Δανεικά, και νεοελληνικός πολιτισμός…

Είναι λάθος να πιστεύουμε πως ο δανεισμός είναι φαινόμενο των τελευταίων ετών. Με δανεισμούς από την Ευρώπη έγινε η ελληνική επανάσταση, με δανεισμούς από την Ευρώπη συγκροτήθηκε το νεοελληνικο  κράτος το 1830, με δανεισμούς απ την Ευρώπη συντηρείται το νεοελληνικό κράτος αδιαλείπτως από τότε μέχρι τις μέρες μας.

Υπάρχουμε σαν κράτος χάρη στις ελεημοσύνες των ξένων, κι αυτό το θεωρούμε σαν μια αυτονόητη υποχρέωση της Ευρώπης προς την Ελλάδα εξαιτίας του ελληνικού πολιτισμού, που δεν έχουμε ιδέα σε τι ακριβώς συνίσταται…

Σε μας τους Έλληνες, ο ελληνικός πολιτισμός λειτουργεί σαν ένα αφηρημένο ιδεολόγημα και σαν μια επιταγή χωρίς αντίκρυσμα που επιμένουμε να την εξαργυρώνουμε αδιακόπως στις τράπεζες της Ευρώπης.

Περιφέρουμε τον δίσκο της επαιτείας εν ονόματι  του πολιτισμού μας, όντας απολίτιστοι.

Και η Ευρώπη καταθέτει τον οβολόν της χωρίς να παράγεται δι’ αυτού νεοελληνικός πολιτισμός.

Και βέβαια ο πολιτισμός δεν είναι τα γράμματα και οι τέχνες μόνο, είναι κατ αρχήν η επιστήμη και κυρίως ότι υπάρχει σε έναν τόπο σαν περιρρέουσα πολιτιστική ατμόσφαιρα.

Πολιτισμός είναι τα δημόσια αποχωρητήρια, πολιτισμός είναι ο τρόπος με τον οποίο λες καλημέρα, πολιτισμός είναι η συμπεριφορά του εισπράκτορα στο λεωφορείο και του επιβάτη στην ουρά.

Δεν παρήχθη πολιτισμός με τα δάνεια διότι, απλούστατα δεν τα παίρνουμε για να αναπτυχθούμε αλλά για να τα φάμε.

Διαβάζοντας τα βιβλία των ξένων περιηγητών στην Ελλάδα του περασμένου αιώνα, διαπιστώνεις πως όλοι, μα όλοι, και οι πιο φανατικοί φιλέλληνες, καταλήγουν στην εύλογη απορία: Πως γίνεται οι Έλληνες να έχουν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, όντας αγράμματοι;

Πως μπορούν να ισχυρίζονται πως είναι οι κληρονόμοι του πιο μεγάλου πολιτισμού που εμφανίστηκε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία, όντας αμαθείς ή ημιμαθείς, περιφρονώντας τόσο ανόητα τους διανοούμενους, προβάλλοντας τόσο βάναυσα τον καθένα που δεν έχει κολλημένο το νου του στην «πίτα»;

Και είναι λάθος να πιστεύουμε πως η δανεική ελληνική πίτα είναι σημερινό φαινόμενο.

Τα δέκα πρώτα άρθρα του πρώτου ελληνικού Συντάγματος είναι αφιερωμένα στην προστασία του δημόσιου ταμείου απ’ την κλοπή.

Οι Βαυαροί νομοθέτες ήξεραν πως ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός του Έλληνα είναι ο ίδιος ο Έλληνας, που ροκανίζει σαν ποντικός τα δάνεια.

Βασίλης Ραφαηλίδης

(Ιστορία –κωμικοτραγική- του Νεοελληνικού Κράτους, 1830-1974)

Για την αντιγραφή: S.A.