Ο μνημονιακός κ. Τσίπρας…

Ο ελληνικός λαός, τώρα, ποιον να πιστέψει; Το Μαξίμου που εκδίδει non paper, στις 6 το απόγευμα της Τρίτης, για να πει ότι «με αυτά τα δεδομένα δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός» και πως «η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στους θεσμούς και στην αδυναμία συνεννόησης μεταξύ τους», ή τον αντιπρόεδρο Δραγασάκη που δυο ώρες αργότερα δήλωνε στη Φρανκφούρτη, μετά τη συνάντηση με τον Ντράγκι, ότι «η επίτευξη συμφωνίας είναι ρεαλιστικός και ορατός στόχος»;

‘Η μήπως να πιστέψει τις «κοινοτικές πηγές» που το πρωί της Τετάρτης διαβεβαίωναν ότι «η εικόνα που δίνεται από την Αθήνα περί εμπλοκής και διαφορετικών γραμμών των εταίρων δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ακόμη και αν υπάρχουν κάποιες διαφορές στις θέσεις»;

Να πιστέψει το non paper που εξέδωσε το Μαξίμου, κατ’ εντολή Τσίπρα προφανώς, που υπονοούσε ότι οι διαπραγματεύσεις οδηγούνται σε ναυάγιο, ή την κοινή δήλωση Τσίπρα-Γιούνκερ, ένα εικοσάωρο μετά, που μιλούσε για «πρόοδο που έχει σημειωθεί τις τελευταίες ημέρες» και άνοιγε μια σειρά ζητήματα, όπως το Ασφαλιστικό και το Εργασιακό-Μισθολογικό;

Να πιστέψει την «Αυγή», που στο κύριο άρθρο της την Τετάρτη απειλούσε τους δανειστές ότι «τα ψέματα τελείωσαν» και πως «εάν δεν υπάρξει χρηματοδότηση, δεν θα πληρωθούν οι επόμενες δόσεις» ή τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Δ. Μάρδα που ανακοίνωνε με υπερηφάνεια ότι τα 200 εκατ. τόκων πληρώθηκαν κανονικά στο ΔΝΤ (σύμφωνα και με τη δημόσια δέσμευση του Βαρουφάκη στην Λαγκάρντ, ότι οι τοκοχρεολυτικές δόσεις θα πληρώνονται κανονικά από το ελληνικό κράτος «στο διηνεκές»);

Να πιστέψει την προ ημερών δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, ότι η κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει κάθε σκέψη για ενδιάμεση συμφωνία και διαπραγματεύεται πλέον τη «μεγάλη» συμφωνία του Ιούνη ή τις νεότερες διαρροές, σύμφωνα με τις οποίες η διαπραγμάτευση αφορά την ενδιάμεση συμφωνία και μετά θα ξεκινήσει η διαπραγμάτευση για τη «μεγάλη» συμφωνία;
Οποιος έχει πολιτική εμπειρία δυσκολεύεται να πιστέψει πως όλ’ αυτά τα ήξεις-αφήξεις είναι «διαπραγματευτική τακτική».

Γιατί τότε θα πρέπει να πιστέψουμε πως οι ιμπεριαλιστές δανειστές είναι κυριολεκτικά «χεσμένοι» και γι’ αυτό, μόλις πληροφορήθηκαν το περιεχόμενο του non paper του Μαξίμου και διάβασαν το απειλητικό άρθρο της «Αυγής», έβαλαν τον Γιούνκερ να τηλεφωνήσει στον Τσίπρα και να του ζητήσει να βγάλουν κοινή ανακοίνωση σε θετικό πνεύμα! 

Οποιος πιστεύει τέτοιες παπαριές, καλά θα κάνει να ρίξει μια ματιά στα πραγματικά δεδομένα, ήτοι στην πρακτική πολιτική. Και να σημειώσει δύο πράγματα. Πρώτο, ότι ο Ντράγκι, μολονότι έφτασαν στον γυάλινο πύργο του ως παράκλητοι ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης και ο συντονιστής της διαπραγμάτευσης, δεν έκανε καμιά κίνηση χαλάρωσης, που θα επέτρεπε στην ελληνική κυβέρνηση να πάρει μια ανάσα ρευστότητας διευρύνοντας το βραχυχρόνιο δανεισμό (έντοκα γραμμάτια) από τις ελληνικές συστημικές τράπεζες. Δεύτερο, ότι την επομένη (Τετάρτη) ο Ντεϊσελμπλούμ, συναινούντος του Σαπέν, με τον οποίο είχε συναντηθεί και έδιναν κοινή συνέντευξη Τύπου, δήλωσε ότι «δε θα υπάρξει συμφωνία για την Ελλάδα στο Eurogroup της 11ης Μάη», χωρίς να παραλείψει να συμπληρώσει ότι «το πνεύμα είναι θετικό», ωστόσο «μένουν ακόμη πολλά ζητήματα να λυθούν με την Ελλάδα».
Αν υπήρξε ποτέ η σκέψη μπλόφας έναντι των ιμπεριαλιστών δανειστών, το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτοί όχι μόνο δεν έφαγαν τη μπλόφα, αλλά «τα είδαν» και έπαιξαν «ρέστα» (για να μιλήσουμε στη γλώσσα του πρωθυπουργικού μέντορα κυρ-Αλέκου).

Τους έχουμε χαρακτηρίσει «παιδική χαρά», αλλά για τόσο αφελείς δεν τους έχουμε. Να πιστεύουν δηλαδή ότι θα βγάζουν «πολεμικά» non papers και θα γράφουν «επιθετικά» άρθρα στην «Αυγούλα» και θα «χέζονται πάνω τους» οι ιμπεριαλιστές της Ευρωένωσης και του ΔΝΤ.

Οι μπλόφες της «παιδικής χαράς» έχουν μόνο έναν παραλήπτη: τον ελληνικό λαό. Είναι αποφασισμένοι να υπογράψουν τη συμφωνία (με τους όρους των δανειστών, φυσικά) και πρέπει να την παρουσιάσουν ως αποτέλεσμα σκληρού αγώνα, που δεν οδήγησε στη συντριβή τους, αλλά στο «λιγότερο επώδυνο συμβιβασμό» που μπορούσαν να πετύχουν.
Αν, λοιπόν, πρέπει να πάρουμε κάτι τοις μετρητοίς από το αλισβερίσι των τελευταίων ημερών, αυτό δεν είναι η μπερλουσκονικού τύπου προπαγάνδα του Μαξίμου, αλλά η κοινή δήλωση Τσίπρα-Γιούνκερ το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης, η οποία έδωσε τέλος στην προπαγάνδα της «δημιουργικής ασάφειας» και των «κόκκινων γραμμών» και την αντικατέστησε με την πρωθυπουργική σαφήνεια και το «ναι στα περισσότερα» (αν όχι σε όλα).

Για να ολοκληρωθεί η ξεφτίλα της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου, λίγη ώρα μετά την κοινή ανακοίνωση Τσίπρα-Γιούνκερ ακολούθησε ανακοίνωση της τρόικας που διέψευδε το σενάριο περί διαφωνιών στο εσωτερικό της, την οποία η κυβέρνηση κατάπιε αμάσητη, χωρίς να επαναλάβει αυτά που μια μέρα πριν έγραφε στο non paper.

Η δήλωση είναι η εξής:

«Κοινή δήλωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου

 Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχουν κοινό στόχο να βοηθήσουν την Ελλάδα ώστε να επιτύχει οικονομική σταθερότητα και ανάπτυξη. Οι θεσμοί εξακολουθούν να συνεργάζονται στενά για την επίτευξη του στόχου αυτού.Και οι τρεις θεσμοί εργάζονται σκληρά ώστε να επιτευχθεί συγκεκριμένη πρόοδος στις 11 Μαΐου».

Ας δούμε τώρα τι προβλέπει η κοινή δήλωση Τσίπρα-Γιούνκερ, όχι όπως την ερμηνεύει ο Γαβρίλος, αλλά όπως πρέπει να ερμηνευτεί. Για όποιον γνωρίζει το περιεχόμενο που έχουν διάφοροι όροι στο αστικό πολιτικό και οικονομικό λεξιλόγιο η αποκωδικοποίηση δεν είναι καθόλου δύσκολη.

Με υπογραφή Τσίπρα!

Αν κάναμε μια ιεράρχηση, θα λέγαμε ότι το πιο σημαντικό σημείο στην κοινή δήλωση Τσίπρα-Γιούνκερ είναι η αναφορά σε επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης.

Τι σημαίνει αυτό; Να κλείσει την τελευταία αξιολόγηση του Μνημόνιου-2 η τρόικα. Υπήρχε, βέβαια, και στη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, όμως αυτή τη φορά το υπογράφει ο Τσίπρας και αυτό έχει τη σημασία του, όχι μόνο σημασιολογικά αλλά και ουσιαστικά.

Ο Γιούνκερ φάνηκε ανελέητος, απαιτώντας από τον Τσίπρα να υπογράψει ο ίδιος αυτή την αναφορά σε ολοκλήρωση της αξιολόγησης, διαγράφοντας έτσι όλη την προπαγάνδα μετά τις 20 Φλεβάρη, αλλά και τις αλαζονικές δηλώσεις του ίδιου του Τσίπρα ότι το Μνημόνιο τελείωσε.
Τι σημαίνει κλείσιμο της αξιολόγησης; Σημαίνει, πρωτίστως, κλείσιμο του περιβόητου δημοσιονομικού κενού, το οποίο έχει μεγαλώσει από την εποχή του mail Χαρδούβελη, λόγω της ύφεσης στην οποία ξαναμπήκε ο ελληνικός καπιταλισμός. Αφού συμφωνήσουν στο ύψος του δημοσιονομικού κενού, θα πρέπει να βρουν τα μέτρα που θα το καλύψουν.

Αυτό οδηγεί με βεβαιότητα όχι μόνο στη διατήρηση της προηγούμενης δημοσιονομικής πολιτικής (π.χ. διατήρηση ΕΝΦΙΑ, όχι θέσπιση του αφορολόγητου των 12.000 ευρώ, που τα προανήγγειλε ο ίδιος ο Τσίπρας, διατήρηση του χαρατσιού της «ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης» κ.ά.), αλλά και στην πλαισίωσή της με νέα φορομπηχτικά μέτρα.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην κοινή δήλωση δε γίνεται καμιά αναφορά στο δημοσιονομικό κενό, αλλά μόνο σε επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης.

Οι διαρροές από το υπουργείο Οικονομικών μιλούν για καθιέρωση ενιαίου συντελεστή ΦΠΑ, ύψους 16%.

Αυτό θα κάνει τον ΦΠΑ ακόμη πιο ταξικά τοξικό, ακόμη πιο ανάλγητο κοινωνικά, διότι θα πλήξει τα λαϊκά εισοδήματα που στο μεγαλύτερο μέρος τους διατίθενται για τρόφιμα. Ο ΦΠΑ είναι ο βασικός έμμεσος φόρος, στόχος είναι η αύξηση του συνολικού όγκου του και αυτή την αύξηση θα την πληρώσουν οι λαϊκές οικογένειες που αποτελούν τη μεγάλη καταναλωτική μάζα.
Φυσικά, δεν γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή ποια ακριβώς μορφή θα πάρει η νέα δημοσιονομική επέλαση. Σίγουρα θα υπάρξουν παρεμβάσεις και στο σκέλος των εσόδων και στο σκέλος των δαπανών.

Θα μείνουν τα υπάρχοντα χαράτσια και θα μπουν νέοι φόροι, κυρίως έμμεσοι (επιπλέον του ΦΠΑ). Θα πετσοκοπούν παραπέρα οι κοινωνικές δαπάνες, ενώ ενδέχεται να γίνει γαργάρα και η υπόσχεση για παροχή της 13ης σύνταξης ως βοήθημα σε κάποιους συνταξιούχους.

Δε θα βιαστούμε να σχολιάσουμε τα διάφορα μέτρα που διαρρέουν, γιατί το παζάρι με την τρόικα είναι ακόμη σε εξέλιξη. Θα περιμένουμε την επίσημη συμφωνία και το πολυνομοσχέδιο για να σχολιάσουμε συγκεκριμένα τα μέτρα.

Το μόνο βέβαιο είναι πως η σκληρή δημοσιονομική λιτότητα θα γίνει πιο σκληρή.
Το δεύτερο που υποχρεώθηκε να κάνει ο Τσίπρας είναι να ανοίξει ο ίδιος το Ασφαλιστικό.

Οταν ακούμε για εκσυγχρονισμό του ασφαλιστικού συστήματος, ξέρουμε ότι έρχεται νέα αντιασφαλιστική ανατροπή.

Οταν γίνεται λόγος για δίκαιο σύστημα, εννοούν ότι το σύστημα δίνει υψηλές συντάξεις κι αυτό είναι άδικο για τους χαμηλοσυνταξιούχους.

Οταν μιλούν για φορολογικώς βιώσιμο σύστημα, εννοούν πως ο κρατικός προϋπολογισμός δεν πρέπει να δίνει δεκάρα για την κάλυψη ελλειμμάτων, τα οποία πρέπει να καλύπτονται από τους προϋπολογισμούς των ταμείων, δηλαδή με περικοπή συντάξεων και λοιπών ασφαλιστικών παροχών (αυτό προβλέπεται ρητά και στο Μνημόνιο).

Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε αυτή την ορολογία. Ολες οι κυβερνήσεις που πραγματοποίησαν αντιασφαλιστικές ανατροπές τα ίδια έλεγαν. Το πότε θα γίνει η νέα αντιασφαλιστική ανατροπή και πώς θα κλιμακωθεί δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει ότι θα γίνει.

Αλίμονο σε όποιους πιστέψουν ότι ενδεχόμενη αναβολή στη λήψη αντιασφαλιστικών μέτρων άμεσα θα προμηνύει κάτι θετικό.

Ολες οι κυβερνήσεις τμηματικά άνοιγαν το Ασφαλιστικό, λόγω της ιδιαίτερης ευαισθησίας που υπάρχει γι’ αυτό.
Τέλος, κωδική λέξη στην αναφορά στο Εργασιακό είναι η ανταγωνιστικότητα, που δεν εννοεί παρά την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ενδεχομένως, να δούμε να κατατίθεται μια παραλλαγή του νομοσχέδιου Σκουρλέτη (ανώδυνη για τους καπιταλιστές), ενδεχομένως όλο μαζί να πάει πίσω.

Αυτό θα εξαρτηθεί από το παζάρι και από το πόσο οι τροϊκανοί (έχοντας τις κατάλληλες πολιτικές οδηγίες) θα αναγνωρίσουν τις ανάγκες μιας πρόσφατα εκλεγμένης κυβέρνησης που είχε υποσχεθεί ότι θα καταργήσει τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους.

Οταν, όμως, οι εργασιακές σχέσεις συνδέονται ευθέως με την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή με την κερδοφορία του κεφαλαίου, τα πράγματα είναι προδιαγεγραμμένα. Η κυβέρνηση θα παρεμβαίνει υπέρ του κεφαλαίου και όχι υπέρ των εργαζόμενων.

Κόντρα-Εξέγερση