Παιχνίδι με τις λέξεις…

Φοροαπαλλαγή.  Η απαλλαγή από μόνη της θα μπορούσε να είναι κάτι θετικό.   Αλλά και λόγω στρατού (“αυτός είναι βύσμα και πήρε απαλλαγή”) και λόγω της ίδιας της σύνθεσης (απαλλάξτε με από αυτό το κακό πράγμα επιτέλους!) πολύ δύσκολο να αποκτήσει θετικό πρόσημο η λέξη.  

Φοροελάφρυνση κανείς;   Εκεί φαίνεται σαν να θέλει το κράτος να μας βοηθήσει.  Να κάνει λίγο πιο ελαφρύ το βάρος της υποχρέωσης.  

Αλλά κανείς δεν τολμάει να το πει “φοροκαθήκον”.  

Οι φορολογικές υποχρεώσεις και αυτές σε ψυχοπλακώνουν.  Δεν είναι κάτι που κάνεις με χαρά για να βοηθήσεις την χώρα σου.

Δεν είναι μόνο οι αστείες κωλοτούμπες της κυβέρνησης σε σχέση με Τρόικα και Μνημόνιο.  Έχει μεγάλη σημασία πως τοποθετούμε τις ίδιες τις λέξεις σε σχέση με τα προβλήματά μας.

Καλό παράδειγμα το μεταναστευτικό.  Ή μήπως είναι πρόσφυγες;  Πολιτικοί πρόσφυγες;   Να το πούμε “ανθρωπιστική κρίση”.   Ότι και να’ναι, μην μιλάμε πια για φράχτες ή τέτοια μπανάλ πρακτικά πράγματα, έτσι;  

Κάποτε υπήρχε μέσα ο όρος “παράνομος”.  Ο παράνομος μετανάστης δεν ήταν άνθρωπος, ήταν ένα ξεκάθαρο νομικό πρόβλημα.   Πήδηξε μια μάντρα ενώ δεν έπρεπε.  Να τον μπαγλαρώσουμε αμέσως!  

Φανταστείτε να παρκάρετε σε μέρος που δεν επιτρέπεται και να σας λέμε “παράνομο οδηγό”…    Αν βάλουμε μαζί και το “αλλοδαπός” τον έχουμε κάνει εξωγήινο.  

Δεν είναι δικός μας, δεν μας νοιάζει αν είναι σε αισχρές συνθήκες διαβίωσης για μήνες.  

Ένας διάσημος πιανίστας από άλλη χώρα δεν είναι αλλοδαπός βέβαια, αυτόν τον λέμε “φιλοξενούμενο στην χώρα μας” και άλλα τέτοια.

Υπάρχει και το “εργάτες χωρίς χαρτιά”.  Είναι κάτι τριτοκοσμικοί δηλαδή οι οποίοι έχουν μόνο λόγο ύπαρξης να δουλεύουν.  Εμείς οι Έλληνες μπορούμε να είμαστε άνεργοι, άεργοι ή ότι θέλουμε, αλλά αυτοί οι δίμετροι μαύροι προφανώς είναι για την οικοδομή, άντε να στείλουμε και κάνα δυο στο NBA το πολύ πολύ με παρέμβαση του πρωθυπουργού…  

Παρεμφερές και το “προσωρινή παραμονή” το οποίο το ζήσαμε πολύ στους Ολυμπιακούς.  

Θα μπούνε, θα κάνουν κάτι, θα τους πετάξουμε έξω.   Και άντε καλά στους Ολυμπιακούς λόγω του μεγέθους των έργων πες είχε μια λογική, τώρα τι δικαιολογία έχουν όσοι χρησιμοποιούν τέτοιους όρους;  

Ξέρουμε από πριν ποιοι από αυτούς τους ανθρώπους θα βρούνε μόνιμο ρόλο και ποιοι όχι στην χώρα μας;  Ξέρω εγώ αν θα ερωτευτώ και θα θέλω να παντρευτώ την καθαρίστριά μου;

Ίσως είναι “οικονομικός μετανάστης” αλλά αυτό το λέμε πιο πολύ για όσους Έλληνες φεύγουν στο εξωτερικό.  

Αυτοί είναι “πληγή”.  Δεν ασχολούμαστε με την ευκολία που τους δέχονται και τους αναδεικνύουν σε άλλες χώρες.  Εκεί “η Ελλάδα μας πληγώνει” που “χάσαμε τα καλύτερα μυαλά”.  

Ενώ αυτοί που έρχονται με τα καράβια από Συρία προφανώς είναι a priori όλοι χαζοί;  

Οι αλλοδαποί “θέτουν σε κίνδυνο” ή “αραιώνουν” τον Ελληνικό πολιτισμό μας, δεν τον κάνουν πιο πλούσιο.  

“Επιβαρύνουν” το σύστημα υγείας (ενώ αποδεδειγμένα συνεισφέρουν πολύ περισσότερα από ότι τραβάνε από αυτό) και σαν τα μυρμήγκια “περνάνε τα σύνορα” ότι κι αν κάνουμε εμείς, οι σωστοί, αυτόχθονες, καθαρόαιμοι 100% Ελληνάρες.

Στα σύνορα, δεν σκοτώνουμε.  Όχι, “τηρούμε την ασφάλεια”.  Όλα καλά.  

Αυτό που έκανε ο Πάνος Καμένος ήταν εξωφρενικό.  Συνέδεσε το μεταναστευτικό με την τρομοκρατία.  Ο George Bush είχε κάνει κάτι αντίστοιχο όταν έλεγε ότι πρέπει να αυξήσει την ασφάλεια στα σύνορα με το Μεξικό ως μέρος του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.

Όποιο πολιτικό θέμα και να πιάσουμε, υπάρχουν λέξεις κλειδιά όπως στο παραπάνω παράδειγμα.  

Άνθρωποι σαν κι εμένα έχουν δουλειά να σκέφτονται πως να πουλήσουν ιδέες αλλάζοντας το κάδρο του δημόσιου διαλόγου μέσα από τέτοιες λέξεις.    

Στην τελική αυτό είναι η πολιτική άλλωστε.  

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλούς διανοούμενους του καναπέ.  

Ας κάτσει να σκεφτεί αλλαγές με νόημα που θα βοηθήσουν την ελληνική κοινωνία να ωριμάσει αντί για κωλοτούμπες της πλάκας σε ανόητα θέματα όπως κάνει εδώ και τρεις μήνες.

Πολιτική Πολιτικά Πολιτικίζω