Οι βρώμικες καθαρίστριες…

Ανεχτήκαμε να σκούζουν τόσους μήνες, λες και δεν απολύθηκε κανένας άλλος, λες και δεν έμεινε χωρίς δουλειά κανένας άλλος, λες και μόνο αυτές αντιμετωπίζουν πρόβλημα.

Δε σεβάστηκαν ούτε καν το γεγονός πως ο μισθός που τόσα χρόνια έπαιρναν, στους περισσότερους Έλληνες μοιάζει άπιαστος στόχος.

Ακόμα και σ' αυτούς που έφαγαν τη μισή τους ζωή στα θρανία προσπαθώντας να μορφωθούν και να εξειδικευτούν…

Ζήσαμε να δούμε μια τραγουδίστρια (από τις λεγόμενες "μεγάλες") της χώρας, να δίνει συναυλία γι' αυτές, κάνοντας σημαία της το κόκκινο πλαστικό γάντι-σήμα κατατεθέν της απολυμένης καθαρίστριας. Του ΥΠΟΙΚ, φυσικά, γιατί οι άλλες καθαρίστριες της Ελλάδας δεν έχουν ούτε σύμβολα ούτε σπόνσορες, ούτε κράχτες.

Αυτές αγόγγυστα και αθόρυβα κάνουν τόσα χρόνια τη δουλειά τους, χωρίς ποτέ κανέναν να τον απασχολήσει τι αντιμετωπίζουν και πόσες σκάλες μετράνε κάθε μέρα προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο που την επόμενη μέρα μπορεί να μην το έχουν καν. 

Αντέξαμε να βλέπουμε εικόνες ντροπής (για τους νοήμονες και πολιτισμένους ανθρώπους) έξω από το ΥΠΟΙΚ κατά την παράδοση-παραλαβή του Υπουργείου, όταν η Βαλαβάνη -με επαναστατικές κορώνες- φώναξε να την αποκαλούν Νάντια και δεσμεύτηκε για άμεση επαναπρόσληψή τους. 

Φάγαμε στα μούτρα τη Ζωή (τρομάρα της για ΠτΒ) να τις δεξιώνεται στα γραφεία της Βουλής, τη μέρα της γυναίκας, για να δώσει στον αγώνα τους μια άλλη διάσταση. Πιο επετειακή, πιο συμβολική.

Χωρίς να την απασχολεί πως αυτό που η ίδια έκανε δεν έχει προηγούμενο στα τόσα χρόνια που υπάρχει Πρόεδρος Βουλής και πως η θέση της πλέον δε δικαιολογεί να σκαρφαλώνει σε κάγκελα για να συμπαρίσταται σε (δίκαια ή άδικα) επαναστατημένα πλήθη. 

Το να βλέπουμε, όμως, στο βήμα της Βουλής την αρχηγό της αγέλης των απολυμένων καθαριστριών, να σηκώνει το χέρι σαν τον Τσε Γκεβάρα, φορώντας το κόκκινο πλαστικό της γάντι, για να δώσει στον αγώνα τους όσο πιο δραματική έκφραση μπορεί, ε αυτό, συγγνώμη αλλά αποτελεί την ύψιστη αηδία.

Μεγαλύτερη κι από αυτή που νιώσαμε βλέποντας την Κανέλλη να κουβαλάει φρατζόλες και γάλατα στο βήμα, λαϊκίζοντας όσο δεν πάει κι αποτελώντας την πιο γραφική (μέχρι τότε) φιγούρα που βλέπαμε στα έδρανα. 

Γιατί, είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι, το κτίριο της Βουλής δεν είναι το "μπουρδέλο" που τόσα χρόνια τα αριστερά μπουμπούκια αποκαλούσαν.

Είναι ο ναός της Δημοκρατίας κι ό,τι γίνεται εκεί μέσα έχει ισχυρότατο συμβολισμό. Όχι μόνο στα χαρτιά, αλλά και στην ουσία.

Όπως δεν αρμόζουν οι κλωτσοπατινάδες και οι γελοιότητες, άλλο τόσο δεν αρμόζουν κι όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια. 

Ειλικρινά, νιώθω απεριόριστη συμπάθεια για τους χιλιάδες απολυμένους του ιδιωτικού τομέα που δε μπόρεσαν να βρουν τόσα χρόνια σύμβολα στον αγώνα τους.

Που δε βγήκε παραέξω η φωνή τους.

Που έψαξαν, παρακάλεσαν, έχασαν κάθε αξιοπρέπεια προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο κάπου-οπουδήποτε και έμειναν με μια ανεδαφική υπόσχεση (και πολλές φορές ούτε καν αυτή). 

Νιώθω θυμό για όσους από εμάς καταδέχτηκαν να συμπονέσουν τις απολυμένες καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ, αδιαφορώντας για τόσους και τόσους άλλους, με πολύ λιγότερες απολαβές, που βρέθηκαν στη θέση τους.

Και κυρίως, νιώθω αηδία για την εικόνα που επιλέξαμε ως χώρα, να προβάλουμε.

Κρίμα...

Ειρήνη Συνοδινού

EyeDoll