Βότκα, συμπάθεια, αλλά η Γιάλτα ζει!

Παρ’ ότι στην κυβέρνηση και στα δυο κόμματα που τη στηρίζουν υπάρχουν πολλές φωνές που καλλιεργούν ή επιθυμούν στενές σχέσεις της χώρας με τη Ρωσία, προσβλέποντας σ’ αυτή το αντίπαλο δέος των δανειστών μας, ομολογώ ότι ουδόλως αδιάφορη είναι η προώθηση των σχέσεων των δυο χωρών.

Άλλωστε, αποτελεί πάγια τακτική των περισσοτέρων ελληνικών κυβερνήσεων, αρχής γενομένης από τα χρόνια του Κωνσταντίνου Καραμανλή και δη στις εποχές των μεγάλων εντάσεων του ψυχρού πολέμου.

Φυσικά, δεν πρέπει να καλλιεργούνται δυσανάλογες προσδοκίες αναφορικά μ’ αυτή τη σχέση, ούτε ν’ ακούγονται οι γνωστές αφελείς ανοησίες για την συμπόρευση των δυο χωρών με συνδετικό κρίκο την …ορθοδοξία…

Μόνο και μόνο η συμπεριφορά της Μόσχας απέναντι στους … ορθόδοξους Κυπρίους, καταδεικνύει πολλά πράγματα…

Όπως καταδεικνύει πολλά κι η συμπεριφορά του Πούτιν στη χώρα μας, όταν στην αρχή της κρίσης σαφώς μας προέτρεψε ν’ απευθυνθούμε στο ΔΝΤ.

Υπό αυτή την έννοια, αλλά και σε συνδυασμό με τη ρωσική επεκτατικότητα προς την ανεξάρτητη Ουκρανία, που δεν συνάδει με τα δημοκρατικά ευρωπαϊκά ήθη και τις διακηρύξεις για την ελευθερία, οφείλουμε να κρατάμε μικρό καλάθι και να μην αποδίδουμε υπερβολικές διαστάσεις στη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Βλαδίμηρο Πούτιν.

Δεν πρέπει, επίσης να λησμονούμε ότι επί των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή, οι σχέσεις των δυο πρωθυπουργών κι οι κοινές ενέργειες σε ζητήματα ενέργειας, έφτασαν πιο κοντά από ποτέ, αλλά για διάφορους λόγους ποτέ δεν υλοποιήθηκαν ουσιαστικά.

Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι διπλωματικοί κύκλοι κι οι πολιτικοί παρατηρητές, που ισχυρίζονται ότι ο Πούτιν χρησιμοποίησε εντέχνως την Ελλάδα για τους δικούς του γεωπολιτικούς σκοπούς.

Συνεπώς, η γεωπολιτική θέση του τόπου, στην οποία τόσο επιμένει η κυβέρνηση κι ο φανατικά αντιευρωπαίος κομματικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αρκεί για ν’ αλλάξει η Ρωσία στρατηγική απέναντί μας.

Άλλωστε, είναι σαφές ότι η Ελλάδα για τη Ρωσία έχει αξία μόνο αν βρίσκεται εντός της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας και δη της Ευρωζώνης.

Βεβαίως, το ουσιαστικό αποτέλεσμα της επίσκεψης του Αλέξη Τσίπρα στη Μόσχα δεν θα κριθεί τώρα, αλλά σε βάθος χρόνου.

Όταν κι αν εκπληρωθούν οι διεργασίες για την άρση του εμπάργκο των Ρώσων, όταν κι αν εκπληρωθούν –ολοκληρωθούν οι συνεργασίες που εξαγγέλθηκαν στα ενεργειακά ζητήματα.

Επί της ουσίας, όμως, η ελληνική κυβέρνηση δεν πήρε απολύτως τίποτα.

Ούτε καν τη σταδιακή άρση του εμπάργκο, όπως ζητούσε.

Προς το παρόν, λοιπόν, και για μεγάλο χρονικό διάστημα, η ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να τρέφει ούτε ψευδαισθήσεις, ούτε αυταπάτες για την πορεία του τόπου.

Είναι άρρηκτα δεμένη με την Ευρωζώνη και τις διαπραγματεύσεις που εξελίσσονται.

Καλές κι εξόχως χρήσιμες οι διπλωματικές επαφές με την Κίνα, τη Ρωσία, την Ινδία, ακόμη και με το … Ιράν, αλλά μέχρι εκεί.

Άλλωστε, μόνο κάποιος αφελής θα πίστευε ότι αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να υποκαταστήσουν ή ν’ αντικαταστήσουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, αφού εκτός της υπηρέτησης των συμφερόντων τους ουδέν άλλο…

Ουδείς εξ αυτών μπορεί να υποκαταστήσει την πολιτική φερεγγυότητα της Ευρωζώνης κι όσο πιο γρήγορα επιτρέψουν οι κυβερνητικές ιδεοληψίες να γίνει αυτό σαφές, τόσο καλύτερα για τον τόπο.

Ορθώς, λοιπόν, εξελίσσονται διπλωματικά ανοίγματα, αλλά πρωτίστως οφείλουμε να τελειώσουμε με τις εκκρεμότητες που έχουμε με τους δανειστές της χώρας και κυρίως να βάλουμε τάξη στα του οίκου μας.

Ας μη ξεχνάμε και κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό.

Μπορεί στη Ρωσία εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια να έγιναν κοσμοϊστορικές αλλαγές και να πέθανε ο σταλινισμός –ανεξαρτήτως αν δεν το έχει μάθει ακόμη ο Λαφαζάνης κι οι σύντροφοί του- αλλά η Γιάλτα δεν έχει πεθάνει.

Το αναγνωρίζουν ακόμη κι οι Ρώσοι…

Ίσως κάτι περισσότερο να γνωρίζει κι ο Κώστας Καραμανλής.

Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

GR Post