Το τελευταίο χαρτί του παίζει ο κ. Τσίπρας...

Ας ελπίσουμε ότι η πρώτη εντύπωση που προκαλούν οι αλλαγές στη διαπραγματευτική ομάδα, ότι δηλαδή ο πρωθυπουργός παίζει το τελευταίο του χαρτί ελπίζοντας σε σύγκλιση με τους εταίρους, είναι και αληθινή και ουσιαστική. Γιατί από αυτή την κυβέρνηση όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς.

Βεβαίως, περιθωριοποιώντας τον Γ. Βαρουφάκη ο οποίος είχε καταστεί persona non grata για τους Ευρωπαίους ομολόγους του, αλλά και τον άμεσο συνεργάτη του Ν. Θεοχαράκη τον οποίο αξιωματούχοι στις Βρυξέλλες είχαν αποκαλέσει οργισμένοι «ταξιτζή», κάνει μία κίνηση ιδιαίτερης αβρότητας προς τους εταίρους. Ιδιαίτερα μετά τα όσα συνέβησαν στη Ρίγα…

Αναβαθμίζοντας τον Ευκλ. Τσακαλώτο, έναν άνθρωπο όχι απαραίτητα  ικανότερο, αλλά σαφώς ηπιότερων τόνων και λιγότερης εγωπάθειας σε σχέση με τον κ. Βαρουφάκη, και δείχνοντας εμπιστοσύνη στο πουλέν του κ. Δραγασάκη, τον Γ. Χουλιαράκη για να χειριστεί μόνο του το Brussels Group, ο κ. Τσίπρας στέλνει το μήνυμα ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν επιδιώκει περαιτέρω σύγκρουση. Τουλάχιστον όχι για τους...  λάθος λόγους.

Μένει τώρα να φανεί αν στις διαπραγματεύσεις θα ενσωματωθούν από την ελληνική πλευρά και ορισμένες θέσεις που θα αμβλύνουν τις αντιπαραθέσεις με τους «θεσμούς» και θα επιτρέψουν τη σύγκλιση σε μία συμφωνία, ίσως όχι τελική, αλλά που θα δίνει στην ελληνική πλευρά τις ανάσες που εναγωνίως αναζητά για να μη σκάσει η χώρα μέσα στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.
Αν μάλιστα συνεκτιμηθούν και ορισμένες δηλώσεις του κ. Δραγασάκη που από την αφάνεια του τελευταίου 45νθημέρου επανήλθε στο προσκήνιο, ίσως να είναι έτοιμη η ελληνική πλευρά να λάβει και ορισμένα μέτρα επώδυνα και κοινωνικά και πολιτικά.

Έτσι ώστε να πετύχει να «παγώσει» σε αυτή τη φάση άλλα ακανθώδη ζητήματα, όπως για παράδειγμα το ασφαλιστικό. Σε κάθε περίπτωση, τώρα που εισερχόμαστε στην πλέον κρίσιμη περίοδο, φαίνεται ότι ορισμένες  ιδεολογικές – ιδεοληπτικές άμυνες, αρχίζουν να υποχωρούν.

Γιατί καλή η θεωρία, αλλά όταν δεν υπάρχει σεντ στα ταμεία, τότε το πράγμα αλλάζει.
Και από ό,τι φαίνεται ο κ. Τσίπρας μάλλον δεν επιθυμεί να του σκάσει η χώρα στα χέρια. Θα προσπαθήσει λοιπόν από ό,τι φαίνεται να κερδίσει κι άλλο χρόνο. Γνωρίζει όμως πλέον πολύ καλά, ότι για να αγοράσει χρόνο, πρέπει να έχει και ρευστότητα.

Έστω και με προσωρινές συμφωνίες και με χρηματοδοτικές ανάσες. Γι΄ αυτό και ενεργοποίησε σε ρόλο τοποτηρητή των διαπραγματεύσεων, τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με τις εν Ελλάδι συναντήσεις, τον κ. Σαγιά. Για να αισθάνεται σίγουρος ότι η γραμμή που δίνει τηρείται.
Ας ελπίσουμε  λοιπόν ότι έστω και την τελευταία στιγμή, η οποία έχει ήδη φτάσει, θα επιτευχθεί μία συμφωνία, η οποία θα επιτρέψει στη χώρα να υπάρχει και αύριο. Βεβαίως, άλλο πράγμα είναι να κλείσει μία συμφωνία και άλλο να υλοποιηθεί.

Γι΄ αυτό και ο κ. Τσίπρας, αν τελικά ντιλάρει, θα έχει να αντιμετωπίσει τις εσωκομματικές αντιδράσεις. Τις οποίες πιθανότατα θα επιχειρήσει να τιθασεύσει  με  την απειλή των εκλογών, μια και αυτές γίνονται με λίστα, γεγονός που του δίνει την ευελιξία να διαφοροποιήσει τη σύνθεση της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Στις Βρυξέλλες είναι βέβαιο ότι δεν αισθάνονται ασφαλείς, ακόμη και μετά τις αλλαγές.

Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, οφείλουν να αποδεχτούν ότι γίνεται ένα βήμα. Και ίσως και εκείνοι από την πλευρά τους να κάνουν κάποιο μικρό βήμα.  Αποδεχόμενοι τη χρονική μετάθεση ορισμένων καυτών ζητημάτων.

Το έχουμε ξαναπεί. Οι εταίροι δεν θέλουν την Ελλάδα εκτός ευρώ.

Αν το ήθελαν θα είχε ήδη συμβεί. Άλλο είναι το σχέδιό τους. Και ο  χρόνος είναι με το μέρος τους.

Ήδη αν επιτευχθεί συμφωνία το επόμενο διάστημα θα έχουν επιτύχει τις πρώτες καθοριστικές υποχωρήσεις της νέας κυβέρνησης.

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

Capital.gr