Εξαχρείωση στα Εξάρχεια…

Σε μια ευνομούμενη δημοκρατική Πολιτεία καθείς έχει το δικαίωμα να πάει όπου θέλει.

Οποιος κι αν είναι, ό,τι δουλειά κι αν κάνει: ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης μπορεί να τρώει ανενόχλητος στο «Γιάντες» και ο κ. Νίκος Δένδιας να πίνει τον καφέ του στο «Φλοράλ».

Ομως, διάφοροι χουλιγκάνοι, που το παίζουν αναρχικοί, έχουν δημιουργήσει στα Εξάρχεια γκέτο και μάλιστα με το αζημίωτο.

Γράφτηκε πολλάκις για ομάδες που πουλούν ιδιότυπη προστασία στα καταστήματα της περιοχής. Αυτό κανείς δεν θα το καταγγείλει στην Αστυνομία και, ακόμη κι αν το καταγγείλει, ξέρει πως δεν θα γίνει τίποτε…

Ενα από τα «φαντάσματα» της μεταπολίτευσης είναι το «άβατο των Εξαρχείων», που καλύπτει ακόμη και συμπεριφορές του κοινού ποινικού δικαίου.
Το πρόβλημα είναι ότι πέριξ των μικρομαφιόζων υπάρχει μια ασπίδα «χρήσιμων ηλιθίων» και αβαθών στη σκέψη αριστεριστών-αναρχικών που υπερασπίζονται την παρανομία.

Αυτά τα παιδιά δεν κατανοούν καν το φασιστικό υπόστρωμα όσων πράττουν και λένε.

Για παράδειγμα, ένας «αντεξουσιαστής» –τρομάρα μας!– ακούγεται στο βίντεο της επίθεσης να λέει στον κ. Βαρουφάκη: «Δεν φταις εσύ, αλλά καλά κάνουμε και σε κράζουμε. Είσαι πολιτικός και δεν σε πιστεύουμε... Δεν θέλω να μιλήσεις καθόλου, να φύγεις τώρα. Δεν θα ξανακατεβείς στα Εξάρχεια...».
Μπίνγκο! Τρεις φασιστικές λογικές σε μία φράση: 1) δεν φταις εσύ, αλλά καλώς τιμωρείσαι, 2) είσαι πολιτικός και οι πολιτικοί έχουν συλλογική ευθύνη, 3) οι δημόσιοι χώροι δεν είναι δημόσιοι για όλους. Αυτός που έχει τη δύναμη επιτρέπει ή απαγορεύει σε κάποιον να πάει.
Η χειρότερη κληρονομία της ρηχής Αριστεράς, που κυριάρχησε στη Μεταπολίτευση, είναι η παλαβομάρα που μεταλαμπάδευσε στις νεότερες γενιές, αυτές που νομίζουν ότι έμαθαν «επανάσταση», αλλά κατ’ ουσίαν μηρυκάζουν κούφια συνθήματα.

Οι πιο δυναμικοί εκπρόσωποι αυτής της γενιάς περιφέρουν στα δημόσια φόρα (και από το βήμα της Βουλής) ανοησίες τις οποίες βαφτίζουν «δημοκρατία», «εξέγερση», «ανυπακοή», «αναρχία», ενώ στην ουσία εκστομίζουν απλοϊκό λόγο, ο οποίος πολλάκις γίνεται –τι πιο φυσικό;– φασιστικός.

Διότι τι άλλο από φασισμός ήταν η εξουσία που άσκησαν οι 10-20 «αντεξουσιαστές» απέναντι σ’ έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο που πήγε σ’ ένα εστιατόριο, για να φάει με τη γυναίκα του;

Στο κάτω-κάτω της γραφής, η Δημοκρατία προβλέπει άσκηση εξουσίας με κανόνες, εγγυήσεις και αντίβαρα, ενώ η αναρχία είναι κατά κάθε εξουσίας, ακόμη και των μπουλουκιών.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή