Μας ταράξαν στα πέναλτυ και δεν έχουμε τέρμα…

Οι εταίροι μας έχουν πιάσει από το λαιμό και μας στραγγαλίζουν;

Μας επιβάλλουν χρηματοδοτική ασφυξία;

Μας εκβιάζουν; Προφανώς ναι.

Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν μας είχαν προειδοποιήσει.

Εμείς βέβαια είχαμε χαθεί στο βολονταριστικό λόγο του Αλέξη και δεν είχαμε αυτιά για το νέτο - σκέτο λόγο του δόκτορα Σόϊμπλε.

Και αυτό είναι μάλλον το δικό μας πρόβλημα. 

Σε όλες τις επισκέψεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη καθ’ όλη την μακρόχρονη προεκλογική περίοδο οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και το ΔΝΤ ήταν σαφείς. Αν δεν κάνετε μεταρρυθμίσεις δεν έχει χρήμα που να χτυπιέστε ανάποδα.

Πολιτική λύση όπως την εννοείτε εσείς ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Και μη φανταστείτε τίποτα (νέο) φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις.

Απλά πραγματάκια που θα έκαναν την Ελλάδα να πλησιάσει το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Μάζεμα στα έξοδα του κράτους για να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό, αναδιάρθρωση της φορολογικής διοίκησης, ανεξαρτησία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων και κίνητρα για την αποπληρωμή των οφειλών, παραμετρικές αλλαγές στο ασφαλιστικό (δηλαδή αλλαγές σε όρια ηλικίας, ποσοστά αναπλήρωσης, απαιτούμενα έτη ασφάλισης),  νέο πραγματικά ενιαίο μισθολόγιο στο Δημόσιο, ολοκλήρωση των δρομολογημένων ιδιωτικοποιήσεων, άνοιγμα των αγορών, απλοποίηση των διαδικασιών αδειοδότησης, αναδιάρθωση των ΔΕΚΟ. Ακόμα και η κατάργηση των εξαιρέσεων στο ΦΠΑ είχε μια λογική (γι αυτούς, όχι για μας)…

Στον τουρισμό έχετε πληθώρα μικρών επιχειρήσεων με τεράστια φοροδιαφυγή, αυξήστε το ΦΠΑ για να αυξηθούν τα έσοδα μέσω αυτών που κόβουν αποδείξεις. Αυτά είχαν ζητήσει και από την προηγούμενη κυβέρνηση η οποία τα αρνιόταν, κόσμια βεβαίως και γι αυτό δεν είχε κλείσει η αξιολόγηση από το φθινόπωρο. Πονηρά αυτή τους πάσαρε στην επόμενη.

Και όλα αυτά γιατί στην ΕΕ υπάρχουν κανόνες και αν για σας υπάρξουν εξαιρέσεις, θα ξεσηκωθούν και οι άλλοι και θα διαλυθεί όλο το κόλπο. Και βέβαια αν κάνετε κάποια από αυτά για τα οποία έχετε υπογράψει, έστω στο περίπου, ο Ντράγκι με την κάνουλα είναι εδώ και την έχει χαλαρωμένη.

Άσε που για να ελπίζετε σε κούρεμα στο μέλλον πρέπει να περάσετε στα πλεονάσματα, δηλαδή θα πρέπει να μειώσετε τα έξοδα του κράτους και να αυξήσετε τις ιδιωτικές επενδύσεις, την παραγωγή και τις εξαγωγές.

Απλά λογικά πραγματάκια.

Για τους Ευρωπαίους όχι για τους Έλληνες.

Απέναντι στη λογική, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε πρόγραμμα με δημόσιες επενδύσεις της πυρκαγιάς, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, διακοπή στη λειτουργία του μεταλλείου χρυσού, προσλήψεις ή επαναπροσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων με κατάργηση της κινητικότητας, στελέχωση με ημέτερους των χιλιάδων δημόσιων οργανισμών του τίποτα, κούρεμα κεφαλαίου σε δανειολήπτες βορείων προαστίων (για σπίτια αξίας έως και 500.000 ευρώ), πάγωμα και επανέλεγχο όλων των ιδιωτικοποιήσεων.

Η «πρώτη φορά» Αριστερά δεν θέλει ούτε μια στοιχειώδη, έστω και για τα μάτια του κόσμου, αξιολόγηση των ΔΥ.

Και ξέρετε γιατί; Διότι η παραμικρή αξιολόγηση θα αποκάλυπτε την ύπαρξη χιλιάδων υπαλλήλων χωρίς κανένα αντικείμενο και όχι απλά με κακές επιδόσεις.

Ακόμα και στη δίκαιη αντιμετώπιση της όποιας ανθρωπιστικής κρίσης απουσιάζει τεχνηέντως ο φορέας που θα την κάνει, τα μέσα και η μεθοδολογία που θα χρησιμοποιήσει για την επιλογή των φτωχών.

Για να πάνε τα 300 μύρια άπατα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ φωνάζει εδώ και 3 χρόνια για παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, αλλά στις 40 μέρες που κυβερνά φρόντισε να διακόψει το πιλοτικό πρόγραμμα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και να δώσει τροφεία στους καλοζωισμένους υπαλλήλους της ΔΕΗ.

Στα παιδάκια που λιποθυμούν (αν λιποθυμούν) δίνει μόνο αξιοπρέπεια.   

Αν οι ευρωπαίοι εταίροι ήταν δύσπιστοι απέναντι στην προηγούμενη κυβέρνηση, που τόλμησε έστω να βγάλει και μερικούς ΔΥ στη διαθεσιμότητα (συνήθως αυτούς που δεν έπρεπε), στη σημερινή θα τραβούσε πιστόλι. Και τράβηξε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είπε ψέματα στον ευκολόπιστο λαό του αλλά όχι εσκεμμένα.

Δυστυχώς τα πίστευε.

Τα περισσότερα στελέχη του και όλα τα μέλη του, μεθυσμένα από το «πρώτη φορά Αριστερά» πίστευαν πραγματικά ότι θα μπορούσαν να επιβάλλουν πολιτική λύση στην Ευρώπη.

Ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζουν τους θεσμούς αλλά και τον διεθνή καπιταλισμό όπως αντιμετώπιζαν τις εγχώριες αστικές κυβερνήσεις 40 χρόνια τώρα. Με τη καταγγελία, τη φωνή, τον εκβιασμό, τις απεργίες και τις καταλήψεις, δηλαδή με τον τσαμπουκά. «Θα τους αναγκάσουμε να μας δώσουν λεφτά χωρίς πρόγραμμα.» Η διαφορά είναι ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δανείζονταν και τα μοίραζαν για να εξασφαλίζουν πολιτική ηγεμονία και να μπορούν ανενόχλητες να κάνουν το δικό τους πάρτι. Οι ξένοι για τους ίδιους ακριβώς λόγους δεν μπορούν να τα δώσουν.

Τα δικά τους πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα δεν τους επιτρέπουν να είναι χαλαροί με την Ελλάδα. Ειδικά όσοι έχουν τους λαούς τους στη δική τους πρέσα. Και 5 χρόνια τώρα εργάστηκαν σκληρά ώστε να μην κινδυνεύουν από ένα πιθανό grexit.

Η Ελλάδα είναι το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης που κοιτάζει αμήχανα τις life style φωτογραφίες του υπουργού οικονομικών της, ενώ σφίγγει το μουτζούρη ανάμεσα στα σκέλια της.

Γιατί, ο ικανότατος στην επικοινωνία πρωθυπουργός μας, φρόντισε, πριν απαιτήσει λεφτά αέρα - μπανά από τους δανειστές, να στείλει για συνομιλίες έναν υπουργό  που ο χαρακτηρισμός «προκλητικός»  είναι η πιο ήπιος που θα μπορούσες να του προσάψεις.

Σε μια συγκυρία που όλα έπρεπε να γίνουν στο σβηστό μπας και κερδίσει κάτι παραπάνω, ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να κάνει όλον τον κόσμο να γελάει, όταν δεν οργίζεται, με την πάρτη μας.

Η Ελλάδα  ποτέ δεν ήταν τόσο απαξιωμένη, διεθνώς. Μέχρι και ναζιστή είπε τον τύπο που κρατάει το κλειδί του ταμείου.

Τι άλλο να κάνει για να τη φτύσουν;

Και επειδή η στάση αυτή ήταν επιλεγμένη από τα πριν (με νικηφόρα βεβαίως προοπτική) ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να καλύψει και τα εγχώρια νώτα του με πανεθνική συσπείρωση μέσω  του πιο άκρατου εθνολαϊκισμού, στα όρια του επικίνδυνου.

Το γεγονός ότι για τη συμμαχία με τους ΑΝΕΛ (ενώ υπήρχε και άλλη επιλογή) δεν άνοιξε μύτη στο εσωτερικό του δείχνει ότι όλος ο κόσμος του είχε πειστεί για τα βάσιμο του σχεδίου του.

Η πανεθνική συσπείρωση στο αίτημα «δώστε λεφτά χωρίς δεσμεύσεις» ήταν το σχέδιο. Δεν ξέρω αν είναι ακόμα.

Περίμεναν κάποιες αντιδράσεις από τους δανειστές αλλά όχι τη θηλιά που αυτοί σφίγγουν γύρω από το λαιμό μας.

Πίστευαν ότι τα μηνύματα ήταν απλά μια μπλόφα. Και με μπλόφες πήγαν να παίξουν και αυτοί σε ένα παιχνίδι στημένο παρολί.

Τόσο αφελείς; Ναι μα τόσο αφελείς.

Τόσο, ώστε τόσα χρόνια να πιστεύουν ότι κατακτούσαν με «αγώνες» τα προνόμια συντεχνιών, καστών και ομάδων από τις αστικές κυβερνήσεις. Ακόμα και σήμερα δεν θέλουν στην ουσία να μαζέψουν τους φόρους από κανέναν.

Γιατί είναι διαχρονικά οπαδοί του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ.  

Όταν δίνουν αβάντζιο 100 δόσεις, δηλαδή 8 χρόνια, στους οφειλέτες και προτείνουν τουρίστες ντεμέκ φοροελεγκτές για τα νησιά δεν κάνουν πλάκα. Δεν θέλουμε λεφτά, λένε.

 Άντε μετά να τα πάρεις από τα γατόνια της απάτης. Τους φτάνει η «αξιοπρέπεια».

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεμένος πισθάγκωνα και μαζί του η χώρα και οι πολίτες της. Με ένα στραβοπάτημα φεύγει το σκαμνί και η θηλιά κάνει τη δουλειά της.

Το σχέδιο δεν βγήκε και η κυβέρνηση πρέπει να υποχωρήσει άτακτα. Να δει την δημοτικότητά της να καταρρέει  αν δεν θέλει να δει τη χώρα να πτωχεύει. Πρέπει να κάνει μεταρρυθμίσεις.

Μόνο που και αυτό της είναι αδύνατο ακόμα και αν όλες οι συνιστώσες της συμφωνήσουν για αλλαγή πορείας.

Τόσα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εργάστηκε ποτέ πάνω σε πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων σε αστικό περιβάλλον. Το θεωρούσε ρεφορμισμό.

Γι αυτό και στην Παιδεία το πρώτο που φρόντισε να κάνει είναι να καταργήσει τις εξετάσεις στα σχολεία και να διαλύσει τα ΠΠΣ. Τόσο ξέρει, τόσο καταλαβαίνει. Ούτε τη δημόσια διοίκηση γνωρίζει, ούτε την αγορά. Τα στελέχη του αν δεν είναι άεργα είναι συνδικαλιστές που έχουν χρόνια να δουλέψουν. Ξέρουν μόνο να ζητούν από άλλους και όχι να παράγουν.

Τα φληναφήματα της δήθεν αριστερής πολιτικής εξαερώνονται στο καυτό και άνυδρο τοπίο της πρακτικής σε περιβάλλον οικονομικής λιτότητας.

Γι αυτό φωνάζει μόνο να του δώσουν λεφτά. Δεν ξέρει να τα βγάζει μόνος του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ζητήσει βοήθεια από τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις, να συνεργαστεί με αυτούς που ξέρουν τα στοιχειώδη παραχωρώντας βέβαια πολιτικό κεφάλαιο. Οk, παλιό φθαρμένο πολιτικό προσωπικό αλλά αυτό έχουμε.

Ας διαλέξει τους καλύτερους. 

Όχι πως και αυτοί εγγυώνται τη σωτηρία. Κάθε άλλο. Αλλά τουλάχιστον μπορούν να κάνουν μια κυβέρνηση να υπάρχει στοιχειωδώς.

Να συνεννοηθεί με τη θεσμόϊκα και να καταθέσει ένα συγκεκριμένο και μετρημένο πρόγραμμα το οποίο και να ξέρει να εκτελέσει.

Μόνο μια κυβέρνηση «multi - culti»  θα μπορούσε να σταθεί πάνω από το  πολιτικό κόστος και να βάλει χοντρό χέρι στην τελευταία σοβιετολάγνα αστική δημοκρατία. Αλλιώς ούτε στη δραχμή δεν μπορούμε να πάμε.

Γιατί, τι να υποτιμήσεις όταν δεν έχεις τίποτα;

Λεωνίδας Καστανάς

Μη Μαδάς τη Μαργαρίτα