Περιμένοντας το Άγιο Φως σε μια θεοσκότεινη χώρα…

Το άγιο φως και όλη η μπαρόκ μυσταγωγία που το συνοδεύει, αποτελούν μια ακόμη απόδειξη ότι ζούμε σε μια χώρα δέσμια μυθολογικών ψυχώσεων και σαχλών θρησκευτικών ειδώλων, από τα οποία εξαρτά την ψυχική της ισορροπία και την πνευματική της ανάταση.

Ένας σημαντικός αριθμός Ελλήνων, αρκετά μεγάλος ώστε να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις και να ρυθμίζει το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, θεωρεί την αφή ενός μαγικού φωτός θεϊκής προέλευσης όχι γραφική παράδοση συμβολικής σημασίας, αλλά κυριολεκτικό γεγονός που επαναλαμβάνεται ετησίως.

Κι αυτή η ευήθεια είναι πολύ πιο επικίνδυνη απ’ ό,τι αστεία, γιατί λογίζεται ως θρησκευτικό φρόνημα.

Και τα θρησκευτικά φρονήματα, σ’ αυτό τον τόπο, ιδίως όταν είναι εξαιρετικά παράλογα, προστατεύονται περισσότερο από την κοινή λογική και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Και, μοιραία, τα καπελώνουν…

Αναρωτιόμαστε καθημερινά γιατί είναι τόσο δύσκολο για την Ελλάδα να επανακάμψει, να τηρήσει κάποιο αναπτυξιακό πρόγραμμα, να αποβάλει τις νοσηρές της συνήθειες, να παράξει μεγαλόπνοα έργα, και δε συνειδητοποιούμε ότι η απορία μας είναι πιο κωμική από το ίδιο το πρόβλημα στο οποίο αυτή έγκειται. Πώς είναι δυνατόν να συμβούν τα παραπάνω, πώς είναι δυνατόν να έχουμε την απαίτηση να συμβούν, όταν η πολιτεία από μόνη της διαιωνίζει και εμπορεύεται τη θρησκοληψία και τον δογματισμό των πολιτών, μεταφέροντας μετά τιμών άγια φώτα, οργανώνοντας φαντασμαγορικές θρησκευτικές τελετές και μετερχόμενη κάθε πρόσφορη (και πολυδάπανη) μαγγανεία, προκειμένου να ποδηγετήσει και να εξουσιάσει αυτούς που τη φοβούνται;

Ο πολιτισμός είναι θέμα εκπαίδευσης και εξοικείωσης με την πνευματική εργασία, κι ένας λαός που τρέφεται εξ απαλών ονύχων από τη μεταφυσική μικρότητα, μια ζωή σ’ αυτήν θα καταλήγει.

Το πρόβλημα δεν είναι φυσικά ο Χριστιανισμός και η Ορθοδοξία, αυτά -όπως εκατοντάδες άλλα θρησκεύματα και δόγματα- είναι ανόητα παραμύθια για άτομα χαμηλής νοημοσύνης που τα έχουν ανάγκη για να ζήσουν, ελλείψει καλλιέργειας και μόρφωσης.

Κανένα παραμύθι δεν σε αναγκάζει μόνο του να το χρησιμοποιήσεις ως ατομικό μπούσουλα, μετατρέποντας τον κόσμο σε πεδίο εφαρμογής εξωφρενικών ιδεών και φαντασιώσεων.

Το πρόβλημα είναι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη θρησκεία ως μοχλό εξουσίασης του ανερμάτιστου πλήθους, που καλλιεργούν και διογκώνουν τον εγγενή παραλογισμό της, και τελικά τον ανάγουν σε savoir vivre του ημίτρελου, προστατεύοντάς τον θεσμικά από κάθε εξωγενές ερέθισμα που μπορεί να τον αμβλύνει.

Έτσι, καταλήγουμε να περιβαλλόμαστε από ακραία φανατισμένους ανθρώπους, βαθιά ποτισμένους με την τοξική ουσία της ιερής μανίας και της θρησκευτικής προσήλωσης, που ακόμα κι αν δεν αποτελούν κραυγαλέες περιπτώσεις φασιστοϊεραπόστολων (τύπου Λουκά) ή δεν εκδηλώνουν καν τις λατρευτικές τους τάσεις, φέρουν το μικρόβιο της θρησκοληψίας σε λανθάνουσα μορφή.

Ατενίζουν με καμάρι την ακατάλυτη πλην παθογενή ένωση κράτους-εκκλησίας, βρίσκουν λογικό το κράτος να σιγοντάρει ή να εκτελεί τις σκοταδιστικές τελετουργικές παραστάσεις της εκκλησίας, και ανάγουν την θρησκευτική τους συνείδηση σε εθνική και κοινωνική, γιατί στο μυαλό τους δε νοείται πολίτης κράτους που να μην ασπάζεται την αγάπη τους προς έναν εξωλογικό μύθο που δεσπόζει υπεράνω πάντων και ορίζει τη μοίρα, τη σκέψη και την πράξη.

Ο πατροπαράδοτος εθισμός στην ανορθοδοξία της χριστιανικής ορθοδοξίας, αυτήν που με τόσο μεράκι προκρίνουν και επιβάλλουν η Εκκλησία και το Κράτος (η πρώτη γιατί είναι επιχείρηση και αυτό ακριβώς της αποφέρει χρήματα, και το δεύτερο επειδή κάπως έτσι τιθασεύει τις μάζες που διοικεί), είναι και ο λόγος που η χώρα θα παραμείνει για πολύ ακόμη εγκλωβισμένη στη λακκούβα της.

Όσο ο κόσμος θεωρεί ok να παρακολουθεί παπάδες να επικοινωνούν με άγια πνεύματα, και συμμετέχει στο φρενήρες τσίρκο τους με πράξεις ή παραλείψεις, όσο ο ανορθολογισμός πρυτανεύει θριαμβευτικά και τα βιβλικά παραμύθια κατέχουν την περίοπτη θέση που κατέχουν στη δημόσια και ιδιωτική σφαίρα (με πολιτική, μάλιστα, βούλα) καμία πρόοδος δεν μπορεί να νοηθεί σε συλλογικό επίπεδο.

Και η λύση, φυσικά, δεν συνίσταται στην εξολόθρευση θρησκείας και Εκκλησίας, γιατί και τα δύο θα βρουν τρόπο να ξανατρυπώσουν στο μικρό μυαλό με άλλες μορφές.

Το ζητούμενο είναι το μικρό μυαλό να ανοίξει και να γυρίσει αυτοβούλως την πλάτη σε οτιδήποτε κερδοσκοπεί εις βάρος της πνευματικότητάς του.

Η κρίση της Ελλάδας δεν είναι ένα στυγνό λογιστικό μέγεθος, ούτε μια απλή αξιακή αμφιταλάντευση (ποιον δρόμο να διαλέξω – της δύσης ή της ανατολής;). Είναι μια γιγάντια επισήμανση υπανάπτυξης, το σύμπτωμα σύγκρουσης του τοτεμισμού με την ελευθερία του πνεύματος, ένας καρκίνος που θέλει κάτι παραπάνω από ασπιρίνες για να θεραπευτεί.

Άρης Αλεξανδρής

The Curly Sue