Ο τελευταίος μεσεγγυούχος…

Αναδημοσιεύω ένα «προφητικό» άρθρο του 2012, διότι κάποιοι ήξεραν από τότε τι μπορεί να σημαίνει κυβέρνηση Σύριζα…

S.A.

Ξεκίνησα να καταλαβαίνω το DNA της Μεταπολίτευσης, όταν άρχισα να βλέπω τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο - τα ταξίδια βοήθησαν πολύ.
Οι περισσότεροι Έλληνες σκεφτόμαστε ακόμη με όρους 1990 και τείνουμε να αγνοούμε τις τεράστιες αλλαγές που έχουν επέλθει στον υπόλοιπο πλανήτη.

Φταίει και η περασμένη δεκαετία της «ευφορίας» που νάρκωσε την Ελλάδα με χαμηλότοκα δάνεια, αλλά και η εσωστρέφειά μας, που είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουμε σημαντικά επεισόδια.

Ένοιωσα ντροπή ως Έλληνας, όταν τον Μάρτιο βρέθηκα για 1,5 μέρα στο Μαρόκο και είδα στα λιβάδια, διασχίζοντας έναν σύγχρονο αυτοκινητόδρομο, μία νέα σιδηροδρομική γραμμή υψηλών ταχυτήτων με πλήρη ηλεκτροκίνηση και τηλεδιοίκηση και τρένα - βολίδες να τρέχουν με 250 χλμ/ώρα.

Πράγματα που εδώ τα έχουμε πληρώσει 100 φορές και δεν δούλεψαν ποτέ.
Η Ελλαδάρα προ του Μνημονίου ήταν μια γελοία χώρα, που μετά το Μνημόνιο έγινε εφιαλτική.

Και από αυτή την χώρα πρέπει να απαλλαγούμε, όπως και από τις ιδέες που την μετέτρεψαν σε τέρας και να φτιάξουμε μία νέα και βιώσιμη.
Γεννήθηκα το 1979 από γονείς οικονομολόγους, υπαλλήλους της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και είχα την «τύχη» να μεγαλώσω μέσα σε ιστορίες δανείων, χορηγήσεων, επιτοκίων και συναλλάγματος.

Ήμουν ...πέντε ετών (!), όταν παρεμβαίνοντας στην κουβέντα για την υποτίμηση (15% το 1985) είχα προτείνει αφελώς ως λύση  για το έλλειμμα την επί ενοικίω παραχώρηση αρχαιολογικών χώρων (όργανο του ιμπεριαλισμού, παιδιόθεν..).
Όσο μεγαλώνω, αντιλαμβάνομαι ότι η παρακαταθήκη του Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ έχουν κάνει τους περισσότερους Έλληνες σαν τα μούτρα του, με πρώτη και καλύτερη τη ΝΔ.

 Όπως τα καταλαβαίνω σήμερα, ο Ανδρέας καρπώθηκε το αίτημα για μία δίκαιη κοινωνία και την πολιτική παρακαταθήκη της Αριστεράς, τα κεφαλαιοποίησε πολιτικά και τα πέταξε στον λάκκο του λαϊκισμού, της άρνησης και της ισοπέδωσης της αριστείας, δημιουργώντας έναν συνδυασμό που αναζωογόνησε και διαιώνισε τις παλιές, καλές μετα-οθωμανικές πρωτόγονες κοινωνικές σχέσεις της Ελλάδας, ρίχνοντας την ταφόπλακα σε οποιαδήποτε διαδικασία δίκαιης κοινωνικής ανάπτυξης.
Είμαστε όλοι παιδιά αυτού του συστήματος, εγκλωβισμένα στην καιόμενη βάτο της ακινησίας, με βασικά συστατικά την παρασιτική ελίτ, τις μεσοπολεμικές και μεταπολεμικές συντεχνίες, την ρουσφετολογική παρακαταθήκη της ΕΡΕ, την απόκρυφη λατρεία του υφέρποντος εθνικισμού, την πασοκική ισοπέδωση και την αγιοποίηση του λαϊκισμού.  

Μία «μαρμαρωμένη βασίλεια» πρακτικών, ιδεών, προσώπων και παρακαταθηκών, που ευθύνεται για το εθνικό ναυάγιο, έχει εγκλωβίσει τη χώρα στην αίθουσα transit των διεθνών εξελίξεων.

Θυμάμαι ότι στο σχολείο κουβαλούσα τις αλυσίδες και τα λουκέτα στην τσάντα για πολλά χρόνια just in case, περιμένοντας πότε θα μπούμε για κατάληψη, η οποία αποτελούσε έναν άτυπα «θεσμοθετημένο» τρόπο αποχής από τα μαθήματα.
Αν και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ακριβώς κάναμε κατάληψη, είχα το θράσος να συντάσσω κάθε χρόνο και τον κατάλογο των «αιτημάτων», η πλειονότητα των οποίων ήταν για τα πανηγύρια.

Τουλάχιστον, όμως, είχε πλάκα. Ήταν, άλλωστε, τέτοιο και το spiritus temporum.
Στη συνέχεια, όταν έπιασα δουλειά στη νύχτα για να βγάλω μεροκάματο, γνώρισα μίαν άλλη Ελλαδάρα.

Ως dj συνεργάστηκα με πολύ κόσμο - άνθρωποι αξιοπρεπείς και ντόμπροι οι περισσότεροι - που προσπαθούσαν να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί, μέσα από ένα παρανοϊκό και παράνομο σύστημα, χωρίς νόμους και κανόνες. 

Οκτώ χρόνια και άπειρα μεροκάματα αργότερα, δεν είχα ούτε ένα ένσημο - παρά μόνο μία πλούσια δισκοθήκη και κάτι για το οποίο είμαι υπερήφανος.

Στην Ελλαδάρα της Μεταπολίτευσης το κομματικό παρακράτος νίκησε το κράτος, επέβαλε τους κανόνες του κι έπεισε την κοινωνία ότι υπάρχει τελικά ο μυστικός δρόμος για το Άγιο Δισκοπότηρo του Σοσιαλισμού, με δανεικά εις βάρος των επόμενων γενεών και τα λεφτά των ξένων. 

Το σύστημα έστηνε το πάρτι και όσοι ήταν απρόσκλητοι απλά είχαν την ανοχή του ή ζούσαν από τα ψίχουλα. 

Βέβαια, όλα αυτά είχαν πλάκα, μέχρι που έπαυσαν να είναι χρηματοδοτήσιμα.

Θεωρώ πιθανό να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα στις εκλογές και, μάλιστα, με αυτοδυναμία. Κι εάν δεν γίνει τώρα, το πιθανότερο είναι να γίνει αργότερα, αφού έχει καπαρωμένη την νεανική και την αντικαθεστωτικού χαρακτήρα ψήφο (υπό την προϋπόθεση, πάντα, ότι δεν θα έχουμε μη αναστρέψιμες εξελίξεις).
Από μία άποψη είναι λογικό, αφού ανάμεσα σε δύο αστοιχείωτους, διαλέγεις αυτόν που φαίνεται καλό παιδί και όχι τον κατ' εξακολούθηση απατεώνα.
Ως ο τελευταίος μεσεγγυούχος μιας «Ελλάδας» που αργοπεθαίνει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να διαχειριστεί τις κρισιμότερες στιγμές της χώρας.
Η Αριστερά, η οποία ως άλλοτε εκδιωχθείσα κέρδισε τον ευνοϊκό ρόλο του θύματος κι έφαγε ψωμάκι παρά τω δικομματισμώ, θα διαπράξει το δικό της ιστορικό έγκλημα, εάν αντί να προσαρμόσει τις ιδέες της στην πραγματικότητα, πράξει το αντίθετο.
Πάντως, είτε με το ένα σενάριο είτε με το άλλο, ο πολιτικός κύκλος θα έχει ολοκληρωθεί.
Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ θα γυρίσει την σελίδα του επιλόγου της αστείας, αλλά θλιβερής εποχής της  «μαρμαρωμένης βασιλείας», που κράτησε τη χώρα 30 χρόνια πίσω.
Εάν ο Αλέξης αποδειχθεί Αλκιβιάδης ή Λούλα, προφανώς θα το δείξει η Ιστορία και, κυρίως, οι δανειστές μας, από τις προθέσεις των οποίων είμαστε πλήρως εξαρτημένοι.
Τις συνέπειες, όμως, θα τις υποστούμε όλοι μας.

Αχιλλέας Ε. Χεκίμογλου

Hekimoglou.blogspot