Τον Γκότφριντ Μπεν τον έμαθα από γερμανόφιλο
(πως λέμε… γερμανοτσολιά) οπαδό της παρακμιακής ποίησης.
Το απόσπασμα είναι από τους αφορισμούς του. «Η
ιστορία δεν έχει νόημα, δεν συντελείται καμιά εξελικτική κίνηση. Δεν υπάρχουν
πια ψευδαισθήσεις, ούτε απάτες. Η ιστορία είναι η κλασική περίπτωση του
αλλοπρόσαλλου: Επιζεί στον Νιαγάρα για να πνιγεί αργότερα στην μπανιέρα».
Μπορεί να περιγράφει την ιστορία της ελληνικής
χρεοκοπίας.
Από τις 2 Σεπτεμβρίου του 2009, όταν ο τότε
πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής μπροστά στους παφλασμούς της χρεοκοπίας
προτίμησε την ασφάλεια της Ραφηνας και προκήρυξε εκλογές (με σκοπό ουσιαστικά
να τις χάσει), πέρασαν κοντά 6 (λείπουν κάτι μήνες) δαιμονισμένα χρόνια…
Χρειάστηκαν τουλάχιστον οκτώ μήνες (τεράστιο
διάστημα) για να μπορέσει η αυτοδύναμη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ να προσγειωθεί στο πρώτο
πακέτο μέτρων (9 Φεβρουαρίου του 2010). Δεν μπορεί να μην ασχοληθεί ο ιστορικός
του μέλλοντος. Τι θα είχε συμβεί αν η πράσινη πλειοψηφία, αντί να τσαλαβουτάει
επίσης στα ρηχά του «λεφτά υπάρχουν», αποφάσιζε από την πρώτη ώρα να
αντιμετωπίσει τον Νιαγάρα της επερχομένης χρεοκοπίας παίρνοντας μέτρα παράλληλα
με τις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους για τον δανεισμό.
Είχε προηγηθεί μια ακόμη σημαδιακή ημερομηνία.
Εκλογή του Αντώνη Σαμαρά (Μάιος) στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και εργώδης
προσπάθεια λίγο αργότερα του επιτελείου του να χτισθούν τα «Ζάππεια» της
στρατηγικής του.
Το πρώτο μεσοπρόθεσμο ψηφίζεται από τους
βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και την ηττημένη στον εσωκομματικό στίβο Ντόρα Μπακογιάννη.
Νομιζω ότι η ιστορική γραφίδα θα μείνει στο ερώτημα τι θα είχε συμβεί αν στην
ηγεσία της Ν.Δ. ήταν η κ. Μπακογιάννη ή (έστω) το πρώτο μεσοπρόθεσμο είχε
ψηφιστεί από τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού κοινοβουλίου, όπως έγινε στην
Πορτογαλία η την Ιρλανδία.
Πάντως χρειάστηκαν δεκαοκτώ ολόκληροι μήνες για
να συνειδητοποιήσει η κεντροδεξιά ότι η ελληνική κρίση δεν αντιμετωπίζεται
χωρίς ευρύτερες συνεργασίες και να αποφασιστεί πολυκομματική κυβέρνηση, στη
σύσκεψη Καρόλου Παπούλια, Γιώργου Παπανδρέου και Αντώνη Σαμαρά με την επιλογή
Παπαδημου.
Το αδιέξοδο βέβαια έχει προκληθεί, λόγω της νέας
δανειακής σύμβασης και το ολέθριο λάθος Παπανδρέου για δημοψήφισμα. Όλα αυτά σε
ένα κλίμα γενικευμένης αναταραχής με ογκώδεις διαδηλώσεις (θάνατος εργαζομένων
στην Marfin) και την πρώτη συγκέντρωση αγανακτισμένων (Μάιος) στην πλατεία
Συντάγματος, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ χτίζει τα θεμέλια της πολιτικής του ανάβασης, βρίσκεται
αντάμα με τους φανατισμένους των Ζαππείων (απ' όπου πρόκυψαν οι ΑΝΕΛ, σημερινός
συγκυβερνήτης) στην πιο αποπνικτική αντικοινοβουλευτική περίοδο με τις ανοικτές
παλάμες…
Πάντως επί Παπαδήμου ολοκληρώνεται το PSI ,
ψηφίζεται το δεύτερο μνημόνιο, αλλά ο φόβος για την εφαρμογή του οδηγεί πάλι σε
εκλογές, παρότι τα δεδομένα δεν έδειχναν κάτι διαφορετικό από κυβέρνηση
συνεργασίας.
Άλλη μια άσκηση για τον ιστορικό.
Αν δηλαδή η στήριξη στην κυβέρνηση Παπαδημου
ήταν γενναία, ποια θα ήταν η διαδρομή μας σήμερα.
Οι εκλογές πάντως έφεραν κυβέρνηση με γενναία
συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ, την τραγική επιλογή με την ΕΡΤ και τα μετέπειτα λάθη
Κουβέλη.
Έτσι φτάνουμε στη θριαμβευτική (και ίσως
μοιραία) «πρώτη φορά αριστερά».
Δεν φιλοδοξούμε βέβαια αναδρομή βάθους σε λίγες
αράδες. Δεν έχουμε καν την ψυχραιμία να την κάνουμε και εν θερμώ δεν γράφεται
ιστορία. Ερέθισμα γι' αυτό το πρόχειρο σημείωμα είναι ο καβγάς για τον ρόλο του
Φώτη Κουβέλη και οι απόπειρες να μετατεθούν ευθύνες από τον έναν στον άλλο.
Αν πάντως όλοι μας, ο κάθε πολίτης, μετρήσει σε
αυτή τη διαδρομή και τη δική του συμπεριφορά (την ψήφο του, τις θέσεις του, τις
προσδοκίες ή τις μούντζες του), ίσως βγούμε σοφότεροι.
Είναι, ωστόσο, οδυνηρό ότι τα κόμματα που
βρίσκονται ήδη σε διαδικασία ανασυνθέσεων (ΝΔ με Σαμαρά, ΠΑΣΟΚ με Βενιζέλο,
ΣΥΡΙΖΑ με Αριστερό Ρεύμα) δεν επιχείρησαν να αντιμετωπίσουν αλήθειες, να
διορθώσουν εσφαλμένες πολιτικές, να μάθουν έστω κολύμπι και φυσικά να αλλάξουν
πρωταγωνιστές.
Για να καταφύγουμε πάλι στον Γερμανό παρακμιακό
ποιητή ποτέ δεν τόλμησαν (ή δεν μπόρεσαν) να βουτήξουν στον Νιαγάρα της εθνικής
τραγωδίας.
Προτίμησαν να πνιγούν σε ρηχές εσωκομματικές
μπανιέρες…
Άρης Τόλιος
Υ.Γ: Και καθώς έρχεται με φόρα πάλι η πολιτική
κρίση, αντάμα με την χρεωκοπία μας, μπορεί η σημερινή πολιτική ελίτ να φέρει
προσδοκίες χωρίς μεγάλες πολιτικές τομές και ανασυνθέσεις; Τούτοι εδώ δεν
μπορούν στα 6 χρόνια ούτε τον εκλογικό νόμο Παυλόπουλου να αλλάξουν.
Προικοδότησαν αντιθέτως τον δημιουργό του με το ύπατο αξίωμα της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου