Ας αφήσουμε τα καουμποϊλίκια, και ας κοιταχτούμε στο καθρέφτη.

Ο Σύριζα κέρδισε τις εκλογές έχοντας πείσει μεγάλη μερίδα των Ελλήνων ότι για όλα φταίει το μνημόνιο, και οι κακοί τοκογλύφοι εταίροι μας, που μας έχουν βάλει στο μάτι διότι  είμαστε άλλη ράτσα, περήφανη, κλπ, κλπ.

Ουδέποτε παραδέχθηκε δηλαδή ότι πρώτα χρεοκοπήσαμε, για πολλούς και διάφορους λόγους, κυρίως λόγω των πολιτικών που υποστηρίζει ο ίδιος, και μετά ήρθε το μνημόνιο, μπας και παραμείνουμε στο κλαμπ των πολιτισμένων χωρών.

Και μέσα απ’ αυτό το σαθρό αφήγημα, υποσχέθηκε όχι μόνο να καταργήσει το «απεχθές» μνημόνιο με ένα νομοσχέδιο, αλλά και να επαναφέρει τα πάντα στη προτεραία τους κατάσταση!

Μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, εφάπαξ, απασχόληση, κλπ.

Και τι δεν υποσχέθηκε…

Και βέβαια, όλοι οι μελανιασμένοι από τη κρίση Έλληνες, αυτοί που μέχρι πριν πέντε χρόνια αγνοούσαν ακόμη και το ποιος είναι υπουργός Οικονομικών, ενώ στοιβάζονταν κάθε βράδυ στα σκυλάδικα ραίνοντας με γαρδένιες τους πολιτισμικούς μας ήρωες, έφαγαν το παραμύθι ότι για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι, και έριξαν τη ψήφο τους μονοκούκι στη σαλεμένη παρέα του Τσίπρα, που είχε (άκουσον άκουσον) πρότυπο την Αργεντινή και μετά τη Βενεζουέλα… αμφότερες κατεστραμμένες οικονομικά.

Από την άλλη, είχαμε μια συγκυβέρνηση ΝΔ και Πασόκ, που το μόνο που μπορούσε να αντιτάξει στον άκρατο λαϊκισμό της «πσαικαζμένης» αντιπολίτευσης ήταν ακόμη περισσότερο αίμα και δάκρυα.

Και έτσι η κοινωνία μας χωρίστηκε σε μνημονιακούς «γερμανοτσολιάδες» και αντιμνημονιακούς «αλλοπαρμένους», όπως πριν ήμασταν χωρισμένοι σε «πράσινα και γαλάζια καφενεία», και πιο παλιά σε «Εαμοβούλγαρους» και «Εθνικόφρονες».

Ο αγαναΧτισμός βάρεσε κόκκινο… η χαρά του μπαχαλάκια και του μπαταχτσή.

Μια επιπλέον παράμετρος είναι και το γεγονός ότι η λιτότητα του μνημονίου, με τα πάμπολλα χαράτσια και τους φόρους,  επιβλήθηκε από ένα φιλελεύθερο κόμμα, και τους σοσιαλιστές εταίρους του, που σε τελική ανάλυση αμφότεροι ήταν υπεύθυνοι (επί δεκαετίες) για τα χάλια της οικονομίας μας.

Με τον Σύριζα να πουλάει το παραμύθι του άφθαρτου, και του Πρώτη Φορά Αριστερά, την ώρα που η πλειονότητα των στελεχών του αποτελείται από παλιούς Πασόκους, που είδαν φως και μπήκαν, και που αυτοί κι αν δεν συνετέλεσαν στη γιγάντωση των ελλειμμάτων…

Οπότε είχαμε το δίλημμα μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Με μόνη σταθερή το ότι κανείς από τους δυο μονομάχους δεν είχε σκοπό, ούτε ήθελε, ούτε μπορούσε, να τα βάλει με το πελατειακό κράτος, το ρουσφέτι, και τις παντοδύναμες συντεχνίες του δημοσίου. Δείτε π.χ. τους νερουλάδες της βουλής επί ΝΔ-Πασόκ, και τη Γενόπ/ΔΕΗ επί Σύριζα.

Παράλληλα πολλοί ένθεν κακείθεν ξεχνούν, ή αγνοούν τεχνηέντως την καταστροφική περίοδο 2004-2009, με πρωθυπουργό τον Καραμανλή (τον ράθυμο), τον οποίο ουκ ολίγοι νεοδημοκράτες θεωρούν ακόμη ως τη μόνη μας ελπίδα!

Ακόμη και φανατικοί αντιμνημονιακοί συνεχίζουν να «σέβονται» τον Καραμανλή, την ίδια ώρα που πνέουν μένεα εναντίον του ΓΑΠ.

Ίσως γι αυτό ο Αλέξης, που μας πήγε σε εκλογές (και καταστροφή) για να μη ψηφίσει ΠτΔ τον Δήμα, πρόσφερε το αξίωμα στον… Προκόπη Παυλόπουλο, έναν από τους κατ εξοχήν υπεύθυνους για τη πτώση μας, που όσο ήταν υπουργός εκτός από την «ηρεμία» του έγινε γνωστός και διάσημος για τη δημιουργία χιλιάδων θέσεων απασχόλησης στο διαλυμένο προ πολλού δημόσιο. Ισχύς μου, ο διορισμός του λαού, φαίνεται να έλεγε ο «φιλελεύθερος» αυτός διανοητής, και γι αυτό τον επιβράβευσαν οι "ριζοσπαστικοί Αριστεροί".

Αφού πρώτα βέβαια έκανε  κι αυτός τη κωλοτούμπα του, και επανήλθε ως πολέμιος του ανάλγητου μνημονίου, που μας πατάει αφού… με αποτέλεσμα να αναβαπτιστεί στη κωλυμβήθρα του αντιμνημονιακού Σιλωάμ, που τους χωράει όλους (αριστερούς, ναζί, ψεκασμένους, απατεώνες, κλπ).

Το μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει τώρα δεν είναι τόσο τα ελλείμματα ή τα χρέη, ούτε η Ζωζώ στο προεδρείο της Βουλής, αλλά η θέση της χώρας μας στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Ήδη, μέσα σε δυο σχεδόν μήνες, οι άσχετοι αυτοί λαϊκιστές  που παριστάνουν τους υπουργούς κατάφεραν να μας απομονώσουν διεθνώς, και να ανοίξουμε μέτωπα με τους πάντες και τα πάντα.

Λες και είμαστε καμιά στρατιωτική ή οικονομική υπερδύναμη.

Δείτε για παράδειγμα τα καμώματα του Καμένου. Που αν και υπουργός Εθνικής Άμυνας (άλλο πάλι και τούτο) προφανώς αγνοεί ότι αν γίνει κανένας πόλεμος, το πολύ πολύ να έχουμε καύσιμα και ανταλλακτικά για δυο τρεις μέρες.

Στη συνέχεια θα ζητάμε να τα αγοράσουμε (αν υπάρχει χρήμα) από αυτούς που τώρα βρίζουμε.

Και αν βρούμε τα σκούρα, και χάσουμε κανένα νησάκι, τότε πάλι στο ΝΑΤΟ, στον ΟΗΕ, και στη κακιά ΕΕ θα τρέχουμε, όπως κάνουμε  τόσα χρόνια για τη κατεχόμενη Κύπρο. (Εκτός κι αν ισχύει αυτό που άκουσα, ότι ο Πάνος δεν σηκώνει πολλά πολλά, και άμα λάχει θα στείλει καμιά φρεγάτα στο…. Βερολίνο, να τα κάνει λίμπα)!!!!!!

Για να το κλείνω, καλά θα κάνουμε ως Έλληνες και ως υπεύθυνοι πολίτες (λέμε τώρα) να αποδεχθούμε ότι καλώς ή κακώς, τα προ της κρίσης χρόνια ζούσαμε πέραν των δυνατοτήτων μας, χάρη σε δανεικά κι αγύριστα. Που μόλις μας ζητήθηκαν πίσω αποδείχθηκε ότι δεν δυνάμεθα… Και έτσι φτάσαμε εκεί που φτάσαμε, με τα κεφάλια μέσα. Αναγάγοντας την πιστολιά και το μπαταχτσιλίκι σε εθνικό καθήκον!

Με τον Σύριζα να πατάει σε δυο βάρκες.

Με τους πολιτικούς μας ηγέτες να μεταμορφώνονται αίφνης από οπαδούς του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ σε φορομπήχτες.

Και με τελικό πλάνο τη προσφυγή σε δημοψήφισμα μπας και ο Αλέξης ρίξει το φταίξιμο στον λαό, που δεν τον αφήνει να ασκήσει περήφανη πολιτική.

Ξαφνικά θυμηθήκαμε και τις γερμανικές αποζημιώσεις που μας οφείλουν οι Ναζί από το ’41. Κάτι που είχαμε εντελώς ξεχάσει επί δεκαετίες, τότε που το μόνο που μας απασχολούσε ήταν η Μενεγάκη, και το που θα τραγουδήσει ο Ρέμος…

Καλώς ή κακώς οι κακοί εταίροι μας έσωσαν το 2012 για να σωθούν οι τράπεζές τους. Κάτι που ήδη έγινε.

Σήμερα αυτός ο κίνδυνος δεν υπάρχει. Ο μόνος λόγος που συνεχίζουν να ασχολούνται μαζί μας είναι πολιτικός και ίσως και συμβολικός. Αλλιώς από κει παν’ κι άλλοι. Ακόμη και στα καλύτερά μας, το ελληνικό ΑΕΠ ήταν ένα απειροελάχιστο μικροποσοστό του συνολικού ΑΕΠ της ΕΕ. Τι να λέμε;

Γι αυτό ας αφήσουμε την άρνηση, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη, κι ας σοβαρευτούμε.

Θα μου πείτε: Πως θα γίνει αυτό με το σούργελο που μας κυβερνά;

Έλα μου ντε… Εδώ μας  θέλω…

Strange Attractor