρετή των Ελλήνων» και η υποκρισία απύθμενη.
Φυσικά δεν διαφωνεί κανείς με τη σύμπλευση στρατού – λαού ή με τους δημοτικούς χορούς και τα τραγούδια.

Αλλά, όταν χρησιμοποιούν τα δημοτικά αυτοί που τα περιγελούν και τα έχουν εξοβελίσει από την πολιτισμική τους ταυτότητα, έχετε ακούσει δημοτικά στα Φεστιβάλ του ΣΥΡΙΖΑ;…
Όταν επικαλούνται παρελάσεις αυτοί που είχαν φλάμπουρο την κατάργηση τους...
Τότε ο κ. Τσίπρας αποδεικνύει εμπράκτως ότι ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων.

Antinews