Συνέχεια ναι… τομή όχι!

Ας βγάλουμε την αχλύ της προπαγάνδας από τις ειδήσεις των τελευταίων ημερών για να δούμε την ουσία τους. Την ουσία του παζαριού που γίνεται μεταξύ Αθήνας, Βερολίνου, Φρανκφούρτης, Βρυξελλών και Ουάσινγκτον.

 

Αυτό που παζαρεύεται είναι η παραχώρηση δανεικών στην Αθήνα, προκειμένου να αποπληρώσει τα παλαιότερα δάνεια που τρέχουν.

Τα δανεικά θα προέλθουν σ’ αυτή τη φάση από τη δεύτερη δανειακή σύμβαση, που παρατάθηκε για τέσσερις μήνες προκειμένου να ολοκληρωθεί (αυτό προϋποθέτει ολοκλήρωση της αξιολόγησης από την τρόικα, επί τη βάσει των στόχων του Μνημονίου), ενώ πρέπει από τώρα να ετοιμαστεί μια τρίτη δανειακή σύμβαση, προκειμένου να εξασφαλιστεί η εξόφληση των παλαιών δανείων από τον προσεχή Ιούλη και μετά…

Επισήμως το μέγαρο Μαξίμου έχει παραδεχτεί ότι θέλει να συνάψει μια τρίτη δανειακή σύμβαση, την οποία μέχρι πρότινος αρνιόταν (εννοείται προπαγανδιστικά).

Πλέον έχει εγκαταλειφθεί και το «χωρίς όρους» και έχει αντικατασταθεί από το «όχι ετεροβαρείς όρους», όπως λέει το Μαξίμου, ή «όχι υφεσιακά μέτρα», όπως λέει ο Βαρουφάκης.
Γίνεται να πάρεις δάνειο χωρίς «ψιλά γράμματα» στη δανειακή σύμβαση; Γίνεται να πάρεις δάνειο χωρίς όρους; Ασφαλώς όχι και δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε. Ποιος επιβάλλει τους όρους; Ο δανειστής, φυσικά. Βεβαίως, έχει κάποιο λόγο και ο δανειζόμενος.

Κι όταν ο δανειζόμενος είναι κράτος, που συμμετέχει στην ίδια νομισματική ένωση με τον δανειστή, πρέπει να γίνει και κάποιο παζάρι.
Σ’ αυτό το παζάρι η κάθε πλευρά προσέρχεται με το «στρατό» της. Δεν εννοούμε τους υπουργούς και τους τεχνοκράτες που κάνουν το παζάρι, αλλά τη δύναμη του κεφαλαίου που η κάθε πλευρά εκπροσωπεί. Αλλιώς είναι να διαπραγματεύεται ένα δάνειο η Ιταλία και αλλιώς η Ελλάδα.
Οι δανειστές του ελληνικού κράτους -είτε πρόκειται για την Ευρωζώνη είτε για το ΔΝΤ- θέτουν ως όρους το γνωστό δίπολο: σκληρή δημοσιονομική λιτότητα, συνοδευόμενη και από ιδιωτικοποιήσεις, και κινεζοποίηση του ελληνικού λαού, που συνάπτεται με τη σκληρή λιτότητα.

Αυτούς τους όρους θέτουν μέχρι τώρα, αυτούς θα θέσουν και στη διαπραγμάτευση για την τρίτη δανειακή σύμβαση. Δεν το κρύβουν, ενώ στις ενστάσεις που ακούγονται απαντούν με τον κυνισμό ενός Σόιμπλε: «Δεν σας βάλαμε εμείς με το ζόρι σε πρόγραμμα, αν δε θέλετε μπορείτε να αναζητήσετε αλλού δανεικά».
Μέχρι τώρα, τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά), στις οποίες πήραν μέρος τέσσερα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ) ακολούθησαν αυτή τη γραμμή.

Οι κατηγορίες που αντιμετώπισαν ήταν πως τους «κρατούσαν» οι δανειστές και γι’ αυτό δεν έκαναν διαπραγμάτευση.

Αυτός ο μύθος διαλύθηκε τον πρώτο κιόλας μήνα της νέας κυβέρνησης. Η τέταρτη κατά σειρά κυβέρνηση (Τσίπρα) και δύο ακόμη κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ) ακολουθούν την ίδια γραμμή.
Σε λίγες μέρες θα μάθουμε τα πρώτα μέτρα της νέας μνημονιακής περιόδου.

Τα μικρομερεμέτια που πιθανόν υπάρξουν δε θ’ αλλάξουν καθόλου το χαρακτήρα της μνημονιακής πολιτικής.

Συνέχεια θα υπάρξει, τομή όχι.
Βάζοντας έτσι το ζήτημα (η ζωή επιβεβαίωσε πλέον ότι μόνο έτσι πρέπει να τίθεται), εκείνο που απομένει είναι να βρούμε το ταξικό «διά ταύτα».

Τέρμα πια στις αυταπάτες, στις αναθέσεις, στην αναζήτηση μεσσιών.

Για ν’ αλλάξει το παραμικρό χρειάζονται ταξικοί αγώνες. Για να διαγραφεί ένα διαφορετικό μέλλον χρειάζεται ταξική, επαναστατική πολιτική οργάνωση.

Κόντρα-Εξέγερση