Σκίσιμο μνημονίου και μισθός κάθε μήνα δεν γίνεται…

Οταν ο Παπανδρέου, από το «λεφτά υπάρχουν» προσγειώθηκε στο Καστελόριζο, του έφυγε το μισό ΠΑΣΟΚ.

Στην κλειστή στροφή του Σαμαρά από τα Ζάππεια προς τα μνημόνια, του έπεσαν από την καρότσα οι Καμμένοι.

Κάτι ανάλογο θα χρειαστεί να διαχειριστεί και ο Τσίπρας, τώρα που από το «Merkel, go back» πέρασε στο «Liebe Kanzlerin»;

Ισως όχι!

Πρώτον, επειδή η μάζα ψηφοφόρων που, μετακινούμενη, αναδιέταξε το πολιτικό σκηνικό, ξεμένει από παραισθησιογόνα.

Ολο και περισσότεροι, ιδίως συνταξιούχοι και δημόσιος τομέας, ο προνομιακός χώρος του ΣΥΡΙΖΑ, συνειδητοποιούν ότι δεν γίνεται και να σκίζεις τα μνημόνια και να πληρώνεσαι κάθε πρώτη και δεκαπέντε σε ευρώ.

Ως αντιμνημονιακά καταφύγια απέμειναν τα κόμματα των άκρων, που, όμως, επαγγέλλονται τη διεθνή απομόνωση.

Αρκετοί είναι διατεθειμένοι να αδιαφορήσουν για το έλλειμμα δημοκρατίας της Ακρας Αριστεράς και της Ακρας Δεξιάς, αλλά πολύ λιγότεροι είναι πρόθυμοι να τις ακολουθήσουν στο φρενοκομείο.

Δεύτερον, η αντιπολίτευση και να θέλει δεν μπορεί να υποσχεθεί τον ουρανό με τ' άστρα. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, δεν θα δημιουργήσουν στρατούς «αγανακτισμένων», δεν θα μιλήσουν για «προδότες» και δεν θα κρυφτούν σε μια ψηφοφορία όπου ζητούμενο θα είναι η παραμονή της χώρας στο ευρώ.

Τρίτον, η διαχείριση της αναστροφής γίνεται με τρόπο που κολακεύει τη «γαλαρία». Κατασχέσεις γερμανικής περιουσίας, επιτροπή για το «επονείδιστο χρέος», θα πληρώσουμε τους δανειστές με αέρα, βαρουφακισμοί, εθνολαϊκισμός, γενικώς θέατρο και φουστανέλα.

Λίγοι συνειδητοποιούν ότι κάθε μέρα που περνάει, η πραγματική οικονομία επιδεινώνεται.

Οπως και αν τελειώσει αυτή η ιστορία, το κοινό των ΑΝΕΛ και του ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει ικανοποιημένο, επειδή «τουλάχιστον, αυτοί διαπραγματεύτηκαν».

Τέταρτον, οι εσωτερικές τριβές απορροφώνται.

Οι ρόλοι μεταξύ των ομάδων ενδιαφερόντων έχουν μοιραστεί, ο Καμμένος έχει το κουβαδάκι του, ο Λαφαζάνης το δικό του, o Πανούσης το δικό του, και παίζουν σε χωριστές παραλίες, χωρίς να ενοχλούν ο ένας τον άλλον.

Το πολύ πολύ να περισσέψουν κάτι τροτσκιστές και κάτι μαοϊκοί…

Εστω κι έτσι, όμως, είναι η πρώτη φορά που υπάρχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία για μεταρρυθμίσεις.

Είναι η μεγάλη ευκαιρία.

Ο συνδυασμός επανάστασης και επαιτείας δεν μπορεί να πάει μακριά και, επιτέλους, η Ελλάδα πρέπει να γίνει κανονική ευρωπαϊκή χώρα.

Μόνο που, ακόμη και σήμερα, η κυβέρνηση θεωρεί «κόκκινη γραμμή» να μην καταργηθούν οι συντάξεις στα πενήντα παρά κάτι. Και η διάταξη για να σταματήσουν οι έλεγχοι των πλαστών πιστοποιητικών στο Δημόσιο παίρνει το δρόμο για τη Βουλή.

Οπως φαίνεται, έχει και η ΠΟΕ – ΟΤΑ το κουβαδάκι της σ' αυτήν την κυβέρνηση. Και η ΑΔΕΔΥ, εννοείται…

Μάκης Βοϊτσίδης

Αγγελιοφόρος